Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 14

14
Ó Ð I N N
kom fyrir koforti mínu, hjá manni þar. Þetta var
sunnudagur, ef jeg man rjett. Frá Þórarinsstaða-eyr-
um gengum vjer, jeg og nokkrir Faereyingar, inn til
Seyðisfjarðar-kaupstaðar. ]eg hafði færeyiska húfu á
höfðinu og færeyiska skó á fótunum. Þegar vjer kom-
um inn undir Búðareyri, komu tveir menn á móti
oss. Þeir heilsuðu og fór annar þeirra strax að fala
færeyinga til sjóróðra. Hann var úr Borgarfirði eystra,
og kvaðst hafa útveg og ljet mikið yfir sjer og var
allur á lofti. Hann fór að fala mig og talaði eitthvað,
sem átli að vera færeyiska. ]eg svaraði í sama tón
og kvaðst ekki vilja vera hjá honum; mjer litist ekki
vel á hann, og mundi hann ekki geta borgað mjer
eins og bæri, því jeg væri mesti fiskigarpurinn í
Færeyjum. Hann varð óðamála, en Færeyingarnir
ætluðu að rifna af hlátri. Svo varð hann reiður og
sneri sjer frá mjer og fór að tala við einhvern annan.
Þá fór hinn maðurinn að tala við mig. Hann var
sjerlega virðulegur maður. Hann spurði, hvort jeg
væri Færeyingur í raun og veru. ]eg sagði honum alt
hið sanna, jeg væri ekta íslendingur og hefði aldrei
sjeð ugga dreginn úr sjó. Hann hló og sagði að sig
hefði grunað þetta. Þetta var hinn mikli merkisbóndi
Hjálmar Hermannsson frá Brekku í Mjóafirði. Við
kyntumst betur seinna. Svo hjeldum við Færeyingarnir
inn á Búðareyri. Og þar varð jeg aftur Islendingur.
]eg fór inn á lítið gistihús. Það átti sá maður, er
Teitur hjet. Næturgisting þar, það er að segja rúm,
kostaði 25 aura um nóttina. Það var aleiga mín í
peningum. Það var ætlun mín, að fara upp í Hjerað í
kaupavinnu þegar sláttur byrjaði, en vera á Seyðis-
firði þangað til. Mig langaði líka upp að Geitagerði,
því þar vissi jeg að jeg átti náið skyldfólk. Þar bjuggu
tvær mægður, prestsekkjur báðar. Það voru þær
Kristbjörg föðursystir mömmu minnar, er gift hafði
verið sjera Pjetri ]ónssyni á Valþjófsstað, og Ragn-
hildur Metúsalemsdóttir, dóttir Kristbjargar úr fyrra
hjónabandi; en Ragnhildur var ekkja sjera Stefáns
Pjeturssonar. Kristbjörg var Þórðardóttir, frá Kjarna
Nú talaði jeg við Teit veitingamann og skýrði hon-
um frá högum mínum og fyrirætlunum og samdist
með okkur, að jeg skyldi verða þar fram eftir vorinu
og borga svo af sumarkaupi mínu. Síðan gekk jeg
inn á Oldu. Þar við hús eitt voru litlir drengir að
leikum. Mjer fanst jeg þekkja einn þeirra og gekk
til hans og heilsaði honum. ]eg komst að raun um
að við hefðum aldrei í vöku sjest, en að hann var
frændi vina minna í Reykjavík, Böðvarðs Kristjáns-
sonar og þeirra bræðra. Hann kvaðst heita Þórarinn
Böðvar. Við urðum seinna góðir vinir. Hann var þá
um 10 ára að aldri. Svo gekk jeg út að »Liverpool«.
Þar átti þá heima Guðmundur læknir Scheving,
Bjarnasonar sýslumanns á Geitaskarði. Fyrsta ár mitt
í skóla var víst síðasta hans á læknaskólanam. Hann
var giftur danskri konu, frænku Mansfeld eða Biilners,
fjelaganna, sem brugguðu Brama lífs elixírinn fræga á
þeim dögum. ]eg hafði kynst Guðmundi Scheving of-
urlítið í Reykjavík og bróðir hans Páll var mjer ein-
karkær. Scheving læknir tók mjer opnum örmum og
vildi alt fyrir mig gera, og var jeg mjög oft boðinn til
þeirra hjóna. Læknirinn var mjög kátur og skemtinn.
Svo dvaldi jeg í góðu gengi þar á Seyðisfirði um tíma.
Sjómannalíf.
Maður einn, sem bjó í næsta húsi við gistihúsið,
stundaði sjóróðra. Eitt sinn er hann kvöld eitt ætlaði
í róður, bað jeg hann um far út á Þórarinsstaðaeyrar,
hleypa mjer þar í land og taka mig ásamt koforti
mínu næsta dag, er hann kæmi úr róðrinum.
Svo rerum við á stað. Veðrið var hið fegursta og
nær því rjómalogn og kvöldfegurð afarmikil. Svo er við
vorum komnir á móts við Þórarinsstaðaeyrar, sagðist
jeg helst vilja fara með þeim áfram og vera í bátn-
um hjá þeim um nóttina, í staðinn fyrir að fá mjer
gistingu hjá ókunnugu fólki í landi, og gæti jeg svo
tekið kofortið á leiðinni inn um morguninn. Þetta
varð svo úr. Við rerum svo út fjörðinn og reri jeg
með, því áralagið kunni jeg þó. Þegar út á fiskimið
var komið, og þeir fóru að fiska á færi, langaði mig
líka til að reyna það. Hafði formaðurinn aukafæri
með og sýndi mjer nú hvernig jeg ætti að að fara.
]eg var gróflega heppinn og dró vel, og það væna
þorska. Var yfir mjer gleði veiðarinnar og leið svo
hin skemtilega sumarnótt, og þótti mjer stór unaður
að vera þar úti á hafi og sjá inn yfir stórfeldan fjalla-
hringinn, þegar morgunsólin tók til að lýsa upp fjöllin
og björgin og skuggarnir tóku á sig alla vega dá-
semdarliti. ]eg man varla eftir fegurri nótt. Svo um
morguninn kom andvari af hafi og við höfðum gott
og þægilegt leiði inn fjörðinn. ]eg tók svo kofort
mitt í leiðinni og kom svo þægilega þreyttur og sæll
heim. Maðurinn, sem átti bátinn og var formaður,
vildi endilega láta mig fá hluf; jeg ætlaðist auðvitað
ekki til þess, en það var ekki til að tala um annað.
]eg fjekk 5 kr. upp úr hlut mínum og var mjög
hróðugur, að geta borgað þær upp í skuld mína hjá
Teiti. — Um þessar mundir kom sú fregn frá Dan-
mörk til læknishjónanna, að faðir frúarinnar væri
dáinn, og sigldi hún því með sama skipi og fregnin