Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 21

ó Ð I N N
21
heiðursfjelagi, því jeg hafði hjálpað til að stofna ýms
af þeim. Þegar nú þess er gætt, að jeg kendi all-
mikið, þá má sjá, að mitt eigið nám var ekki sjer-
lega mikið. Jeg tók mjer þó tíma í frönsku málfræð-
inni hjá Knud Zímsen, því hann var sjerlega góður
í frönsku, þótt þetta væri fyrsta árið hans, enda var
hann ágætur í flestum námsgreinum.
Það var mikið fjör í Framtíðinni þann vetur; voru
og mörg blöð gefin út bæði af bekkjunum og ýms-
um smáhópum. Einn var sá piltur í skóla, sem var
höfundur mikillar glaðværðar og skemtunar. Hann
var og vinsæll af öllum. Það var Jóhann Kr. Briem,
sonur sjera Valdimars sálmaskálds Briem á Stóra-
Núpi, fluggáfaður piltur og skáldmæltur vel. Hann
tókum við »Urðarfeður« upp í fjelagsskap vorn og
giftum honum »Urði« dóttur vora, og stóð það hóf
á Framtíðarfundi og var »Urður« full af kvæðum
eftir oss alla og Jóhann með. Var mjög mikil gleði
á ferðum og hin besta skemtun. Þetta var síðasti fund-
ur fyrir miðsvetrarpróf. Svo í miðsvetrarprófinu lagð-
ist Jóhann í lungnabólgu og var fluttur upp á sjúkra-
húsið í Þingholtsstræti; jeg var hjá honum á hverjum
degi. Hann hafði mikið óráð, og það er eitthvert hið
skemtilegasta óráð, sem jeg hef heyrt; hann talaði
um tóm ferðalög, og gegnum óráðið gat maður heyrt,
hve gáfaður hann var. Svo síðasta febrúar virtist hann
betri og Jónassen hjelt að hann væri úr allri hættu.
Hann hafði ekki óráð og leið vel að því er sýndist.
Jeg hlakkaði til næsta dags og fór þangað snemma,
um kl. 9 um morgunin. Þegar jeg opnaði stofuna,
kom ískuldi á móti mjer. Glugginn var opinn og í
rúminu lá aðeins lík Jóhanns. Jeg varð utan við mig
af sorg og söknuði; þetta kom svo óvænt. Jeg
kraup niður við rúmið og var alveg agndofa. Mjer
fanst hvíla yfir mjer eitthvert óttalegt farg og magn-
leysi, jeg gat hvorki hugsað nje heldur grátið. Jeg
lá svona lengi með hendina á hinu kalda enni. Loks-
ins kom inn í huga minn ein lína úr kvæði eftir
Björnstj. Björnson í Fiskerjenten. Og línan er svona:
„Ej döde hæfter paa livets rejse"
Þá hristi jeg af mjer mókið og stóð upp og hugsaði
til Ólafs bróður Jóhanns sál., sem þá var í fyrsta
bekk, og mjer fanst að hann hlyti að vera mjög ein-
mana. Jeg fór því og leitaði hann uppi, og svo geng-
um við mikið þann dag og vorum vinir upp frá því.
Allur skólinn tók mikinn þátt í fráfalli hins ágæta
skólabróður. Við Þorsteinn Gíslason áttum að yrkja
eftir hann. Þegar jeg settist við að yrkja var altaf
yfir mjer eitthvert farg og gat jeg aldrei fengið kvæð-
ið svo mjer Iíkaði. En það var mjer mikil huggun,
að Þorsteini hepnaðist ágætlega með sitt kvæði. Það
var með laginu: »1 fornöld á jörðu var frækorni sáð«
og þótti afbragðskvæði. Mitt var fremur ljelegt, en
var samt sungið. — Jeg var svo óánægður með sjálf-
an mig, að jeg svalaði mjer á því að yrkja skamma-
kvæði til sönggyðju minnar og var að hugsa um að
strengja þess heit, að yrkja aldrei framar. — En svo
hlotnaðist mjer að skrifa í »Urði« fyrir næsta Fram-
tíðarfund eftirmæli eftir Jóh. sál. Og þá, er jeg hafði
lokið við greinina, kom kvæði í huga minn og setti
jeg það í »Urði«. Það tókst allvel og jeg var glaður
yfir því, af því að mjer fanst, að í því hefði jeg getað
túlkað nokkuð af því, sem mjer lá á hjarta. Dr.
Ólsen, sem var mikill vinur sjera Valdimars, sá það
og vildi endilega að það væri sent austur, og var það
gert. Framtíðarfundurinn var aðallega minningarfundur
um Jóhann, og hef jeg aldrei verið á skólafundi jafn
hátíðlegum og alvöruþrungnum og sá fundur var. —
Daginn sem Jóhann sál. var jarðaður var feikna
mikið frost, eitthvað um 20 stig. Var bannað, að
skólinn fylgdi í skrúðgöngu lengra en niður í kirkj-
una. — Eftir jarðarförina gekk jeg langt út á höfn
og kom við í skútunni »GyIva«; það var frosið út
undir miðja vega til Engeyjar. — Um vorið sendi
frú Ólöf, kona sjera Valdimars, mjer útsaumaða
möppu, sem er mjer síðan kær minning, og með
henni fylgdi ástúðlegt brjef frá sjera Valdimar sjálfum.
Jeg hafði mikið að kenna um veturinn og varð
því fremur lítið úr lestri. Þó las jeg eina bók af
Ciceros »De officiis« og átti það að vera ígildi 3.
bókar »De oratore«, sem lesin var í skólanum. í
grísku leit jeg varla. Jeg var að hugsa um að láta hjer
staðar numið og gefa mig við kenslustörfum. — Og
var því heldur ekki af þeim ástæðum fast í hendi
með lestur skóla-námsgreinanna. En jeg las mikið
utan hjá bæði í skáldskap, einkum Norðurlanda og
þýskum, og ýmsum fræðiritum, en það var engin
regla í því hjá mjer.
í páskaleyfi pilta fór jeg suður í Hafnarfjörð og
dvaldi þar nokkrar nætur hjá Knud Zimsen, á heimili
hans, og hafði mikla ánægju á því göfuga heimili.
Lífið þar var eitthvað svo blátt áfram og prúðmann-
legt; mjer fanst alt vera þar í svo miklu samræmi og
alt svo samstilt, glaðværðin og góðmenskan er kom
fram í allri umgengni bæði foreldranna og barnanna,
að jeg fann að það hafði bæði göfgandi og glæðandi
áhrif á mig að dvelja þar. Alt tal kaupmanns Zim-
sens var svo fróðlegt og mentandi, að jeg leit upp til
hans, og dáðist mjög að honum. Ber jeg minningu
þeirra hjóna í þakklátum huga, og met það sem eina