Óðinn - 01.01.1928, Síða 23

Óðinn - 01.01.1928, Síða 23
Ó Ð I N N 23 stang. ]eg hafði skaftpotta tvo og eina pönnu og kaffiáhöld. Mamma var ekki í bænum það sumar, hún var á Breiðabólstað á Alftanesi. Það sumar stofnaði jeg ásamt nokkrum skólapilt- um, sem í bænum voru, og fáeinum búðarmönnum leynifjelag til skemtunar. Það var nokkurskonar mál- fundafjelag. En lög og reglur fjelagsins voru mjög margbrotin. Fjelagið hjet »Hið óendanlega núll« og var tákn þess svona 00 Enginn mátti vita um tilveru þess og þó skyldu fundir auglýstir á götum bæjarins, en það voru tóm- ar dulrúnir, sem engir skyldu nema fjelagsmennirnir. Fundir voru haldnir einu sinni í viku og tekin um- ræðuefni sem helst gátu valdið hita og kappræðum. Embættisnöfn voru flest útlend. Formaður var sacro- sanctus og óafsetjanlegur og hafði takmarkað kon- ungsvald og titlaður með hátign, og fór með vald í tvo mánuði, en á miðri tíð var kosinn prins, er koma átti til valda tvo næstu mánuði. Þing hafði forseti sjer við hlið og tvo ráðgjafa, sem titlaðir voru excel- lence, svo voru dómarar, og allir höfðu vandasama titla. Þrjár voru orður og veittu mikla virðingu; æðsta orðan var veitt aðeins tveimur og var þeirra atkvæði áttgilt. í heitustu kappræðum mátti aldrei gleyma titli og var tveggja aura sekt við lögð, ef gleymdist. Ráð- gjafar báru ábyrgð á stjórnathöfnum forsetans. Kos- inn var læknir, sem mátti ákveða stjórnandann brjál- aðan, ef hann beitti gerræði í stjórn sinni, og stjórn- aði þá prinsinn í hans nafni, þangað til kjörtími var úti. Það voru ýmsar ceremoníur, sem miðuðu til þess að koma mönnum til að hlaupa á sig, svo að sektir kæmu sem mestar inn í ríkissjóðinn, en hann var ætlaður til skemtunar og góðgætis fyrir fjelagsmenn alla, er hann væri nógu stór til þess. — Var þetta alt til gamans og til þess að æfa sig í að hafa ró og stilling og vald á sjálfum sjer í heitustu kappræð- um. Þegar jeg var forseti eitt tímabil, komst piltur, sem ekki var í fjelaginu, á snoðir um að eitthvert ógurlegt anarkistafjelag væri til í bænum og tal- aði um það við mig, og hafði hann sagt nokkrum öðrum frá því; var svo eitt kvöld niðri í Þorláksbúð- arskrifstofu eftir lokunar tíma stofnað fjelag til að njósna um þetta ískyggilega leynifjelag. Var jeg kos- inn formaður í spæjarfjelaginu til þess að grafast eftir hinu »óendanlega núlli«, sem jeg var forseti í, og varð úr þessu hinn kostulegasti skollaleikur, því við gintum njósnarana eins og þursa og komust þeir aldrei að hinu rjetta, því jeg leiddi þá á eintóma glapstigi í eftirleitinni. ]eg var nokkrum sinnum for- seti í rjetta fjelaginu og var þá Sigurður Eggerz ráðgjafi minn, en þá varð mjer það á að verða of ráðríkur, svo læknirinn, sem þá var Sigurður Magnús- son (frá Laufási), lýsti yfir að jeg væri vitskertur og varð svo prinsinn að ráða í mínu nafni það sem eftir var mánaðarins. — En þrátt fyrir miklar fjelagserjur á fundum var alt græskulaust gaman og besta vin- fengi. Þetta gerðist næsta vetur, því fjelagið lifði ár- langt. — Að áliðnu sumri fjekk jeg eitt sinn hest og reið fram að Bessastöðum með reikning til Gríms Thomsens skálds. Þótti mjer hálfleitt að koma þar í fyrsta sinni í þessum erindum, en jeg fór fyrir verslunina. Grímur kom út á hlað og sýndi jeg hon- um reikninginn. Hann játaði hann rjettan að vera, en kvaðst mundi borga hann er hann kæmi næst til Reykjavíkur. Síðan bauð hann mjer inn og var hinn kátasti; sagði hann mjer sögur úr Bessastaðaskóla, og svo töluðum við saman um skáldskap og bók- mentir. — ]eg spurði, hvort nokkurstaðar mundi fást doktorsritgerð hans um Byron lávarð, og hjelt hann að ekki mundi hún auðfengin. ]eg fjekk þar ágætar góðgerðir og fundust mjer þær kryddaðar með ljúfmensku skáldsins. Þegar jeg var að fara, gaf hann mjer óbundið eintak af Byronsritgerð sinni. ]eg var svo hrifinn að jeg rjeði mjer varla. Til allrar ham- ingju var klárinn hálflatur, annars mundi jeg hafa riðið fantareið heim í hrifningu minni. — Um haustið skilaði jeg af mjer versluninni, þegar Þorlákur kaupmaður kom heim. Þorlákur og þau hjón voru mjer ætíð mjög góð og ljúf og jeg var alt af vel kominn í hús þeirra og naut þar margra góðra stunda og ánægjulegra. Þorlákur var brautryðjandi að allri verslunarkurteysi. ]eg man eftir því sem Stefán Stefánsson (síðar skólameistari) sagði einu sinni, er jeg var hjá honum á Helgavatni, löngu áður en jeg kom í skóla: »Þegar maður kemur inn í búðir er það víða sem verslunarmenn ætlist til þakklætis fyrir að afgreiða, en þegar maður kemur inn í búð Þ. O. ]ohnson, þá þakkar hann manni fyrir að kaupa, og það jafnvel hve smátt sem er«. — Síðasti vetur í skóla. ]eg settist í 6. bekk um haustið. Það var ánægju- legt að vera kominn aftur inn. Mjer fanst að jeg hefði verið útlagi í öll þessi ár. Hið daglega starf byrjaði. ]eg varð að lesa mikið til þess að geta staðið nokkuð jafnfætis þeim, sem voru fyrir í bekkn- um. En jeg varð líka að kenna. ]eg kendi börnum Frederiksens bakara í Fisherssundi. Þau hjón höfðu ætíð verið mjer afargóð. Frederiksen var mesti

x

Óðinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.