Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 27

Ó Ð I N N
27
það kæmi í !jós. Eftir jarðarförina gekk jeg á hverj-
um degi út að gröf hans. — Jeg var samt ekkert
ókátur og tók þátt í skólalífinu og keptist við að
lesa. — Svo 1. apríl fengum við dimittendar upp-
lestrarfrí og fórum að lesa. Þann 8. apríl var haldin
skólahátíð á afmælisdegi konungs. Jeg var settur til
að halda ræðuna fyrir rektor. Svo datt mjer í hug
að gera það á latínu. Jeg undirbjó hana hið besta
og marghreinskrifaði hana, en Ijet engan vita um
það. Svo lærði jeg hana utan að. Jeg hafði fyrir texta:
Quo semel est inbuta recens, servabit odorem
testa diu (Hor. Ep. 1, 2, 69).
„ Smekkurinn sá er kemst í ker
keiminn lengi eftir ber“.
Um daginn gekk jeg út að gröf Björns, því það
var líka afmælisdagur hans, og þar rifjaði jeg upp
ræðuna. — A skólahátíðinni var borðhaldið í langa
loftinu og voru þar saman komnir allir kennararnir
og mektarmenn bæjarins. Jeg kveið fyrir því augna-
bliki, er að mjer kæmi. Svo kom það og jeg byrj-
aði og allir litu undrandi upp, er þeir heyrðu latín-
una. Ræðan gekk slysalaust, en mikill ljeftir var að
setjast niður. Rektor stóð upp og þakkaði fyrir á
latínu og kom oss saman um, skólabræðrum, að hann
væri málliðugri á latínu en á íslensku. Daginn eftir
kom jeg vestur í biskupshús. Biskup, Hallgr. Sveins-
son, hrósaði mjer fyrir ræðuna og sagði að aðeins
ein villa hefði verið í henni, jeg hefði sagt adsentibus
fyrir præsentibus. Jeg var með sjálfum rnjer afarleið-
ur yfir þessu, og fanst mjer glansinn farinn af öllu
saman. Svo kom jeg upp í skóla til rektorsfrúarinnar
að fá mjer kaffi. Rektor kom fram og sagði að ræð-
an hefði verið klassisk. Jeg mintist á villuna, en rektor
sagði: »Já, jeg tók eftir því, en jeg lít ekki á það
sem villu, því það er rjett myndað, og getur vel verið
að Rómverjar hafi sagt það, þótt ekki hafi það komist
inn í ritmál«. Síðan fór hann inn og kom aftur og
gaf mjer alt »Suplement til islandske Ordböger®
eftir hann sjálfan. Það var dýrmætur fengur og fór
jeg nú huggaður og hróðugur heim.
Svo liðu nú dagarnir. En að morgni þess 12. apríl
vaknaði jeg við hósta, og fann að jeg spýtti blóði;
jeg hafði líka nokkurn hita og fann til talsverðs verkj-
ar fyrir brjóstinu. Það greip mig alt í einu ákafleg
sælutilfinning. Jeg þóttist viss um að jeg væri búinn
að fá tæringu, og nú mundi jeg eftir nokkra mánuði
fá að sjá Björn aftur. — Jeg lá svo mjög sæll og
gekk í gegn um framför sjúkdómsins, og komu dauð-
ans. Jeg tók auðvitað myndina af því, sem jeg þekti
sem sjónarvottur. Svo lá jeg í rúminu þann dag og
versnaði heldur er á daginn leið. Um kvöldið í rökkr-
inu kom Jón Runólfsson til mín. Hann var mjer mjög
kær og fyrirmyndar piltur. Jeg talaði um, að nú væri
jeg víst búinn að fá tæringu. Hann maldaði í móinn
og sagði eitthvað á þá leið: »Jeg gæti vel trúað að
þú yrðir eldri en jeg«. Jeg reiddist honum og fanst
eins og hann væri að reyna að skerða gleði mína.
Svo næsta dag kom Jónassen landlæknir og skoðaði
mig. Hann sagði: »Þetta er brjósthimnubólga«. Mig
dauðlangaði til að henda Arnesens orðabók í hann,
því jeg hafði hana við hendina. Sæla mín var horfin,
því nú var þetta veiki, sem mjer gat batnað. Jeg
varð samt aldrei mjög þungt haldinn, en lá í þrjár
vikur liðugar. Háyfirdómarafrúin sendi mjer flösku af
Sherry, þegar mjer fór að skána, og margir sýndu
nrjer mikla velvild. Svo komst jeg á fætur, en var
afarmáttlítill og bannaði Jónassen mjer að lesa. Svo
í maí flutti jeg frá Vinaminni, og við Eiríkur báðir,
því það átti víst að gera við húsið og leigja það um
suinarið. Við fluttum í herbergi í Þingholtsstræti 3,
uppi á efri hæð, það var sólríkt og bjart herbergi.
Jeg var mjög lengi að ná mjer. Jeg var mikið úti,
einkum er sólskin var, og var það eftir læknis ráði.
Mjer var sagt að á spítalanum lægju nokkrir Frans-
menn og þar á meðal drengur, og fór jeg að vitja
um hann. Hann hjet Prosper Meleard og var 15 ára
gamall. liann lá i fótarmeini og var hann ljómandi
laglegur drengur og skemtilegur. Hann var af franskri
skútu og var frá Caté du Nord á Frakklandi. Við
urðum bráft góðir vinir. Margir Fransmenn aðrir lágu
þar í sömu stofu. Jeg æfði mig þar í að tala frönsku.
I stofunni var einn piltur, sem þeir kölluðu Francois,
og var honum ilt í stóru tánni og þar að auki eitt-
hvað hálf geggjaður. Allir Fransmennirnir höfðu gam-
an af að erta hann og hleypa honum upp og gat
hann þá látið nrjög skrípalega, en stundum sat hann
framan á rúmi sínu með brekán yfir höfðinu og reri
í sætinu þannig, með stunum, hálfan daginn. Stundum
lá hann aftur á bak, þversum í rúminu, og spýtti upp
í vegginn. Hjúkrunarkonurnar voru í vandræðum með
hann, hann var svo keipóttur. Eitt kvöld var jeg þar
inni og voru þá mikil ærsl í honum, og voru Frans-
mennirnir að stríða honum. Stundum hálfgrjet hann
eða varð vondur. Sá eir.asti, sem ekki lagði neitt til
hans, var litli Prosper og hló ekki einu sinni með.
Jeg hafði gaman að þessum vitleysisköstum og hló
dátt við og við. Alt í einu vindur Francois sjer að
mjer og er afaróðamála. Jeg skildi ekkert hvað
hann var að segja. Jeg tók svo kompu úr vasa mín-