Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 9

Ó Ð I N N
ð
Sjera Friðrik Friðriksson.
Niðurl.
í Færeyjum.
Þann 12. febrúar komum vjer til Klakksvíkur. Þar
lágum vjer um nóttina, þar voru straumar harðir og
um morguninn, er fara átti af stað, gengu tveir tímar
í að draga upp akkerin, því festarnar voru flæktar
saman. Loks komumst vjer þó af stað og sigldum
áleiðis til Þórshafnar. Flóttamaðurinn kom að máli
við mig og bauðst til að lána mjer 300 krónur, ef
jeg vildi koma með sjer alla leið til Ameríku. Eitt
augnablik var það freistandi; jeg hugsaði til föður-
bræðra minna, sem jeg átti þar, og föðursystur, og
datt mjer í hug að verið gæti að jeg ætti góða fram-
tíð þar fyrir höndum, en jeg hafði þá svo þungan
hug til Ameríku, sem hefði dregið svo marga frá ís-
landi, að jeg gat ekki fengið það af mjer. Hvernig
sem færi, vildi jeg ekki láta það á mig ganga og
neitaði því þessu boði. Á leiðinni til Þórshafnar fór
jeg að gæta að peningabirgðum mínum, og sá að jeg
hafði ekki nægilegt fyrir fæðinu, af því að vjer höfð-
um verið svo lengi á leiðinni. ]eg leitaði þá til manns,
sem var farþegi á fyrsta farrými, og hann hjálpaði
mjer um 16 krónur, en er til kom, reyndist mjer það
ekki nóg og varð þá annar maður til að hjálpa mjer
um þrjár krónur og fimmtíu aura. Af því jeg veit ekki
hvort þeir vildu láta sín getið hjer, skrifa jeg ekki
nöfn þeirra. En báðir hafa þeir verið mjer kærir upp
frá því. Svo komum vjer loks til Þórshafnar og jeg
fór í land. Jeg kom koforti mínu til geymslu í búð
einni og gekk svo upp í bæinn. Veðrið var fremur
slæmt, frost nokkurt og jeljagangur. Jeg reikaði svo
um og vissi ekki hvað jeg átti af mjer að gera. Bær-
inn var fljótt kannaður, og samt var í mjer gleði
nýjungarinnar. Jeg gekk um kring og virti fyrir mjer
húsin og fólkið, sem jeg mætti á hinum þröngu göt-
um og krókaleiðum. Jeg fann eiginlega ekki til að
jeg væri einmana fyr en »Laura« bljes til burtfarar,
þá fyrst kom yfir mig ónota hrollur, og mjer fanst
eins og allar brýr bak við mig væru að brotna, en
engin farandi leið að framan. Jeg reikaði um í marga
klukkutíma og fór að finna til þreytu, kulda og sultar.
Alt í einu datt mjer í hug æfintýri eitt, er komið
hafði fyrir mig í Reykjavík vorið 1887. Þá kom til
bæjarins maður frá Færeyjum, baptista trúboði, Wil-
liam Sloan að nafni. Hann var skotskur að ætt og
uppruna, en hafði um langan tíma verið búsettur í
Færeyjum. Hann hjelt samkomur í Reykjavík mán-
aðar tíma og talaði á dönsku. Samkomurnar voru
haldnar í salnum í »Glasgow« og voru fremur fá-
sóttar. Hann mætti mjer á götu einn dag og spurði
mig hvort jeg væri í Latínuskólanum, og er hann
fjekk að vita það, spurði hann hvort jeg vildi veita
sjer tilsögn í íslensku. Jeg vildi það og gekk jeg
heim til hans á hverjum degi, síðdegis. Hann var
mjög ljúfur maður og saklaus sál, og er hann eftir
mánaðartíma fór frá Reykjavík, skildum við sem bestu
mátar. Ekki vissi jeg hvar hann átti heima í Fær-
eyjum, en nú datt mjer í hug að spyrja, hvort hann
væri í Þórshöfn. Jeg mætti manni einum fremur illa
til fara og ávarpaði hann mig og spurði, hvort jeg
ekki vildi gefa honum fyrir brauði. Hann sá að jeg
var útlendingur. Jeg átti 12 aura og tók þá upp úr
vasanum og fjekk honum og afsakaði, hvað það væri
lítið, en jeg ætti ekki meira í smáu. Hann þakkaði
fyrir, og svo spurði jeg hann hvort hann þekti hr.
Slóan trúboða, og vissi hvort hann ætti heima þar í
bænum. Já, hann átti heima í Þórshöfn og vísaði
maðurinn mjer á hús hans. Svo skildum við og jeg
gekk rakleiðis þangað og bjóst við, að fá að sitja
inni hjá honum og hvíla mig. Jeg fór líka að velta
fyrir mjer, hvort jeg ætti ekki að segja honum upp
alla sögu og leita ráða til hans, af því að hann væri
trúaður maður. Svo er jeg kom að húsi hans, þá
kom hann út og mætti mjer við dyrnar. Jeg þekti
hann undir eins og heilsaði honum. Hann tók vel
kveðju minni og kannaðist líka við mig, er jeg sagði
honum hver jeg væri. Hann afsakaði mjög að hann
gæti ekki boðið mjer inn, því að hann væri að fara
á samkomu, er þá ætti að byrja. Klukkan var þá að
verða 6. — Hann bauð mjer á samkomuna, og varð
jeg mjög feginn því, og tók því með þökkum. Jeg
vissi að þar gæti jeg setið og hvílt mig. Svo geng-
um við saman að litlu samkomuhúsi, það var sam-
komuhús hins litla Baptistasafnaðar í bænum. Það
var lítill, en mjög viðkunnanlegur salur, og var þar
bæði bjart og hlýtt, og er jeg var setstur niður fór
um mig afarþægileg vellíðan. Svo var söngbókum
og biblíum útbýtt. Það var á dönsku. Svo var farið
að syngja fyrsta sálminn. Hann byrjaði á þess-
um orðum:
Hvilken Ven vi har i ]esus,
Alt han ved og alt formaar,
Tungest Byrde han oss letter
Naar til ham i Bön vi gaar.
Alt í einu brá svo við, að mjer fanst að þessi
vinur, sem sálmurinn nefndi, stæði hjá mjer, og nú
væri öllu óhætt. Jeg ætti hann að og hann væri