Óðinn - 01.01.1928, Síða 30

30
Ó Ð I N N
skipinu, sem hjer lágu þá. Það var sólskinsríkur dagur.
Daginn eftir fór jeg með Jóni Magnússyni cand. jur.
upp á Kjalarnes. Fór hann í erindum tengdaföður
síns, Jóns Pjeturssonar háyfirdómara. Voru það ráð
háyfirdómarafrúarinnar, að bjóða mjer með, og hest
fjekk jeg þaðan. Það var skemtilegasti dagur. Var
Jón bæði ræðinn og skemtilegur. Við komum víða,
þar á meðal að Skrauthólum til Einars bónda. Þar
talaðist svo til, að jeg fengi leigðan hest norður í
land í mánuð, og átti hann að kosta krónu um dag-
inn. Það átti að færa mjer hann á tilteknum degi til
Reykjavíkur.
Við Jón Magnússon komum heim um kvöldið og
þóttist jeg hafa haft góða för. Svo fór jeg að búa
mig til norðurfararinnar. Hesturinn kom á tilsettum
tíma, duglegur og góður klárhestur. Mjer var sagt
að hann væri mjög styggur og strokgjarn, en bráð-
viljugur og óhastur. Jeg var sammæltur sjera Sigurði
Jónssyni, sem þá var nývígður, og var að fara norð-
ur, að vitja brauðs síns. Við ætluðum fjöll. Átti fyrsti
áfanginn að vera upp í Þingvallasveit. Við lögðum af
stað síðdegis úr Reykjavík og fylgdi kærasta hans,
Guðrún dóttir Sveins Sveinssonar trjesmiðs, bróður
Hallgríms biskups, og eitthvað af fólki hennar hon-
um á leið. Jeg fór ofurlítið seinna og kom við á
Laugaveg 15 að kveðja mömmu, sem átti þar heima.
Jeg dvaldist þar nokkra stund, síðan settist jeg á
bak og reið inn Laugaveg, en áður en mig varði,
hljóp Jarpur út undan sjer og beint í gegnum hlið
við insta húsið á Laugavegi og þar inn í kálgarð.
Þar voru þvottasnúrur. I síðasta augabliki náði jeg í
snúruna og gat stöðvað hestinn, en nærri lá við slysi.
Svo komst jeg út á veginn aftur og reið nú inn eftir
veginum. Gekk það slysalaust þangað til jeg var
kominn inn undir Lækjarhvamm, þá fór jeg að spretta
úr spori, en þá tók klárinn aftur viðbragð og hljóp
út undan sjer og stökk beint yfir stóran og djúpan
skurð sem var fyrir ofan veginn. Þetta kom svo
óvænt, að jeg lá þar í mýrinni áður en jeg vissi af
og var hepni að jeg lenti ekki í skurðinum. Jeg stóð
upp og var fljótur að segja við sjálfan mig: »Omen
accipio (jeg þigg þetta sem góðsvita). Fall er farar
heill frá bæ en ekki að«. Svo komst jeg aftur út á
veg og hafði nú góðar gætur á kenjum klársins. Að
öðru leyli fjell mjer vel við hann. Svo náði jeg fólk-
inu langt fyrir ofan Dústaði. Svo er fylgdarfólkið
hafði farið eins langt með okkur og það ætlaði,
sneri það til baka og við Sigurður hjeldum leiðar
okkar upp á Mosfellsheiði. Bar ekki til tíðinda fyr
en við komum að Kárastöðum og gistum þar. Jeg
tlutti Jarp í haga og hefti hann, ljet blíðlega að hon-
um og bað hann um að strjúka ekki. Talaði jeg við
hann og gældi við hann alllanga stund. Hann virtist
taka því vel. Áður en við gengum til hvílu, fór
jeg út í haga að tala við Jarp og tók hann vel
blíðlæti mínu. Við höfðum góða nótt á Kárastöðum.
Um morguninn var hið fegursta veður. Jeg sótti Jarp
og brá mjer ekki lítið í brún, er jeg sá að hann var
kominn úr haftinu. En jeg rjetti út hendina og gekk
hægt til hans. Hann stóð kyr og ljet mig klappa
sjer. Eftir það hefli jeg hann aldrei, en varð alt af
að sækja hann sjálfur, hann var Ijónstyggur við alla
aðra. Við urðum betri vinir með degi hverjum. Rjett
er við æíluðum að leggja af stað, stóðum við Sig-
urður úti á hlaði og bóndi hjá okkur. Jeg horfði
hugfanginn á hina stórfögru útsýn og var mjög hrif-
inn. Jeg sagði: En hvað hjer er »maleriskt«. —
Bóndinn hváði og ætlaði jeg að útleggja orðið, en
fann ekkert íslenskt orð, svo kom Sigurður mjer til
hjálpar og útskýrði fyrir bónda hvað jeg ætti við.
Jeg sárskammaðist mín að vera að slefta útlendu
máli uppi í sveit og einsetti mjer að gera það ekki
framar. Svo hjeldum við áfram og komum um kvöldið
til Kalmanstungu. Veðrið var allan daginn hið yndis-
legasta og vorum við í besta skapi. Sjera Sigurður
var hinn ágætasti ferðafjelagi, sífelt kátur og í góðu
skapi, og skemtinn. Kom ekki nokkurt ský yfir okkur
á allri leiðinni. Við vorum í Kalmanstungu í góðu
yfirlæti um nótlina og lögðum snemma af stað. Við
vorum afarhepnir með veðrið og er þá reglulega
skemtilegt að ferðast yfir fjöllin. Fjallaauðnin svo
mikilfeng og sumstaðar stórkostlegt útsýni, og friður-
inn getur gagntekið mann og veitt hinn mesta unað.
Jeg man ekki hvort við gistum í Gilhaga eða Hauka-
gili. Daginn eftir hjeldum við niður að Kornsá og
stóðum við dálitla stund og var okkur þar vel tekið,
og kvaddi jeg vini mína þar og bjóst við að nú yrði
langt þangað til jeg kæmi þangað aftur. Svo riðum
við upp á Ása og gistum á Sólheimum og var okkur
tekið þar tveim höndum. Svo hjeldum við norður
yfir Stóra-Vatnsskarð næsta dag og út á Sauðár-
krók. Þar skildu leiðir okkar sjeia Sigurðar og hjelt
hann norður til brauðs síns, en jeg fór að vitja gam-
alla vina í Skagafirði. Jeg fór nú hægt yfir landið og
heimsófti vini mína og kunningja og var mjer alls
staðar vel fagnað. Jeg hafði með mjer eina bók á
leiðinni. Það var Sans Famille eftir Hector Mallot í
tveim bindum og áði jeg aldrei svo, að jeg ekki tæki
bókina fram og læsi í henni. Hún er á frönsku, og
skildi jeg rjett aðeins ganginn í sögunni, því jeg hafði