Norðurljósið - 01.01.1967, Qupperneq 83

NORÐURLJÓSIÐ
83
sem ég hefði setl í ‘þátt: „Þessu gleymi ég aldrei,“ ef mér hefði
hugsazt það, eða átt þess kost.
Ég mun hafa verið á 11. ári. Þá var það síðla á slætti, að
gangnaseðillinn kom. Hann nefna menn í sumum landshlutum
fjallskilaseðil eða fjallskiláboð.
Gangnaseðillinn hlýddi svipuðum lögum og hreppsómagar,
sem skipt var niður á bæi og allir urðu að hýsa ákveðinn tíma
og flytja síðan frá sér til næsta bæjar. Gangnaseðilinn mátti þó
enginn geyma hjá sér. Því var það, að faðir minn ákvað að
senda mig með hann, 9vo að hann tefðist eigi sjálfur við sláttinn.
Var ákveðið, að ég færi þangað ríðandi, og var reiðskjótinn grá
hryssa og kölluð Grána. Hún var viljug, en nokkuð hvikul og
viðbragðssnögg.
Nú er að geta 'þess, að Miðfjarðarháls er um margt líkur stóra
bróður sínum, Hrútafjarðarhálsi, með fúamýrar og forarkeld-
ur, smávötn og tjarnir. Ásar þeir eða melar, sem þar finnast,
liggja frá norðri til suðurs að kalla. Er oft nokkuð greiðfært
eftir þeim endilöngum. En þegar fara þarf þvert yfir hálsinn, og
það varð ég að gera, þá voru mýrarnar og keldurnar farartálm-
ar, sem reynt gátu á útsjón og kunnáttu fullorðins manns, hvað
þá drengs á mínum aldri, ekki hvað sízt, er rigningar gengu,
og þær höfðu verið þá undanfarið.
Faðir minn sagði mér til vegar. Ég var orðinn nokkuð vanur,
að geta þrætt um hálsinn eftir fyrirmælum hans. En leiiðbeining-
in varð nokkuð löng og flókin fyrir skilning minn. En með hana
að leiðarsteini lagði ég af stað.
Segir nú ekki af ferðum mínum fyrr en ég er kominn vestur
fyrir svonefndar Selhæðir. Þar voru fúamýrar og keldur. Ég
lagði út í þetta. En ekki hafði ég farið langt, er Grána vildi taka
af mér ráðin. Fékkst hún ekki til að leggja út í keldu, sem yfir
varð að fara. Ég reyndi að teyma hana yfir. Það kom fyrir ekki.
Grána stóð kyrr. Þá varð mér það að ráði, að ég setti taumana
upp á makkann og reyndi að reka hana yfir. Þá sneri hún sér
við, tók á rás og hljóp heimleiðis. Ég elti hana, en náði henni
ekki.
Hvað var nú til ráða? Erindinu varð að ljúka. Ég hélt af stað
gangandi og háorgandi. Ég var svo yfiribugaður af þessu mótlæti
og ósigri í viðureign okkar Gránu, að ég mun aldrei hafa grátið
hærra og sárar á ævi minni. Leiðin að Bjargi var þarna nokkuð
meir en hálfnuð. En ég skældi alla leið og kom að Bjargi skæl-
andi, Þar knúði ég dyra,