Norðurljósið - 01.01.1967, Síða 164

164
NORÐURLJÓSIÐ
um biðja, þegar vér höfum framkvæmt eitthvað hrósvert, þá gæt-
um vér haldið áfram og gert það, sem er ennþá meira. Reynslan
sýnir, að oft verðum vér annaðhvort upp með oss eða niður-
beygðir út af því, sem vér höfum gert í nafni Drottins, svo að
vér komumst ekkert lengra í verki og framkvæmdum.
Vér líkjumst þeim, sem vér erum alltaf með. Hve börnin verða
lík foreldrum sínum! Mörgum mæðrum og feðrum hefir orðið
bylt við að sjá, hvernig gallar þeirra og heimska speglast í börn-
unum, sem þau eiga. Eiginmaður og eiginkona líkjast hvort öðru
meir með tímanum. Þannig er því einnig farið, að maður, sem
mikið er með Guði, verður líkur Guði.
Vér inunum aldrei kunna að meta kærleika Krists til vor,
nema vér sjáum á hak við hann svartan grunn synda vorra. Sá
einn elskar mikið, sem mikið er fyrirgefið.
Traustið á það, að Kristur lækni, leiðir af sér lækningu. Sé
Kristi treyst til að hjálpa, kemur hjálpin. Sé Kristi treyst til að
fyrirgefa, veitist fyrirgefning. Með trausti á, að Kristur veiti
kraft, kemur kraftur. Traustið, að Kristur gefi sigur, veitir sig-
ur. Eðlisfar Krists og ótvíræð fyrirheit hans valda því, að traust-
ið á honum ber þessa ávexti. Sannkristinn, trúaður maður hefir
rétt til þess að reiða sig á Guð.
Ur djúpi hjarta míns lofa ég Guð fyrir það, að Kristur hékk á
krossinum. 011 von mín um það, að Guð veiti mér viðtöku, er
byggð á þeim grundvelli, að Kristur bar syndir mínar á líkama
sínum upp á krossinn, og ég vegsama Guð fyrir það. En ég lofa
Guð líka fyrir Krist í mér. Hann, hinn lifandi, persónulegi
Kristur, lætur nú líf sitt vera í mér og fara í gegnum mig, svo
að ég breyti eins og hann breytti.
Sannkristinn trúmaður sleppir ekki biblíunni, sem uppfyllir
aldýpstu þarfir hans. Hún flytur honum fyrirgefning og frið í
staðinn fyrir sektartilfinning og eftirsjá. Hún veitir honum frelsi,
fullþroska og manngöfgi í staðinn fyrir þrældóm syndarinnar.
Hún færir honum huggun á dimmustu sorgarstundum; svart ský
þrumunnar gerir hún að regnboga, sem blæs í brjóst mannsins
óslökkvandi von, þegar hann þarf að horfast í augu við dauðann
og skelfingar hans.
Hvað getur fullnægt þeim hjörtum, sem finna til synda sinna?
Ekkert, nema guðdómlegur frelsari, sem hefir endurleyst þau
með því að úthella blóði sínu til að gjalda sekt þeirra. Einhver
hinn mesti skortur í mörgu því, sem vér köllum vakningarstarf
nú á dögum, er skortur á sterkri tilfinningu um synd af hálfu