Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 25

ÓÐINN
25
legasta. Mörg börn ólust upp hjá þeim hjónum
og reyndust þau þeim frekar sem foreldrar en
húsbændur, og gáfu þeim stórgjaíir síðar.
Snemma komst Árni í mikið álit hjá sveit-
ungum sínum. Hann var þegar kosinn í hrepps-
nefnd, og árið 1888 var hann kjörinn oddviti
hennar. Báru hreppsbúar best traust til hans
að rjetta fjárhag hreppsins eftir hin miklu harð-
indi þeirra ára og fjárfelli þann, er þá varð.
Varð hann þá að taka 2000 kr. hallærislán,
hreppsins vegna. En er hann skilaði oddvita-
störfum af sjer 4 árum síðar, hafði hann greitt
það lán að fullu. Engin laun þáði hann af
hreppnum fyrir hin happasælu störf, er lánuð-
ust svona vel.
Árið 1892 var Árni kjörinn hreppstjóri Seylu-
hrepps. Var hann talinn hinn langbæfasti allra
hreppsbúa til þess starfa. Gegndi hann síðan
þeirri stöðu i 25 ár, til ársins 1917, að hann
baðst lausnar. Allir sveitungar Árna hafa rómað
hreppstjórn hans einum munni, fyrir glögg-
skygni, samvískusemi, rjettsýni og viturlega
stjórn.
Eitt sinn, sem oftar, var jeg staddur inni á
skrifstofu Jóhannesar sýslumanns Ólafssonar á
Sauðárkróki. Bárust honum þá skýrslur frá Árna.
Varð honum þá að orði: »I3essar skýrslur þarf
jeg vart að athuga. Pær eru ávalt hárrjettar hjá
hreppstjóra Seyluhrepps. Hann er fæddur skrif-
stofumaður«. En þá þótti brenna við að hrepp-
stjóra-skýrslum væri ábótavant.
Er farið var að sæma ýmsa hreppstjóra hjer
i sýslu, og öðrum, dannebrogsnafnbótum, furð-
aði marga, þar á meðal mig, að gengið skyldi
vera fram hjá Árna, er margir töldu fremstan.
En svona er það í henni veröld. Skopvísa Stgr.
Thorsteinson’s skálds er því ratvís og hittir vel
í mark:
Feigðarkúlan btind, þá bálar stríð,
beinist jafnt að hraustum sem að rögum;
stjarna’ og kross i heiðursteikna hríð
hittir alveg eftir sömu lögum.
Ekkert var þó fjarlægara hinu hjegómavana
og yfirlætislausa skaplyndi Árna, en að æskja
slíks barnaleikfangs og dinglumdangls. Heyrt hef
jeg sagt, að einn af vinum hans hafi síðar spurt
hann um, hvort hann mætti ekki tilnefna hann
til dannebrogs-nafnbótar. Svarið var ákveðið og
stutt: »Nei, jeg hengi hann aldrei á mig, og á
þá sæmd ekki skilið«.
Árni var ágætum gáfum gæddur, sem margir
aðrir í ætt hans. Systursonur hans, Guðmundur
cand. Benediktsson frá Ingveldarstöðum, er dó
langt um aldur fram, er t. d. í röð þeirra allra
fremstu námsmanna, sem jeg hef kent undir
skóla. — t*að var líkt og Árni sæi suma hluti
fyrir. Mundi hann ef til vill fyr á öldum hafa
verið talinn forvitri. Mest dáðist jeg að því, hve
veðurglöggur hann var. Er mjer eitt skifti
minnisstæðast. Það var fyrsta ár milt hjer í
Glaumbæ. Mikil taða lá flöt, bæði á Marbælis-
og Glaumbæjar-túnum. Um hádegi, í heiðríkju
og sólskini, er hvergi sást skýdíll á lofti, tók
hann dag þennan að rífa saman töðuna og binda
jafnólt inn i hlöðu. Um kvöldið þyknaði snögg-
lega í lofti og gerði steypiregn, er stóð í marga
daga. Eftir þetta fór jeg að haga mjer líkt og
Árni um heyskapartímann og gafst jafnan vel.
Af engum manni hef jeg lært jafn mikið af
veraldarhyggindum sem honum. Öll bústjórn
Árna var sönn fyrirmynd. Ásamt Magnúsi tengda-
föður sínum, sem einnig var búhöldur í fremstu
röð, húsaði hann upp að nýju allan bæinn.
Magnús var nákominn afkomandi sjera Magn-
úsar Magnússonar prests í Glaumbæ, og mun
hafa borið nafn hans. Iíona Magnúsar, Ingibjörg
lvarsdóttir, var ættuð úr Breiðafirði. Var Sig-
urður stúdent Geiteyingur afi hennar. — Engan
ættingja úr móðurætt á húsfrú Sigurlína bjer í
Norðurlandi, nema ekkjufrú Þórunni, móður
sjera Friðriks Rafnars og Jónasar læknis.
Öll peningshús reisti Árni að nýju og bygði
hlöður við þau öll. Túnið sljettaði hann alt á
fyrri búskaparárum sinum, og jók mikið út, svo
nú gefur það af sjer rúmum helmingi meira en
áður. Meira vildi hann ekki sljetta, en heima-
fenginn áburður nægði til að rækta, og er það
eitt skynsamlegt, eins og nú hagar til. Ekki
kepti Árni við sveitunga sína í þvi að búa stórt
og þenja búið út, heldur hitt, að búa trygt.
Aldrei mundi heldur hafa komið svo harðar
vetur, að heybirgðir væru ekki stórum aflögu,
og hjálpaði hann þá oft i fóðurskorli. Þetta
miðlungsbú skilaði venjulegast af sjer, sökum
góðrar meðferðar bústofnsins, jafnmiklum arði
og stórbúin hjá hinum. — Ekkert óttaðist Árni
meir en skuldirnar, og enginn tók honum fram
um skilsemi. Það mátti kallast aðdáunarvert,
að í hárri elli skildist hann við bú sitt þannig,
að ekki hvíldi nokkur króna á því í skuld, en