Óðinn - 01.01.1928, Síða 26

26
Ó Ð I N N
alveg og fanst mjer jeg varla hafa þrek í mjer að
vaka næstu nótt, svo kl. 7>/2 um kveldið fór jeg upp
í skóla og fór á dansæfingu, til þess að fá mjer góða
hreyfingu og hrestist mikið við það. Svo kom jeg
ofan eftir kl. 8 og þá varð jeg brátt viss um að þetta
yrði síðasta nóttin. Klukkan 10 vaknaði hann og
spurði, hvort jeg vildi lesa fyrir sig úr skilnaðarræð-
um ]esú, og svo las jeg 14. og 15. kap. í Jóhann-
esar guðspjalli. Svo lokaði jeg bókinni og spurði,
hvort hann væri ekki þreyttur. »Nei«, sagði hann,
»en samt er best að sofa ögn«. Svo mókli hann
þangað til kl. var IIV2, þá fjekk hann slæmt kast og
var uppgangurinn mikill. Svo bráði af honum og
hann spurði: »Heldurðu ekki að þetta verði nú síð-
asta nóttin«. Jeg sagðist halda að það gæti verið.
»Jeg yrði ósköp feginn því«, sagði hann. Svo fjekk
hann nokkru seinna annað kast og er það bráði af,
bað hann mig að vekja Þórhall, sig langaði tii að
kveðja hann. Jeg gerði það. Svo kom hann inn til
okkar og Björn bað hann um að afsaka ónæðið, »en
mig langaði til að kveðja þig«. Þórhaliur spurði hann,
hvort hann væri nokkuð hræddur við að deyja. »Nei«,
sagði Björn, »jeg veit að Guð tekur á móti mjer, og
þá er það gctt að deyja. Jeg hefði að vísu viijað lifa
þangað til Halldór bróðir kemur suður, en það gerir
ekkert, þú skrifar heim og berð öllum kveðju mína«.
Þórhallur sagði: »Pabbi þinn skrifar, að hann ætli
að koma sjálfur suður«. »Nei«, sagði Björn, »það er
Halldór sem kemur*. — Svo sagði Björn litlu síðar:
»Jeg verð svo feginn að þurfa ekki að fara til Amer-
íku, jeg mátti aldrei til þess hugsa. Svo bað hann
Þórhall að biðja bæn, og hann gerði það; bað stutta
bæn og faðirvor, og lagði svo yfir hann blessun
Drottins. Svo kvaddi Björn hann og bað hann að
skila kveðju til frúarinnar. — Hún lá þá á sæng og
gat því ekki komið inn til hans. — Svo byrjaði
dauðastríðið fyrir alvöru. Þórhallur var svo hrærður
og klökkur, að hann gat ekki horft upp á það og
fór inn til sín. Hjer um bil kl. 3*/2 bráði enn í bili af
Birni og þá sagði hann, að það væri best að við
kveddumst nú, því það gæti verið að við gætum það
ekki seinna. Hann bað mig að skila kveðju til ýmissa
skólabræðra sinna, brenna sendibrjef sín, og svo
kvöddumst við. Hann spurði hvaða mánaðardagur
væri, jeg sagði honum að kominn væri sunnudagur-
inn 19. marts. Hann sagði: »Það er merkilegt; það
er dánardagur ömmu minnar, og það er gott að fara
til guðs á sunnudegi*. Svo fór næsta kast að byrja.
Hann sagði: »Það er orðið svo dimt, haltu í hendina
á mjer«. Svo kraup jeg niður og hjeit í hönd hans,
og svo kom síðasta hryglukastið og varaði til kl. 4'/2,
þá dó hann. Jeg var lengi í sömu stellingu og gat
ekki fengið mig til að hreyfa mig. Mjer fanst tíminn
horfinn og eiiífðarfriðurinn hvíia yfir mjer. Mjer fanst
guð vera svo nálægur og ákaflega gott að hvíla í
honum. Jeg hugsaði um, að svona vildi jeg deyja,
með fulla rænu og ráð fram að síðustu augnablikum.
Mjer komu í hug orð Manfreðs:
»Það er þá ei svo erfið þraut að deyja«.
Og mjer fanst dauðinn ekki vera neitt ægilegur.
Það rifjaðist upp fyrir mjer, sem jeg hafði lesið
fyrir Björn um kvöldið, um hina mörgu bústaði þar
uppi, og mjer fanst að eitt band lægi nú milli mín
og þeirra. — Jeg var algerlega rólegur og fann
mikla sælu, er höfuð míns dána vinar hvíldi á hand-
legg mínum. Svo varð kl. 5 og þá reis jeg upp og
lagði hann til og veitti honum nábjargir og fór síðan
og tilkynti sjera Þórhalli látið. Svo fór jeg að taka
til í herberginu og fíminn leið eins og í leiðslu. Svo
kom Þórhallur inn og bað nrig að koma niður til
morgunkaffis. Síðan töluðum við lengi saman um and-
leg efni og var hann hinn fyrsti maður, sem jeg
sagði frá því, er jeg hafði reynt á sjóferðinni til Fær-
eyja og fyrsta kvöldinu í Þórshöfn og vissu mína um
hinn lifandi Frelsara, er hefði mætt mjer þar. — Þessi
nótt og þessi morgunstund höfðu mikla þýðingu fyrir
sálarlíf mitt og trúarlíf.
Snemma um morguninn fór jeg svo út og upp á
Laugaveg 15, þar sem mamma bjó. Og er jeg sagði
henni frá dauða Björns, losnuðu táralindirnar og
jeg grjet lengi og beisklega, því þá fyrst kom sökn-
uðurinn með fullum krafti. Svo er jeg kom aftur nið-
ur til Þórhalls, sagði hann mjer, að hann hefði farið
upp í skóla og tilkynt látið og ætti hann að bera
alúðar kveðju Björns Jenssonar og það með, að jeg
þyrfti ekki að koma til sunnudagsbæna. Jeg varð því
afarfeginn, og fór út að ganga. Jeg fann að jeg gat
ekki sofið og gekk um sem í leiðslu allan daginn.
Um kvöldið fór jeg samt snemma að hátta og svaf
alla nóttina; jeg vissi að jeg þurfti ekki að hafa and-
vara á mjer eins og áður, því vinurinn í rúminu við
höfðagaflinn minn svaf enn þá værara og þurfti
einkis með. Jeg svaf svo þar í tvær nætur til, þang-
að til búið var að þvo og sótthreinsa föt mín, svo
að jeg gæti skift um áður en jeg flytli í Vinaminni
aftur. Og þá koni fyrst tómleikinn og varaði við lengi.
Jeg sá ákaflega eftir Birni og það var í mjer þrá
eftir að fá tæringu og mega deyja eins og hann. Jeg
reyndi til að telja mjer trú um að jeg hlyíi að hafa
smittast og það væri bara tímaspursmál þangað til