Óðinn - 01.01.1928, Síða 45

Ó Ð I N N
45
mína. Jeg fór með skipi sömu leið, því miður ekki
sama skipinu. Jeg var einn fil baka, því fröken Finne
varð eftir enn um stund. Jeg fjekk vont veður og
kalda nótt á leiðinni til Gautaborgar, en nóg hafði
jeg að borða, því frú de Lange ljet mig hafa ríflegt
nesti. Siglt var inn í skerjagarðinn fyrir framan Gauta-
borg snemma morguns, en þá kom sótsvört þoka og
tafði förina. Var einkennilegt að heyra gegnum þok-
una hin hvellu hamarshögg frá skipasmíðastöðvunum,
er siglt var upp Gautelfi upp að Gautaborg. Fyrir
þokuna náðum vjer ekki höfn fyr en um seinan;
skipið, sem jeg átti að fara með til Kh., var þegar
lagt af stað, og jeg varð að bíða í Gautaborg 2 daga
eftir skipsferð frá sama fjelagi. Jeg hafði 2 krónur
eftir af peningum mínum. Jeg fór nú upp í bæinn og
hafði góðan tíma að líta í kring um mig. Mjer þótti
Gautaborg ákaflega hreinn og fallegur bær. Jeg sá
þar gamla kirkju, stóra, hún var opin og gekk jeg
inn. Mjer þótti byggingarstíllinn fagur, gotneskur minn-
ir mig. Svo fór fólk að koma inn í kirkjuna; það var
alt gamalt fólk. Svo var farið að hringja. Jeg settist
til að sjá, hvað um væri að vera. Svo kom líkfylgd
ekki stór, en sú einkennilegasta, sem jeg hef sjeð.
Það var tómt eldgamalt fólk, sumt á hækjum og
sumt skakt og bogið, sex örvasa kallar, að mjer
sýndist, báru kistuna inn kirkjugólfið og riðuðu og
skjögruðu undir þunganum. Aðeins ein ung stúlka um
tvítugt fylgdi kistunni og fanst mjer hún ímynd allrar
fegurðar og æskuþokka, ef til vil af mismuninum.
Gamall prestur, sem tinaði, hjelt líkræðuna, og af
henni heyrði jeg, að sá látni var 95 ára öldungur.
Jeg býst við að hann hafi verið af einhverju gamal-
mennahæli.
Um kvöldið fór jeg eftir spjaldinu, sem jeg hafði
fengið á leiðinni norður, að leita uppi »Hotel Johan-
sen«. Jeg spurði eftir rúmi, sem kostaði 50 aura um
nóttina. Mjer var sagt að það yrðu tveir aðrir í því
með mjer. Mjer leitst ekki á blikuna, en mjer var
nauðugur einn kostur að taka því. Svo var mjer vís-
að inn í stóran sal og þar voru þrjú rúm upp búin.
Þá fyrst sá jeg að »rum« á sænsku þýðir herbergi
en ekki rúm, og var mjer þá sama um náungana.
Það var auðsjeð að salurinn var á daginn notaður
fyrir rakarastofu. Svo háttaði jeg, en mjer ætlaði ekki
að verða svefnsamt, því jeg sá afarstóra bjöllu koma
skríðandi eftir gólfinu, kolsvarta og ljóta. Hún stefndi
að mínu rúmi. Svo þegar hún var kominn nálægt
reis jeg upp og lagði skóinn minn ofan á hana. Um
morguninn, er jeg tók skóinn, fór hún aftur á kreik.
Jeg var svo á sífeldu göngulagi um daginn. Alt í
einu kom jeg auga á stórt spjald yfir dyrum á húsi
nokkru við Gustav Adolfs torgið. Þar stóð »Kristliga
Föreningen av unga Mánn« — og þar fyrir neðan:
miðdagsverður fyrir meðlimi og gesti 50 aura. Jeg
fór þangað upp og sýndi gestakort mitt frá Kh., og
var tekið á móti mjer opnum örmum. Þar fjekk jeg
svo að vita að fjelagið var alþjóðafjelag, en ekki
dönsk »klíka«, eins og jeg hafði áður haldið. Jeg
borðaði þar góðan miðdagsmat og sat þar lengi og
þótti vænt um þessa uppgötvun. Bar svo ekki framar
til tíðinda, nema jeg fór með stóru farþegaskipi til
Hafnar. Það hjet »Lybeck«, minnir mig. Þar var gott
skýli með rúmum í fyrir þriðja farrými. Var siglt alla
nóttina og fyrst um morguninn komið til Helsing-
borg, og síðan til Malmö. Jeg var í Iandi í báðum
stöðunum. Veðrið var blítt og heitt. A leiðinni frá
Malmö var sorta mikinn að sjá yfir Kh. og færðist hann
út á hafið, og var það óveður alveg eins og veggur.
Þegar skipið rann inn í hann var dynjandi regn með
þrumum og eldingum á fremri hluta skipsins, en
glaða sólskin á afturhluta þess. Svo komst það inn í
hann alveg og var gnýrinn svo mikill að ekkert heyrð-
ist annað. Eldingu sló niður, hún sveimaði í krákustig
utan um mastrið og sló niður í sjóinn rjett hjá skips-
hliðinni, og var það nærri því eins og tundur hefði
sprungið; sjórinn reis eins og boði svo skipið hallað-
ist. Svo rann skipið út úr jelinu. Lá þá stafninn í
glaða sólskini, en skuturinn í dynjandi regni. Það
voru aðeins 5 mínútur eða svo sem þetta varði, en
jeg var rennandi blautur inn að skinni. Nú lá Kh. í
sólskini, en sortinn færðist yfir að Skáni. Um kl. 3
kom jeg aftur til Kh. — Jeg fór upp á Garð og
hafði fataskifti. Jeg hafði flutt um vorið, er við Ke
skildum, í nr. 5 á sjötta gangi. Sneru gluggar út að
Kannikastræti. Það voru skemtileg herbergi. Jeg var
einn um sumarið. Nú leið septembermánuður. Jeg kom
ekki framar í K. F. U. M. og hirti lítið um það. Jeg
lifði mínu vanalífi og undi mjer vel, en svo um
haustið einu sinni, er jeg var eitt kvöld úti á Austur-
brú og var á leið heim, varð mjer það ljóst, að jeg
lifði ekki samboðið þeirri reynslu, sem jeg hafði haft
í Færeyjum, og að líf mitt var ekki líf trúaðs manns.
Jeg fyltist af skelfing yfir sjálfum mjer og ljettúð
minni, og varð alveg frá mjer. Svo flýtti jeg mjer það
sem jeg gat heim til mín og fór upp til vinar míns
Har. Níelssonar, því honum treysti jeg best í and-
legum málum. Jeg hitti hann einan og við töluðum
lengi saman, og jeg opnaði fyrir honum hjarta mitt
og hann varð mjer til mikils styrktar. Svo fór jeg
niður til mín og bað lengi, langt fram yfir miðnætti,