Óðinn - 01.01.1928, Side 16

16
Ó Ð I N N
]eg var með þeim langa stund um daginn, og er við
sátum saman inni á veitingahúsi Finnboga, þá sýndi
jeg þeim »Operation< mína og leitst þeim víst heldur
hrossalega á hana og tóku fram verkfæri sín og
gerðu nú vel við það, og bundu um, og töldu mig
heppinn að jeg hefði ekki skorið mig til skemda.
Um kvöldið flutti jeg svo aftur til Teits, en var á
daginn hjá Scheving og kyntist þar tengdamóður
hans. Læknirinn hirti svo sárið, en jeg var hand-
lama undir það í 3 vikur. Um þessar mundir kom
»Vesta« að sunnan og með henni mikill fjöldi
sjómanna til róðra um sumarið. Þá komu og til
Seyðisfjarðar margir bændur af öðrum fjörðum, til
þess að fala sjómenn. Var margt um manninn
þá daga og fjörugt líf. A gistihúsinu hjá Teiti
gisti maður úr Mjóafirði. Hann hjet ]ón Jóns-
son og bjó á nýbýli, sem Miðhús nefndist, rjett fyrir
vestan Kross, sem er bær að sunnanverðu fjarðar
utarlega. Hann var að útvega sjer menn. Hann gerði
út þrjá báta. Hann var mjög myndarlegur maður og
skemtilegur í viðræðum. Hafði hann farið til Noregs,
og kunni frá ýmsu að segja. Mjer fjell hann vel í
geð; jeg sagði honum að jeg ætlaði bráðlega upp í
Hjerað og fá mjer kaupavinnu, er mjer væri batnað í
hendinni. Jeg sagði honum af sjósóknum mínum og
gat þess, að ef jeg kynni meira til þeirra hluta, vildi
jeg heldur stunda sjó en heyannir. Hann bauð mjer
bátsrúm hjá sjer upp á hálfan hlut og jeg man ekki
hver fleiri fríðindi. Hvort sem við nú töluðum lengur
eða skemur um þetta, fór svo að jeg rjeði mig hjá
honum og skyldi jeg koma, er mjer væri batnað í
hendinni. Svo skyldum við að þessu, en engir voru
skriflegir samningar. Svo fór hann á stað með þá
menn, sem hann hafði fengið. Síðan fór jeg að segja
kunningjum mínum á Seyðisfirði af þessu, og brá þá
heldur í brún, er allir luka upp einum munni um
það, að jeg hefði verið of fljótur á mjer og báru
hinum tilvonandi húsbónda mínum mjög illa söguna.
Hann væri svo mikill fauti að hann jafnvel lemdi á
mönnum sínum, og margt annað báru þeir honum á
brýn. Allir ráðlögðu mjer að hætta við þetta og lækn-
irinn sagðist geta gefið mjer vottorð um, að jeg væri
ekki fær um það. En jeg hafði nú tekið þetta í mig
og vildi ekki bregðast manninum. Svo eftir liðuga viku
var mjer batnað í hendinni. Jeg hafði á meðan á
þessu stóð uppgötvað, að jeg átti heilmikið af allnánu
skyldfólki þar í fjörðunum. Jeg kyntist Sigurði bónda
á Hánefsstöðum. Hann var sonur Stefáns í Stakka-
hlíð og Þorbjargar frá Kjarna, föðursystur mömmu
minnar. Hann var mikill myndarmaður og mikill
bóndi. Hann bauð mjer að heimsækja sig. Ingibjörg
systir hans bjó í Stakkahlíð og Baldvin maður henn-
ar var líka frændi minn. Hann var kominn út af
bróður Þórðar á Kjarna, langafa míns. Þegar mjer
var nokkurn veginn batnað í hendinni, lagði jeg af
stað frá Seyðisfirði og gekk út að Hánefsstöðum og
fjekk þar hinar bestu viðtökur. Þar var stórt og
myndarlegt heimili. Jeg tafði þar all-Iengi og fjekk
leiðbeiningar yfir fjallið. Svo fór jeg þar yfir og kom
niður í Mjóafjórð í Brekku-þorpið. Þar voru nokkur
hús og var þar verslun og kirkja og prestssetur. Jeg
þekti þar engan, og það var orðið ofseint að fá far
yfir fjörðinn. Svo fór jeg til prestsins og fjekk þar
gistingu. Presturinn hjet sjera Þorsteinn Halldórsson,
prófasts á Hofi. Hann tók mjer afarvel og átti jeg
þar bæði skemtilega og góða nótt. Næsta dag sat
jeg þar fram yfir hádegi, og útvegaði presturinn
mjer far vfir fjörðinn. Þau prestshjónin buðu mjer að
koma svo oft sem jeg gæti við komið um sumarið.
Þau áttu lítinn, undur skemtilegan dreng, Halldór,
og þótti mjer mjög gaman að honum. Svo kom jeg
nú þann dag að Miðhúsum og var mjer fagnað þar
vel. Svo fór jeg nú að róa fyrir alvöru. Það gengu
úti þrír bátar og þrír menn á hverjum, formaður og
tveir hásetar. Formaðurinn á mínum bát hjet Ólafur
og var sunnan af Álftanesi. Sá þriðji hjet Jóhannes
og var líka að sunnan. Híbýlaháttum var svo varið,
að húsið hafði tvö herbergi í öðrum enda, en hinn
helmingurinn var ósundurhólfaður og einn geimur.
Hjónin og móðir konunnar og systir hennar, ung
stúlka 10 eða 11 ára gömul, voru í því herbergi, en
sjómennirnir í hinu. Við sváfum þrír í rúmi. Var þar
heitt og nokkur svækja á nóttum, og þröngt þótti
mjer í rúminu. Fyrstu vikuna fanst mjer jeg vera í
einum eldi. Mig verkjaði í öllum líkamanum; hafði ótal
strengi og fanst mjer að jeg mundi alls ekki geta
þolað alt þetta og mætti jeg til að gefast upp. En
mjer þótti skömm að því og svo leið fyrsta vikan.
Hún var hræðilega löng. En svo nær alt í einu
hurfu allir strengir og óþægindi og upp frá því þótti
mjer eintóm nautn og skemtun að fiskilífinu. Mjer
fjell mæta vel við fólkið og við Óli formaður urðum
mestu mátar. Húsbóndinn var mjög skemtilegur og
var mjer betri með hverjum degi. Við fiskuðum fyrst
allvel, en svo kom tími að engin beita fjekst og var
þá tregur fiskur. Mjer leið hið besta um sumarið. Á
sunnudögum fór jeg stundum yfir fjörðinn og heim-
sótti prestinn og var mjer þar ávalt vel fagnað. —
Mikil var umræða meðal sunnlenskra sjómanna þar á
firðinum, hvernig best yrði komist suður um haustið.