Norðurljósið - 01.01.1967, Síða 115

NORÐURLJ ÓSIÐ
115
hvernig eðlilegur hörundslitur færðist á andlitið, eins og blóð-
gjöf væri að eiga sér stað. Hún sá, hvernig eitthvað, sem líktist
rafstraumi, þaut um líkama Dollyar og alveg sjáanlega lækn-
aði hana og gaf henni aftur heilbrigði.
„Þegar ég horfði á Dolly undir áhrifum kraftsins, sá ég á
augabragði, að þetta var Guð að verki, því að Dolly hefir frá-
bært jafnvægi og er alls engin tilfinninga manneskja. Ennfrem-
ur, lækningin, sem ég sá að var að gerast, hlaut að vera Guð að
verki. Engin önnur skýring var til.
A þessum andartökum vissi ég, að þangað til nú hafði ég
aldrei í raun og veru séð hann. Og um leið og ég sá heilbrigða
hörundslitinn á Ijómandi andliti Dollyar, var sem heilagur Andi
talaði til mín og segði: „Þú ert 'hér, til þess að þú getir farið og
sagt þessa sögu.“ “
Lækning Dollyar, bæði andleg og líkamleg, hafði í raun og
veru komið smám saman. Hún hafði þurft að læra svo mikið af
því, sem Andans er, svo að það er eins og hún sagði: „Hefði ég
hlotið lækningu mína þegar í stað, þá held ég ekki, að ég mundi
hafa fundið þörf á að kynnast nánar vegum Guðs eða verið svo
áköf að þekkja þá.“
Það var eins og hún fengi meira og meira af læknandi náð
Guðs, eftir því sem hún helgaði sig honum meir og meir og gekk
rneir og meir í Ijósi 'hans.
Dag eftir dag fékk hún styrk, og eins og hún segir: „Þegar ég
kom á guðsþjónusturnar, fékk ég enn meiri styrk. Það var eins
og í hvert skipti, sem ég lagði fram þá áreynslu, að stíga spor í
trú, öðlaðist ég að sama skapi meiri lækningu.“
Hámark lækningar hennar átti sér stað á heitu júlí-síðdegi
fyrir sjö árum. Dagurinn sá verður ógleymanlegur þeim Dolly
og Elízabeth, því að þá fengu þær að þekkja til fulls umbreyt-
andi kraft Jesú Krists.
„Ég hafði haldið, að ég væri sannkristin,“ segir Elízabeth,
„en ég sá nú, að ég hafði aldrei algerlega trúað. En upp frá því
andartaki hefir aldrei verið vafi í 'huga mínum um, að Guð heyr-
ir og svarar beint bænum einstaklingsins. Framar öllu öðru veit
ég nú, að fyrir honum eru allir hlutir mögulegir. Sú þekking hef-
ir ekki aðeins gerbreytt ævi minni, heldur einnig ævi margra í
fjölskyldu minni. Hvorki Dolly né ég verðum nokkru sinni hin-
ar sömu, sem við vorum áður.“
Elízabeth Gethin minntist efa síns og var fullviss um, að eng-
inn, sem hún þekkti, mundi trúa þessum dásamlega atburði, sem