Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 7

ÓÐ I N N
1
himninum, það mátti heita blæjalogn, ekkert
hljóð heyrðist, nema gjálfur hafsins við borgar-
jakann sem leið með hægri ferð á kyrrum sæ,
er Ijek í ljettum gárum undan riði hans, um
leið og hann rak fram á leið og dró með sjer
skipið, jafnstilt og kyrlátlega. Pað var fögur
nótt, mikilfengleg og hátíðleg. Hinn fagurskreytti
himinn, hinn spegilsljetti hafflötur með lsborg-
um og jakabreiðum, sem voru svo dularfullar
og hátiðlegar í norðurljósablikinu, hinn fagri
sjónhringur til hafsins og hin óljósa dimma,
brún fjallanna í landi, sem í fjarska hófust mót
himninum, hin dásamlega töfrandi næturkyrð,
. . . ó I þetta augnablik væri óskandi að vera
málari, þvilík dýrð.
Allir glöddust svo innilega yfir þessari kyrlátu
nótt, sem eðlilegt var, þvi oss fanst að veðrið
hefði verið heldur óstilt á leiðinni, að fám dög-
um undanteknum.
Hvilik tilhlökkun að komast i rekkju þegar
svona viðraði vel, og svefninn þá eftir þvi fastur
og vær. Enl hvað er þettal Við vöknuðum um
miðja nótt heldur snögglega og óþægilega, er við
ultum fram úr rekkjunum. — Hvaða hávaði og
læti uppi á þilfaril Óp, köll og óttaleg háreysti
og það á þessari sælu nóttu, en það var engin
friðsæl nótt framar, það var skelfilegur morgun.
Það hafði skollið á ofsarok á suð-suðaustan,
sem hreyf skipið frá ísborginni, en yfir á hana
höfðu einmilt farið nokkrir af skipverjum til að
losa akkerin upp úr ísnum, og nú stóðu þeir
þar. — Eftir nokkrar tilraunir hepnaðist þó
skipstjóranum að bjarga þeim yfir á skipið, en
veðrið harðnaði meir og meir.
Kl. 8 var vindhraðinn 11 — ofsarok og sjó-
gangur mikill. En hann átti eftir að aukast.
Kl. 12 var komin afspyrna (12). — Vindurinn
æddi og öskraði með þeim offorsi, að þvl verð-
ur ekki með orðum lýst. Það hafði í tíma hepn-
ast að hleypa gufunni á, svo það var sæmileg
stjórn á skútunni, en skipið ílaug áfram með
hálfu meiri hraða en skrúfan gat gefið því,
lamið áfram af ofsanum, og skall með háum
drunum og dynkjum á ísjakana, sem voru alt
t kring. Vjer vorum einmitt í sömu kringum-
stæðum og Scoresby hefur lýst svo átakanlega
og hver góður stýrimaður, sem lendir I ís, ætli
að forðast að komast í. — Það þyngdi í lofti og
tók að rígna. Regnið fraus á reiðanum, sem því
varð brált klökugur, eins og sjómennirnir kalla
það, það er að segja, alt sem stendur upp eða
hangir ísast, það setst á það íslag — ísing —
svo það verður erfitt að hreyfa nokkurn hlut,
kaðlarnir verða fastir í blökkunum og alt verð-
ur ómögulegt. Þilfarið og alt ofanskips verður
glerhált, svo hvergi er fótfestu að fá. Efsti hluti
reiðans bilaði eitthvað. Það var reynt að koma
stormseglinu fyrir, en um leið og vindurinn tók
í það var það horfið. Skrúfan snerist þó enn
þá eftir hætti. — Með 10 mílna hraða þeyttist
skipið á isjakana, þar sem það rak á reiðanum,
eins og sjómenn kalla það, því ekki var svo
mikið sem þverhandar breidd af seglum utan á
ránum. En Fox litli er sterkt skip, máske hið
sterkasta, sem nokkru sinni hefur höggið á borg-
arís eða nokkru sinni kemur í ís, en það eigum
vjer að þakka Sir Leopold M’Clintock, sem rjeði
klæðningunni á Fox og áður er getið — og súðin
á Fox þoldi vel hvert höggið af öðru án þess
að bila. Rokið var eins öskrandi og það mest
getur verið suður í hitabeltinu, og aflið var svo
afskaplegt, að öldurnar gátu ekki risið, því um
leið og þær voguðu að lyfta sjer upp var þeim
hvirflað í sama svip út í loflið og urðu að
sjáfarúða. — Hvar sem auður sjór var á milli
isflakanna var hafið eins og vellandi suðuhver,
ómælanlega stór og víðáttumikill, þar sem gufu-
mekkirnir þyrluðust í allar áttir af vindinum,
eða eins og á eyðimörku á heitum sumardegi,
þar sem æðandi stormurinn hvirflar rykskýjun-
um hált í lott. Þetta hafryk, ef svo mætti kalla
það, lamdi oss í andlitið svo húðin varð sár
og gerði oss hálf-blinda, en svo bætlust við ís-
stönglarnir, sem voru á ferð og flugi hvaðanæfa
að og ísklumpar ofan úr reiðanum. Alt þetla
hindraði mjög mikið allan sjónvörð. F*ó vorum
vjer allir á varðbergi til að sneiða hjá stærstu
ísfjöllunum, sem kútveltust í hafrótinu og flutu
alt í kringum oss, knúð áfram af æðisgengnu
hafinu, sem látlausi skall á þessum tröllaförum
með öskrandi hvin.
Þennan dag stóð skipstjórinn vel í stöðu sinni,
eins og sæmir hverjum hugrökkum sjómanni.
Hann stóð fram á allan daginn á varðbergi og
ljet stýra undan verstu árekstrunum, sem jafn-
vel Fox, eins sterkbygður og hann þó er, hefði
eflaust orðið að láta undan. Hvert annað skip
sem væri, mundi fyrir löngu hafa verið möl-
brotið og sokkið, en ekkert annað skip hefði
heldur vogað að brjóta í bág við aðvörun Scor-