Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 34

34
Ó Ð I N N
Fjöldi af íslendingum kom niður á skip, og maður
sá marga kunningja og vini. Sigfús Blöndal, vinur
minn og hægri hönd í því sem að háskólanum laut,
kom niður á skip að taka á móti mjer og bauð mig
velkominn til höfuðborgar Danaveldis með fagurri
grískri setningu, sem jeg því miður skildi ekki, en
gleðihreimurinn og vinarblærinn í rómnum hljómar
mjer enn í eyra. Sigfús Biöndal var vinur, sem jeg
vissi að jeg mátti treysta; við höfðum alt af verið
góðir vinir í skóla, og það óx eftir því sem leið á
samverutímann; jeg dáðist að gáfum hans og fjöri,
að málaþekkingu hans og sjer í lagi grískukunnáttu
hans, og var ekki laust við að jeg öfundaði hann af
henni. Fyrst var kunningskapur okkar bygður á bók-
mentalegum og fagurfræðilegum grundvelli, en eftir
því sem jeg kyntist honum meira, því meiri mætur
fjekk jeg á honum vegna mannkosta hans; honum
hafði jeg skrifað og sent honum plögg mín til að fá
inngöngu á háskólann og á Garð, og treysti jeg
honum manna best til allrar leiðsagnar og hollráða.
Var jeg feginn komu hans og gaf mig honum á vald
sem nokkurskonar forráðamanni. Þegar jeg var al-
búinn til að fara í land, og hoppaði af skipinu yfir á
uppfyllinguna, sló jeg óvart stafnum mínum góða við
grjótgarðinn og fjell þá silfurplatan af honum og hraut
niður í sjó. Jeg vissi ekki hverskonar »omen« það
var og fann ekkert til að snúa því til heilla. Samt
bar jeg tjón þetta vel. Svo gengum við upp í bæ og
sýndi Sigfús mjer alt hið merkasta á þeirri leið. Við
fórum fram hjá Amalíuborg og leit jeg með lofning
á múra konungshallarinnar; við fórum yfir Kongsins
Nýjatorg og heilsaði jeg þar upp á tvo góða vini,
Holberg og Öehlenschláger, er sátu í hátignarró sinn
hvoru megin við Konunglega leikhúsið. Síðan komum
við inn á Garð (Regensen), og fanst mjer mjög til
um að standa þar sem svo margir ágætir íslendingar
höfðu dvalið á námsárum sínum. Sigfús leiddi mig
fram fyrir hið hundrað ára gamla linditrje, og heils-
aði jeg því með fjálgleik og lotningu, en samt urðum
við aldrei vinir, því mjer leið aldrei vel, er jeg sat
undir því; jeg var alt af hræddur við að græn óværa
dytti úr kolli þess, jafnvel niður í portnarakaffið, sem
oft var undir því drukkið. Eflir að jeg hafði verið
dálitla stund inni hjá Sigfúsi, þá komu þeir Har.
Níelsson og Friðrik Hallgrímsson, og urðum við svo
samferða út í Trínitatiskirkjuna, sem stendur við Sí-
valafurn, rjett hjá Garði, og hlýddum þar messu.
Pasfor Schieppelern predikaði. Hann var ákaflega
sköruglegur í stólnum og hafði miklar handahreyf-
ingar. Mjer þótti ræða hans ágæt, og fallegur söng-
urinn. Eftir messu fórum við Sigfús upp til Kristínar
Jóhannsdóttur; hún var föðursystir Ólafs Eyjólfssonar,
skólabróður míns, og fengum við hjá henni bestu við-
tökur eins og allir íslendingar; hennar heimili var
eins og heimiii allra Islendinga, sem til hennar komu.
— Sigfús fór með mig gegnum Örstedsparken og
fanst mjer mikið til um hann, og sjer í lagi mynda-
stytturnar þar. Síðdegis fórum við að heilsa garðpró-
fasti, gamla Ussing; hann var lítill maður og pervisa-
Iega vaxinn og hafði þann kæk að núa saman löfun-
um meðan hann talaði. Hann tók okkur ljúfmannlega.
Við vorum tveir nýkomnir, Magnús Arnbjörnsson og
jeg. Við vildum báðir helst búa á Garði, en aðeins
annar gat fengið að búa þar inni, hinn varð að búa
úti í bæ. Ussing ljet okkur varpa hlutkesti um það.
Magnús vann og jeg varð að vera annarstaðar. Svo
fórum við út að leita okkur að herbergi til þess að
vera í vikuna út. Við fórum víða eftir auglýsingum
og fengum loks herbergi fyrir tvo úti á Olufsvej nr.
3, hjá góðum hjónum þar, og var það fremur ódýrt.
— Þar bjuggum við Magnús eina viku saman, og
gengu nú dagarnir eins og í draumi, og voru mjög
skemtilegir. Einn af dögunum fór jeg niður að höfn,
að horfa á er Rússakeisari Alexander III. var að
fara af stað til Rússlands; hann hafði verið á Fre-
densborg um sumarið. Jeg sá hann stíga niður í bátinn
og sá er þeir kvöddust Kristján IX. og hann. Rússa-
keisari virtist bera höfuð og herðar yfir alla, svo
sfór var hann og tignarlegur. Þetta var í síðasta sinn
er hann heimsótti Danmörk. A leiðinni þaðan upp í
bæinn kom mikil rigningardemba með þrumum og
eldingum, og þótti mjer mjög skemtilegt að heyra
reglulegar þrumur. Mjer hefir síðan þótt það eitt hið
allra tignarlegasta hljóð sem jeg heyri. — Jeg var
glaður yfir þessu hvorutveggja, að sjá konung vorn
og Rússakeisara og fá svo þrumuveðrið í ofanálag.
Dagana, sem jeg bjó úti á Olufsvej, var jeg mikið
niðri á Garði. Kom það þá til tals milli okkar Þor-
steins Gíslasonar, að skifta, þannig að hann flytti út
af Garði um haustið, en jeg inn í stað hans, ef leyfi
gæti fengist til þess. Við fórum upp til Ussings og
spurðum hann hvort við mættum skifta, en hann vildi
það ekki og sagði, að það kæmi þá ruglingur á alt,
er jeg ætti að flytja út eftir 3 ár, þegar tími Þor-
steins væri útrunninn. Nú sýndist fokið í flest skjól
og Þorsteinn gerði sig líklegan til að fara. Þá sagði
jeg: »Ef herra prófessorinn vildi leyfa okkur að skifta,
gæti jeg þá ekki fengið að búa með einhverjum
dönskum?* »Því þá það, því það?« sagði hann mjög
ákaft og neri saman lófunum. »Af því mig langar til