Óðinn - 01.01.1928, Qupperneq 35

Ó Ð I N N 35
að æfast sem best í dönsku«, sagði jeg. »Já, það
finst mjer vera alveg rjett, jú, jeg held að þefta geti
orðið«, sagði hann og gaf okkur leyfið. Og við kom-
um sigri hrósandi út. — Næsta laugardagskvöld flutt-
um við Magnús báðir inn á Garð. Jeg bjó á 6. gangi
nr. 1, og hlaut fyrir sambýlismann ungan stúdent frá
Hilleröd, Christian Jensen að nafni. Hann var sonur
skólakennarans í Frederiksborg Nyhuse og er það
hverfi í jaðri Hillerödbæjar. Hann var 18 ára, út-
skrifaður frá Frederiksborgar-Latínuskóla, og fengu
árlega tveir nýir stúdentar þaðan inngöngu á Garð.
Að því leyti var þessi sambúð óheppileg, að við vor-
um báðir nýir stúdentar og herbergi okkar, þólt lítil
væru, urðu heimsóknamiðstöðvar bæði fyrir Frederiks-
borgar- og Reykjavíkur-stúdenta. Var því ekki gott
næði að Iesa, en samt var sá kosíur við þetta, að
hvorugur gat átalið annan fyrir átroðninginn. Jeg hafði
innskrifað mig til læknisfræði, en „Kel‘ (svo var sam-
býlingur minn kallaður) var guðfræðingur. Jeg tók
heimspeki hjá Har. Höffding, en Ke hjá Kromann.
Ekki man jeg hvaða dag við vorum »immatriculer-
aðir« og fengum okkar akademisku borgarabrjef, en
hátíðlegt þótti mjer það. Jeg fór svo að ganga á
fyrirlestra hjá Höffding í heimspeki, hjá Warming í
grasafræði, Liitken í dýrafræði, Julius Thomsen í
efnafræði og Christiansen í eðlisfræði. Alt byrjaði nú
vel og jeg var í sjöunda himni. Sjer í lagi þóttu mjer
skemtilegir eðlisfræðistímarnir. Prófessor Christiansen
var ákaflega skemtilegur og fyndinn, hann talaði
dönsku með breiðum, jótskum framburði og hljómaði
það vel í mínum eyrum. Löngu seinna varð jeg fyrir
þeirri hamingju að kynnast persónulega bæði dr.
Warming og próf. Christiansen og koma til þeirra,
og voru þeir báðir mjög göfugir og sanntrúaðir menn.
Var það út af vináttu við syni þeirra, að jeg komst
í þau kynni við þá; en það heyrir til seinna parti
æfisögu minnar.
Jeg kyntist og allmörgum dönskum stúdentum, eink-
um byrjendum í læknisfræði. Þeir vildu margir vita
um ísland, en vissu lítið. Jeg tók eftir því að ýmsir
stúdentar voru í nokkurskonar hermannabúningi. Það
var stuttur einkennisfrakki með stórum hnöppum og
var ugla mynduð á hnappana. Frakkinn var grænn,
úr einhverskonar áferðarfallegu flosklæði, og voru
rauðar leggingar á honum. Buxurnar voru svartar úr
sama efni. Belti höfðu þeir um miðju og hjekk þar
við langur byssustingur. Á höfðinu höfðu þeir svarta
stúdentahúfu. Mjer var forvitni að vita meira um þetta
og sneri mjer eití sinn að einum sessunaut mínum.
Hann var hinn elskulegasti piltur og einkar fallegur.
Hann sagði mjer að þetta væri einkenningsbúningur,
sem tilheyrði stúdentafjelagi, er hjeti » Akademisk Skytte-
forening* (Skotmannafjelag stúdenta) og væru í því
haldnar heræfingar. Hann bauð mjer heim til sín, og
bjó hann með bróður sínum, sem líka var læknis-
fræðingur. Þeir hjetu Theobald og Johan Georg Glie-
mann og voru báðir stúdentar þess árs. Þeir gáfu
svo hrífandi lýsingu af æfingunum og lífinu í því fje-
lagi, að jeg fjekk mikla löngun til að vera með í því.
Og svo fór, að jeg leiddist til að ganga inn í fjelags-
skapinn, og fjekk jeg einkennisbúninginn og góðan
riffil og byssusting. Æfingar voru annan hvern morg-
un kl. 6i/2—81/2, á æfingarsvæði lífvarðarins við
Gothersgötu. Æfingarne'- voru nokkuð strangar, og
agi strangur, en mikil fjelagssamheldni og samúð
meðal fjelagsmanna. Jeg sá nú mikið eftir því að jeg
hafði ekki verið í leikfimi í skóla, því æfingarnar
hefðu þá orðið miklu Ijettari. Jeg reyndi, hvað jeg
gat, og eignaðist góða vini. Foringjarnir voru mjer
góðir, og leiðbeindu mjer milli æfinga í ýmsu. Sumir
fjelagar mínir meðal íslenskra stúdenta tóku það
óstint upp, að jeg skyldi vera að vasast í þessu, en
það Ijet jeg ekki á mig fá.
Þegar jeg kom til Hafnar hitti jeg þar norskan
vin, sem jeg hafði aldrei sjeð, en þó skrifast á við.
Hann útskrifaðist þá um vorið frá Latínuskólanunr í
Björgvin og hjet Eyvind de Lange, sonur skólastjór-
ans í Sandviken við Bergen. Kunningskapur okkar
komst á gegnum brjefaviðskifti milli Framtíðarinnar
og skólans í Bergen, og urðu úr því brjefaskifti milli
okkar sjerstaklega. Hann hafði skrifað mjer, að hann
mundi koma til Kaupmannahafnar um haustið og
dvelja hjá móðursystur sinni, fröken A. Finne, á
Kaupmakaragötu. Einn af fyrstu dögunum eftir að
jeg var kominn, kom hann upp á Garð að spyrja,
hvort jeg væri kominn; jeg var ekki við, en fór svo
heim til hans. Urðu fagnaðarfundir með okkur, því
báðir höfðum við verið mjög hugsandi um hvernig
vinurinn liti út. Jeg varð að minsta kosti ekki fyrir
vonbrigðum, því þetta var sjerlega myndarlegur ung-
ur maður, og staðfestist hin skriflega vinátta við við-
kynninguna. Hann ætlaði að dvelja mánaðartíma í
Kh. og fara svo til Kristjaníu til háskólans þar. Við
umgengumst mikið þennan mánuð og var jeg oft boð-
inn á heimili frænku hans. Þær bjuggu saman tvær
eldri frökenar. Hin hjet fröken Dietrichsen og höfðu
þær kvenhattaverslun neðst á Kaupmakaranum. Einu
sinni bauð jeg honum eitt kvöld heim til mín á Garð.
Jeg bauð líka til mín Jóhanni Mortensen, frá Færeyj-
um, og einum stúdent á Garði, stud. mag., sem sagði