Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 42

42
ó Ð I N N
þess. Jeg hlustaði mest á pastor Schepelern við Tríni-
tatiskirkjuna og stiftsprófast Paulli við Frúarkirkju og
pastor Fenger við Garnisonskirkjuna. Og svo kom
jeg nokkuð oft í St. Ansgarskirkjuna í Bredgade.
Þar þótti mjer best. Pastor Bruun þótti mjer góður
að hlusla á, en aðallega var það hin kaþólska messa,
sem dró mig, sjerstaklega með tilbeiðslu hostiunnar,
og fanst mjer það helst nálgast altarisgöngu, að vera
við messuna. Jeg var stundum að hugsa um, hvort
jeg ætti ekki að verða kaþólskur, til þess að geta
verið til altaris. Jeg fann ætíð til lotningar undir
kaþólsku guðsþjónustunni, en nokkuð af þessari til-
finningu var þó aðallega fegurðarnautn og fanst mjer
það oflítið að byggja á.
Þannig stóðu mín andlegu mál vorið 1894. Þá
kyntist jeg á Garði stúdent, er þá kom inn um vorið,
guðfræðing, að nafni Carl Vagner. Hann hafði farið
suður til Smyrna í Litlu-Asíu, og þótti mjer skemti-
legt að fræðast af honum um það, er hann hafði
sjeð. Hann var mjög viðmótsgóður maður og mjer
þótti hann skemtilegur. Hann var að búa sig undir
að verða prestur í Grænlandi. Við urðum brátt miklir
mátar. Svo bar svo við einn dag, að hann sagði mjer
að hann ætlaði heim til sín í sumarleyfinu, hann var
sonur prests úti á landi. Hann kvaðst eiga eftir nokk-
ur bílæti til miðdegismatar í matsölu K. F. U. M.,
sem hann vildi gefa mjer, úr því hann hefði ekki
not fyrir þau sjálfur. Jeg hafði oft um veturinn gengið
fram hjá húsi í Fiolstræti, þar sem yfir hliðinu stóð
með stórum stöfum K. F. U. M. (Kristelig Forening
for Unge Mænd). Jeg hjelt að þetta væri einhver
ókirkjulegur sjertrúarflokkur og hafði aldrei gefið því
neinn gaum. Þegar Vagner nefndi K. F. U. M., þá
fjekk jeg hálfvegis óbeit á þessu og spurði, hvers-
konar fjelagsskapur þetta væri. Hann sagði að það
væri kristilegt starf innan þjóðkirkjunnar og væri
ekkert við það að athuga. Jeg sagðist ekki geta gefið
mig að því, og vildi ekki þiggja bílætin. Hann sagði,
að jeg gæti ómögulega smitast við að standa á gesta-
lista í mánaðartíma og þyrfti jeg ekki að láta taka
mig inn sem meðlim fyrir það, því allir yrðu að vera
á gestalista að minsta kosti einn mánuð. Svo yfir-
vann hann mig með fortölum sínum. Jeg fór með
honum þangað, og hitti framkvæmdastjórann, sem
hjet Rudolph. Jeg var svo skrifaður á gestalista og
fjekk svo gestakort upp á það. Svo gaf Vagner mjer
eitthvað 13 eða 14 bílæti, og var það sama sem
borgun fyrir miðdagsmat. Svo hugsaði jeg mjer að
best væri að borða þar miðdag annan hvern dag,
því annars borðaði jeg aðeins hjá sjálfum mjer. Svo
kom jeg þangað, en talaði ekki við neinn og enginn
gaf mjer heldur gaum. Maturinn var ágætur. Jeg sá
að margir hermenn komu þangað og sátu þar inni,
og jeg sá einn mann ganga þar á meðal hermann-
anna og tala við þá. Það var eitthvað við manninn,
sem dró að sjer athygli mína. Jeg fjekk seinna að
vita að hann hjet H. H. Brandt og var hermanna-
trúboði. Leið svo júlímánuður að jeg kom þar nær
því alt af annanhvern dag, nema 4 daga, sem jeg
dvaldi úti í Hilleröd hjá Ke Jensen; í það sinn fór
jeg út í Gribskóginn og sá Fruebjærget (Frúarfjall),
sem á að vera hæsta hæðin á Sjálandi. Mjer fanst
það ofurlítil hæð eða hóll, en — fjall gat jeg ekki
sjeð að það væri. Jeg hafði ekki mikið komið út í
skóga, nema á skógarför með »Den gamle« um vorið.
Það var mjög skemtileg för, og man jeg sjerstaklega
eftir Sæmundi Bjarnhjeðinssyni, sem var á ferð þeirri
hrókur alls fagnaðar. Vjer höfðum farið út til Jyderup
og verið í skógunum þar í grend. Mjer leiddist inni
í skógunum, fanst þeir taka frá mjer sól og vera fullir
af alskonar óþverra, blaðlúsum og þessháttar. — Svo
þegar jeg kom aftur frá Hilleröd, borðaði jeg áfram
þar til bílætin voru búin. í ágústmánuði ætlaði jeg í
langt ferðalag. Jeg var boðinn upp til Björgvinar til
Eyvindar de Lange, og langaði mig ákaflega þangað,
en vissi ekki hvernig jeg átti að því að fara. Samt
gat jeg lagt til hliðar 27 krónur og fjekk láriaðar hjá
einhverjum 5 krónur. Jeg reiknaði út, að jeg gæti
komist af með það, ef jeg færi sjóveg á 3ja farrými,
með skipum til Gautaborgar og þaðan til Noregs.
Svo keypti jeg mjer farmiða fram og til baka til
Gautaborgar og kostaði hann 9 krónur. Fröken Finne,
móðursystir Eyvindar, tók sjer far með sama skipi á
fyrsta farrými, auðvitað. Skipið, sem við fórum með,
hjet Fálkinn og var sænskt og skipstjórinn sænskur.
Það var lítið skip og yfirfult af farþegum. Það var
fremur hráslagalegt veður og kalt á þilfarinu, því
skýli var ekkert handa þriðja farrými. Jeg hafði með
mjer dálítið nesti, smurt brauð með svínafeiti, sem
mjer þótti viðbitis best. Jeg hafði lofað fröken Finne
að færa henni inn á 1. farrými tösku, sem jeg geymdi,
en er jeg kom þaðan rakst jeg á skipstjóra. Hann
vildi sjá farseðil minn, jeg sýndi honum hann. Hann
fauk upp eins og aska og spurði hvern o. s. frv. jeg
vildi »upp á dekk«, þar sem jeg ætti að vera á 3.
farrými. Jeg sagði honum það, en hann var hinn æf-
asti og sagði, að jeg hefði alls ekkert leyfi til slíks.
Svo fór jeg og staðnæmdist miðskips, hjá reykháfnum,
því þar var hlýja. Eftir litla stund kemur skipstjóri
og veður upp á mig með skömmum fyrir það, að jeg