Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 55

Ó Ð I N N
55
nokkur breyling á umgengninni við íslenska slúdenta.
Þeir, sem jeg 'hafði alt af yndi af að koma til og
ljetu ekki skoðanamismun koma til greina, svo að
jeg gat með mikilli ánægju umgengist þá, voru t. d.
Friðrik Hallgrímsson, Haraldur Níelsson, ]ens Waage,
Magnús Einarsson, Harl Nikulásson, Sigfús Blöndal
og Sigurður Magnússon. ]eg gat verið með öllum
þessum og auðvitað nokkrum fleirum án þcss að
þurfa að lenda í stælum og ófriði. Aftur var einn af
mínum allra kærustu vinum, Kn. Zimsen, svo óvæg-
inn, að við gátum aldrei stundinni lengur verið sam-
an án þess að í hart slæi milii okkar út af trúmál-
unum. Stundum þegar við vorum að tefla saman í
mesta bróðerni, þurfti ekki nema eitt orð til að
kveikja í og endaði með þeirri sláandi sönnun, að
annarhvor sló taflið urn koll. Þannig man jeg eftir
að það fór einu sinni heirna hjá mjer og eftir þá
hrynu gengurn við út og skildu leiðir á Nörreboule-
vard. Þá sagði jeg að best væri fyrir okkur báða að
hætta að umgangast í bili, því við værum báðir svo
örir og ákaflyndir og vætu stælur okkar hvorugunr
til góðs, og gæti vinálta okkar samt haldist. ]eg veit
ekki hvernig á því stóð, en jeg þoldi engum eins
lítið og Knúti, ef til vill hefur það verið af því að
mjer þótti vænst um hann. Svo skildu leiðir okkar í
bili og hvorugur ónáðaði annan. Allar mínar erjur
við landa mína höfðu þó viss áhrif á mig og eitt
lærði jeg vel, að stælur og þráttanir greiða ekki
götu kristindómsins að hjartanu.
Um haustið var tími minn á Garði útrunninn, af
því að þá hefði Þorsteinn Gíslaso.i átt að flytja út,
ef hann hefði búið kyr á Garði. En jeg átti eitt ár
eftir af Garðstyrk mínum. ]eg fjekk íbúð í Nörre
Farimagsgade 55, hliðarbyggingunni, og hafði þar
heila íbúð með liílu eldhúsi, allstórri stofu og smáu
svefnherbergi. ]eg hafði húsgögn mín og fjekk að
láni nokkur í viðbót. Þetta kostaði 18 kr. um mán-
uðinn. Nú átti jeg hægra með að safna drengjum
heim til mín, því þótt þeir kæmu stundum á Garð,
þá varð jeg að gæta þess, að það yrði ekki til trufl-
unar sambýlismanni. ]eg hafði ákveðið kvöld hverjum
flokki, föstudagskvöld var helgað drengjum og piltum,
sem heyrðu til hálfgerðum trantaralýð, sem ólu aldur
sinn á götunni og þóttu ekki hæfir framferðis vegna
í siðuðum fjelagsskap. Kunningskapur minn við þá
hafði byrjað á því, að þeir komu á U. D.-fundi til
þess að gera óspektir og var það mitt verk að halda
þeim í skefjum. Var það stundum erfitt verk. Surnir
þeirra höfðu verið skrifaðir inn í deildina, en hagað
sjer þannig, að þeir urðu óviðráðanlegir, og tvo af
þeim, Frederik og Alfred, hafði »Úrvalið* orðið að
reka á burt. Oft átti jeg í brösum við »Úrvalið« út
af þessum drengjum. Og svo er þeir gátu ekki komið
í U.-D., fengu þeir kost á að koma til mín á hverju
föstudagskvöldi. Var stundum erfitt að kenna þeim
almenna kurteisi. Einu sinni komu þeir með bunka
af úrklippum úr saurblöðuni, þar senr voru skammir
um presta og kirkju o. þ. h. og vildu fá mig til að
hrekja þetta. ]eg kvaðst vera hjer til að boða þeini
sannleikann, en ekki til að dispútera við þá. ]eg sagði
þeim líka óspart til syndanna, en alt af vildu þeir
samt koma. Oddvitar klíkunnar voru þeir Frederik og
Alfred. Frederik var 17 ára gamall, stór og sterkur,
með falleg augu, en mesti skelmir. Einu sinni gaf
jeg honuni utanundir með reglustiku fyrir guðlöstun;
stundum tóku þeir sig saman um, að koma aldrei, en
svo komu þeir samt. Varð af þessu löng og hörð
glíma við nafna minn, sem endaði svo, að hann varð
vinur minn og hefur verið það síðan, og er nú margra
barna faðir og á drengi, sem kalla mig Friðrik
rrænda (Onkel). Það yrði stór bók, ef jeg ætti að
segja ítarlega frá þessu öllu. En alt þetta varð mjer
til mikillar blessunar og þroska. Eitt kvöld hafði jeg
handa úrvalsdrengjum, voru það rnest latínuskóla-
drengir, með bókmentaleg áhugamál. Eru nokkrir
þeirra nú framarlega í kristindómsmálum, t. d. Pastor
Gunnar Engberg, sem nú er einna mest þektur
maður í kristilegri starfsemi í Danmörk, og nokkrir af
þeim eru skólamenn við latínuskóla Danmerkur. Alt
þetta eru mjer miklar og dýrmætar endurminningar.
Um eitt starf þarf jeg enn að geta. Það var
sunnudagaskólastarfið. ]eg vildi læra eitthvað í þeirri
grein og varð jeg kennari í sunnudagaskóla Garnisons-
kirkjunnar. Það er mjer ógleymanlegt. Kennara-
flokkurinn var mjög samhendur. Vjer höfðum um
700 börn og áttu ekki að vera nema í kringum 20
í flokki hverjum. ]eg hafði samt um 25 drengi og
varð mjer sá flokkur afarkær og eru nokkrir af
þeim ennþá vinir mínir. ]eg kom á heimili þeirra og
hafði þar margar góðar stundir. Rjett fyrir jólin kom
nýr drengur í flokkinn. Hann átti heirna í Kloster-
stræti. ]eg fór heim til hans. Þar var afarmikil fátækt.
Þar voru 7 eða 8 börn hvert öðru yngra. Þau höfðu
eina stofu til alls og maðurinn var atvinnulaus. Louis
hjet elsti drengurinn, 11 ára. Það var hann, sem var
í sunnudagaskólanum. Hann var mjög klæðlítill. ]eg
sagði honum að koma heim til mín; jeg gæti útvegað
honum eitthvað af fötum. Svo kom hann. ]eg hafði
fengið föt handa honum í K. F. U. M.; hann var
mjög glaður við. Meðan hann var að drekka kaffi.