Óðinn - 01.01.1928, Síða 40

40
Ó Ð I N N
að yður gat ekki annað en fallið illa sú fregn er jeg
færði yður við borðið, og að hún hefur komið flatt
upp á yður, en jeg tók eftir yður nákvæmlega, og
gat ekki sjeð skugga af vonbrigðum bregða fyrir í
svip yðar eða tali. Þjer tókuð því eins og sannur
aðalsmaður*. ]eg sagði: »]eg játa að þau komu
flatt upp á mig og óþægilega tíðindin, en í fyrsta
lagi hafði jeg engan rjett til vonbrigða, og í annan
stað er það Islendingseðli að láta ekki hið ytra sjá,
hvort manni líkar betur eða ver, það höfum vjer lært
af forfeðrum vorum í íslendingasögunum, en þeir ljetu
sjer ekki bregða við sár eða bana og tömdu sjer vald
yfir svip og látbrigðum*. Jeg sagði honum söguna
um Guðíúnu Osvífsdóttur, er Bolli var veginn. Höf-
uðsmaðurinn Ijet í ljós aðdáun sína, og sagðist halda,
að íslenskt bændafólk hefði meiri »kultur« en danskt
sveitafólk. ]eg sagði honum frá vetrarkvöldunum í
sveitinni og samvinnu, samlestri og samtölum vinnu-
fólksins um það, sem það heyrði lesið. Þegar jeg
kvaddi um kvöldið, báðu þau hjónin mig að koma
áfram sömu kvöldin og áður til kvöldverðar, það sem
eftir væri vetrarins. ]eg þáði það boð, því mjer fanst
svo mikið til um viðkynningu við svo mentað og gott
fólk. Hafa þau hjón verið mjer trygðavinir síðan.
Þannig leið nú þessi fyrsti vetur minn í Khöfn. ]eg
vil ekki segja, að jeg hafi verið eins stöðugur við
námið eins og hefði átt að vera. Samt rækti jeg það
nokkurn veginn. ]eg var í »heimspekisæfingum« hjá
próf. Höffding og kom upp tvisvar eða þrisvar. ]eg
var stöðugur hjá Warming. Hann var svo skemtileg-
ur í tímum og eins prófessor Christiansen. Efnafræð-
in leiddist mjer og jeg hafði aldrei peninga til að
ganga á »labaratorium«. Það kostaði 12 kr. um mán-
uðinn og 6 krónur sem öryggisgjald. Bækur voru
mjög dýrar í þessari grein og jeg hugsaði til þess
tíma, er garðstyrkurinn hætti, og hvað þá við tæki, og
eiginlega innri köllun hafði jeg ekki til læknisfræð-
innar.
Það voraði snemma þetta vor, og var þá farið út
á land annan hvern sunnudag, í Stúdentaskotfjelaginu.
Við mættumst þá sunnudaga kl. 6 úti á æfingavöll-
unum við »Þríhyrning« og gengum svo í þrjá klukku-
tíma eða svo út þangað sem æfingar áttu að standa.
Liðinu var skift í tvo flokka og vissi hvorugur flokk-
urinn hvað hinn hafði fyrir, en annar átti að sækja
og hinn að verja vissa landspildu. Það var oft gaman
og »spennandi«. — Eina óhepni hafði jeg einu sinni.
Það var á einni slíkri æfingu í sveitinni við Gentofte.
Mín sveit átti að hafa fyrirsát við skógarbrún nokkra
og mátti ekkert heyrast til okkar. Við lágum þar á
brúninni á skurði á bak við vörslugarðinn, og biðum,
liggjandi á maganum með byssurnar tilbúnar að skjóta
úr, ef óvinirnir kæmu. Auðvitað voru aðeins kúlulaus
skothylki púðri fylt í byssunum. Nú lágum við þarna
og ekkert minsta hvískur mátti heyrast; við höfðum
fingurinn á spentum lásnum. Alt í einu hoppaði eitt-
hvað grænt slímkent yfir hendina á mjer, kalt og
þvalt. Mjer brá svo mikið að jeg kipti að mjer hend-
inni, og skotið reið af. Ovinirnir komust að hvar vjer
vorum og vort lið beið ósigur. ]eg var setlur fyrir
herrjett, en er það upplýstist, að jeg hefði aldrei á
æfi minni sjeð froskpöddu og að froskdýr væru ekki
til á Islandi, var jeg sýknaður og frjálsaður af allri
sök. — Þær voru mjög skemtilegar þessar útferðir
og fjelagsskapurinn var hinn besti. Vjer komum heim
á kvöldin kl. 6 og leystum fylkinguna upp einhvers-
staðar í úljöðrum bæjarins. Vjer höfðum stundum liðs-
könnun (parade). Á eina slíka kom hans konunglega
tign prins Kristján (núverandi konungur); jeg var
kyntur honum sem einasti Islendingur herdeildarinnar.
— Um vorið byrjaði upplestur til heimspekiprófs. ]eg
las skammarlega lítið og fór mikið af tíma í það að
vera með Islending, sem kom þá að heiman, mínum
gamla bekkjarbróður, Olafi Hauk Benediktssyni. Hann
ætlaði víst að vera úti í Sjöborg hjá Fejlberg. Hann
undi sjer illa í Höfn og þótti vænst um að vera með
mjer. Fanst mjer jeg hafa skyldu til þess í endur-
minningunni um velgerð hans við mig og Skjóna
minn forðum. Urðum við nú allmiklir vinir. — Fimta
júní, á grundvallarlaga degi Dana, sat jeg inni og las
um daginn, en um kvöldið fór jeg niður í »Kongens
Have«, þar var hátíð »hægri manna* haldin. Þar var
margt til hátíðarbrigða. ]eg hitti þar nokkra stúdenta
úr skotfjelaginu og fundum vjer upp á að hóa saman
öllum stúdentum, sem í garðinum voru. Urðum vjer
70—80 saman; fórum vjer út í eitt horn og fundum
þar borð og bekki og tókum það til afnota. Fengum
vjer einn »Karlsberg« hver og sátum að honum lang
an tíma. í hópinn höfðu slæðst tveir Norðmenn, einn
Svíi og tveir Finnar; alt saman stúdentar. Voru nú
ræður haldnar og minni drukkin og sungnir söngvar;
dró gleðskapur vor fjölda tólks þangað sem vjer vor-
um. Talað var fyrir minni sænskra, norskra og finnskra
stúdenta og fósturjarða þeirra, og þeir svöruðu; svo
var talað fyrir minni kvenna, háskólans og allra mögu-
legra hluta, og »húrrað« mikið og var það mesta
skemtun. Svo sagði jeg við sessunaut minn, að mjer
fyndist það skammarlegt að ekki væri mælt fyrir minni
konungs. Sá hrópaði í »Magister bibendi«, að hjer
væri einn, sem vildi tala. »Upp með hann!« var hróp-