Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 29

ÓÐINN
29
Skógarströnd og helst á þá bæi, sem sjóflutn-
ingar fengust frá í Hólminn. Var það ekki mjög
ótítt, að alt að 10 næturgestir voru þar. Það
var máttur gestrisninnar, sem rjeði því, að öll-
um leið sæmilega. Ekki var siður, á þeim tíma,
að setja upp fyrir greiða. Og færri munu þeir,
sem fundu hvöt hjá sjer til að borga.
Af öllu þessu má sjá, að María hefur oft mátt
taka til hendi um dagana. En hún var gædd
miklum hætileikum. Góðlynd var hún, svo og
Ijettlynd, svo að hún sást aldrei sinni bregða,
hvað sem að amaði, og aldrei kvartaði hún
um kjör sín.
Maria er afburða fríð kona sýnum, ljós á hár,
bláeygð, rjettleit, í hærra meðallagi á vöxt og
tiguleg á velli. Hún er minnug, svo að hún
man eftir ferðinni að Kvennabrekku frá Flatey,
þá rúmra tveggja ára. Hún er greind kona og
fróð, skýr í tali og skemtileg. Ljóðelsk er hún
og fróð á kýmnisögur og visur, enda er hún systir
skáldkonanna hinnaþjóðkunnu.HerdísarogÓlínu.
Þann 22. júní 1930 áttu þau hjón 50 ára hjú-
skaparafmæli. Mintust þau þess með börnum
sínum og tengdabörnum þeim, sem þau náðu til.
Þá nm sumarið fluttust þau frá Setbergi, þar
sem þau höfðu dvalið í 24 ár. Fór þá María til
barna sinna þeirra, sem búsett eru i Reykjavík,
en festir þar ekki yndi að fullu og leitar því
heim í sveitina á sumrin.
Sambúð þeirra hjóna hefur verið hin elsku-
legasta. Hafa þau jafnan verið samtaka í lífs-
baráttunni, og mun það hafa verið sterkasti
þátturinn í sigrum þeirra á erflðleikunum. —
Pó að þau hafi nú skilið samvistir, er það af
öðrum ástæðum en sundurlyndi, og mun þeim
ekki annað kærara, en að fá brjef hvort frá öðru
og frjeltir um líðan.
Sá, sem þetta ritar, gisti fyrir skömmu á heim-
ili Daða og færði honum brjef frá Maríu. Daði
marglas það um kvöldið, og var að segja úr því
frjettir með fögnuði, og morguninn, þegar hann
vaknaði, tók hann brjefið og las það.
Aftanbjarma slær nú á silfurlokka þeirra hjóna,
þar sem þau silja hjer i hárri elli. En enn þá hafa
ekki sveitungar þeirra borið gæfu til að meta
að verðleikum geisla þá, sem þau hafa varpað
yfir sveit sina og samtíð.
Myndin, sem hjer fylgir, er tekin á gullbrúð-
kaupsdaginn.
r ö Skógstrendingur.
Árni Þorkelsson
áttræður, 17. desember 1932.
Jeg lít til baka, þvi á þessum degi
mjer þykir kalla liðna tímans raust
og vitar brenna þar við þjóðarvegi,
sem þarflegt starf var unnið hvíldarlaust.
Að mega átta áratugi vinna,
er einstök náðargjöf og þakkarverð.
Nú átt þú mikinn ávöxt starfa þinna
og árangur af þinni löngu ferð.
Finn hugur jafnan stefndi’ að góðu starfi,
því starfi’ er sinnir islenskt bændaval.
Pú hafðir tekið atorkuna’ að arfl
og allaf sjást þess merki’ i Langadal.
í miðri sveit, við belti blárra strauma,
i brekkunni á móti vestursól,
þar röðulflngur geislaguövef sauma
um Geitaskarð, þitt fagra höfuðból.
Þar sjest þín trú á landið. Öll þín iðja
var endurbótastarf og landnámstíð.
Pitt takmark var, að rækta, byggja’ og ryðja,
og rausnarleg var bújörðin og fríð.
Og þá var einatt glatt á Geitaskarði,
hjá góðum hjónum skorti þar ei neitt,
þó bæri marga gesti’ að þeirra garði
með gleði og rausn var hverjum manni veitt.
Að vinna starf til þrifa þjóð og landi
er það, scm gerir lífið mikilsvert,
og byggja skal á bjargi, en ekki sandi
það besta, sem menn hugsað fá og gert.
Að vinna mikið starf er stærstur frami
og styðja með þvi bræðra sinna hag.
Heill Árni, vinur. Enn erl þú hinn sami,
og áttræðum jeg heilsa þjer i dag.
Jeg óska þess, að æflkvöld þitt verði
sem íslenskt haustkvöld þegar viðrsr best,
og hann, sem mikla giftu þína gerði,
af gleði veiti þjer sem allra mest.
Jeg lít um öxl. 1 lífs þins Grettistaki
þú lætur eftir minnisvarða þinn.
Og áttræður, en hress og beinn i baki,
þú býður »Elli« i glímu, vinur minn.
P. H.