Óðinn - 01.01.1928, Síða 38

38
Ó Ð I N N
tíma, var fyrst alment samtal, svo var farið að dansa
og »færði jeg upp« með gömlu ungfrúnni. Svo var
síðast kaffi kl. l'/2 um nóttina og alt af var gamla
konan svo kát og fjörug að furðu sætti. Svo fór jeg
heim og fór auðvitað ekki út á Vesturbrú, fyr en
daginn eftir, til að skýra frá hvernig þetta »The i al
Tarvelighed« hefði verið. Þessi fyrstu jól mín í Hh.
voru mjer mjög skemtileg.
Jeg komst þennan vetur lítið í kynni við kristilega
starfsemi. jeg kom í kirkju á hverjum sunnudegi og
var að vísu kristilega sinnaður, en jeg hjelt því fyrir
utan alt samfjelag. Þó held jeg, að jeg þann vetur
hafi gengið í Studenterhjemmet, það var hið kristilega
fjelag stúdenta, en jeg man ekki eftir að það hefði
nein sjerleg áhrif á mig. Jeg var reglusamur með
tilliti til vínnaufnar, án þess að vera bindindismaður,
og gat verið með í góðu sumbli er svo bar undir.
jeg var í Islendingafjelaginu, en kom þar ekki alt af,
af því líka að jeg hafði ekki vel ráð til þess. Jeg
matbjó að mestu leyti fyrir sjálfan mig og borðaði
sjaldan úti. Jeg umgekst landa talsvert, og voru það
einkum þeir Þorsteinn Gíslason, Magnús Einarsson,
Harl Nikulásson, Sigfús Blöndal, Friðrik Hallgríms-
son, Haraldur Níelsson, Guðmundur Sveinbjörnsson,
Sigurður Magnússon og Hnútur Zímsen. Þessir voru
mjer kærastir allra fjelaga minna. Þar að auki átti
jeg marga kunningja, sem jeg við og við var með.
Ke Jensen sambýlismaður minn varð mjer kærari
með hverjum degi. Hann var fluggáfaður piltur og
skáldmæltur vel. Það eina sem við vorum ósammála
urn, var að hann var í »Pip«, en jeg í »Den
gamle«. Þetta voru tvö vekjarafjelög á Garði, og höfðu
það hlufverk að vekja meðlimina á vissum tímum,
og var þar margt haft til gamans líka, en nokkur
samkepni var millum fjelaganna og þóttist hvort um
sig vera betra. Sektir voru fyrir rúmlegur og var
sektarfje varið til að halda »gæsagildi« á vetrum og
skógarför á sumrum. Meðlimirnir voru vekjarar eftir
röð og átti hver að vekja 4 morgna í senn. Hl. 7 á
vetrum bar að vekja; gekk vekjarinn í kring með
Ijósker í hendinni og gekk inn í svefnherbergi og
sagði: »N. N. eruð þjer vakandi!« Varð þá sá, er
vaknaði að segja greinilega já, og sagði þá vekjar-
inn: »Það er vekjarinn«, og fór út; lá sekt við, ef
hann hafði ekki þessa formúlu rjetta. Svo er hann
hafði vakið alla, kom hann aftur í eftirlit og fengu
þeir þi sekt, sem ekki voru farnir að klæða sig. Svo
kom hann í þriðja sinn í eftirlit og þá urðu menn að
vera alklæddir. Prótókoll mikinn höfðum við og mátti
rita þar í kærur yfir vekjaranum eða fjelagsmönnum og
voru þau mál dæmd og sektir úrskurðaðar á mánað-
arlegum fundum og voru þar mál sótt og varin.
Vmsar brellur gerðum vjer hver öðrum, og var það
mikið til skemtunar, og stundum reynt að láta vekj-
aranum fatast í formúlunni. Þannig Ijek jeg einu sinni
á Sigurð Magnússon; hann var vekjari. Nú hafði jeg
farið á fætur áður en hann kom, en þá mátti ekki
vekjarinn segja: »Eruð þjer vakandi?« heldur aðeins:
»Það er vekjarinn!« Jeg var í fullum skyttu-einkennis-
búningi og stóð bak við hurðina og hjelt byssunni í
kveðjustöðu. Vekjarinn kom inn og sá fyrst rúmið
tómt og kom svo alt í einu auga á mig standandi
þar í rjettstöðu með byssuna. Varð honum svo bylt
að hann sagði: »Hr. Friðriksson, eruð þjer vakandi«.
Vekjarinn talaði æfinlega dönsku, þótt Islendingur
talaði við Islending. Svo laust jeg hann laust með
byssuhlaupinu; skrifaði hann klögun í prótókollinn
fyrir ólögmætt f umhlaup á hina friðhelgu persónu
vekjarans, og jeg skrifaði kæru á vekjarann fyrir vit-
lausa formúlu og fyrir að hafa spurt mig í fullum
einkennisbúningi, standandi mitt á gólfinu, hvort jeg
væri vakandi, og taldi það móðgun; varð úr því flókið
mál á næsta fundi. Bar margt við mjög skemtilegt í
þessu vekjarafjelagi, en það var »Den gamle* sem
jeg var í. Þetta efldi líka fjelagsskap og viðkynningu
og var til að krydda Garðlífið og gefa því sinn ein-
kennilega blæ.
Rjett upp úr nýárinu fór jeg mína fyrstu járnbraut-
arferð. Jeg var boðinn út til Frederiksborg Nyhuse
til foreldra Kes og lagði jeg af stað snemma morg-
uns og gekk út á Norður-járnbrautarstöðina og keypti
mjer farmiða fram og afíur. Hann gilti í 4 daga og
kostaði tvær krónur. Jeg tók með mjer skemtilega
bók til að lesa í á leiðinni; það var franskur róman.
Nú hlustaði jeg vel á, er stöðvarnar voru kallaðar
upp, og svo loks heyrðist mjer vera kallað Frederiks-
borg og fór út og spurði lestarþjóninn, hvort þetta
væri Frederiksborg; hann sagði: »Nei, það er Fre-
densborg«. Jeg settist inn aftur og fór að lesa. Þá
kom lestarþjónninn til mín og spurði hvert jeg æflaði.
Jeg kvaðst ætla til Frederiksborg. Og nú fjekk jeg
þær upplýsingar, að jeg væri kominn fram hjá, því
stöðin hjeti Hilleröd. Jeg varð smeikur og kom fát
á mig. Þjónninn sagði að jeg yrði að fara alla leið
til Helsingjaeyri og bíða þar eftir næstu lest til baka.
Jeg ljet í ljós sorg mína yfir því, og spurði hann þá,
hvort mjer lægi svo á, að komast til Frederiksborgar.
Jeg sagði að annað væri verra. Jeg hefði enga pen-
inga til að borga aukagjald, og ekkert nema heim-
farar bílæti mitt til Hhafnar. Þegar jeg svo sagði