Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 49

ÓÐIN N
49
inn rjett fyrir rökkur. Fanst mjer innsigling furðuleg
og fjalla- og jökul-hringurinn stórfengilegur. Þaðan
var siglt til Berufjarðar. Jeg hlakkaði til að koma til
Fáskrúðsfjarðar, og fanst mjer ferðin nokkuð löng,
en þó leið mjer hið besta, eins og jeg á vanda til á
sjó. Með skipinu voru margir skemtilegir ferðafje-
lagar og var oft glatt á hjalla. Þar var latínuskóla-
kennari og fiskifræðingur Bjarni Sæmundsson og var
hann fremstur í flokki með alla glaðværð og gaman.
Jeg man ekki eftir öðrum skemtilegri ferðafjelaga á
sjó. Jeg held að við höfum best notið lífsins af öll-
um farþegum. Margt var þar úr stjett geistlegra
manna, og mátti þó heita að sjóveður væri gott alla
dagana. Þar var sjera Kristinn á Útskálum Daníels-
son, á leið til Hólma í Reyðarfirði, að heimsækja
prestaöldunginn sjera Daníel föður sinn. Með oss
voru einnig prestarnir sjera Ðjörn Þorláksson á
Dvergasteini og sjera Jón Finnsson frá Djúpavogi.
Var margt haft til unaðar f skemtilegum viðræðum,
að minsta kosti þegar gott var í sjóinn, en samt
vildi stundum verða nokkuð autt við borðið, er sjór-
inn ýfðist; sátum við stundum tveir einir að máltíð,
við Bjarni Sæmundsson. Við vorum þaulsætnir við
matinn og efast jeg um, hvort britinn hafi hagnast
mikið á okkur. Hinir Iitu okkur öfundaraugum, þeir
er litla eða enga matarlyst höfðu, þótt lítið væru
sjóveikir. Tókst umræða um það, hvor okkar væri
drjúgari við borðhaldið. Svo fór að dæmt var með
atkvæðagreiðslu að jeg hefði staðið mig befur. Var
ákveðið að veita verðlaun. Var það gert við kaffi-
drykkju síðasta daginn, áður en dreifing færi að
koma á liðið. Bjarni fjekk það hlutverk að afhenda
sigurlaunin með ræðu. Lárus prjedikari Jóhannsson
var farþegi í lestinni og hafði á boðstólum lítið
kristilegt rit, er hann hafði samið og kostaði 35
aura. Var nú skotið saman og ritið keypt til verð-
launanna. Hjelt svo Bjarni prýðilega ræðu um óhóf
í mat og drykk, með mörgum vel völdum orðum og
afhenti mjer gjöfina. Auðvitað var jeg hrærður yfir
þessum sóma og varð að standa upp og þakka.
Hefði mjer að líkindum vafist tunga um tönn ef jeg
hefði eigi flett upp bókinni og rekið augun í ritn-
ingarstað, er stóð þar í upphafi greinar. Þar stóð:
»Svaraðu ekki heimskingjanum eftir heimsku hans<
— og hjelt jeg þakkarræðu mína út frá því með
viðkvæmum orðum og viðurkenningu á hinum gullnu
orðum ræðumanns. Varð úr allri þessari athöfn gam-
an mikið.
Til Fáskrúðsfjarðar komum vjer árdegis 14. júlí
Magnús Gíslason kom út á skipsfjöl að sækja mig.
Var þar fagnaðarfundur. Rjett um það bil, er jeg
ætlaði í land, bar þar að mann, fríðan og fönguleg-
an. Vatt sá sjer að mjer og kvaðst heita Páll Gísla-
son, Pálssonar prests að Viðvík. Hann rifjaði upp
gamlan kunningsskap frá árinu 1886, þegar jeg kom
að Viðvík til þess að heimsækja kennara minn, sjera
Zophonías Halldórsson, fyrsta sumarið, sem hann var
í Viðvík. Þar var þá sjera Páll uppgjafaprestur og
bjó á litlum hluta jarðarinnar, hann hafði kent Zóp-
hóníasi undir skóla. Kvaðst Páll hafa verið þá hjá
afa sínum, 13 ára drengur. Jeg mundi eftir honum,
en hefði þó ekki þekt hann, þar sem liðin voru 19
ár frá viðkynningu okkar. Hann var nú faktor á Fá-
skrúðsfirði og bauð mjer að heimsækja sig svo oft
sem jeg vildi meðan jeg dveldi þar í bænum. Jeg
fór með Magnúsi heim að Búðum og var mjer þar
vel fagnað. Þar hafði jeg svo stöð mína um hálfa
aðra viku meðan jeg var á Fáskrúðsfirði. Það var
mjög skemtileg dvöl á því heimili; við Magnús vor-
um mjög samrýndir, og hjónin, foreldrar hans, voru
mjög gestrisin og ástúðleg í viðmóti. Gísli Hákonar-
son var mesti sæmdarmaður, og kona hans, Þorbjörg,
sjerlega gáfuð kona og guðhrædd. Við töluðum oft
saman um andleg efni. Annar sonur Gísla hjet Ólaf-
ur, yngri nokkru en Magnús, og hinn skemtilegasti
piltur. Þar var og ungur kaupamaður, Sólmundur
Einarsson, bróðir sjera Guðmundar Einarssonar, pró-
fasts á Mosfelli. Urðum við Sólmundur bestu mátar.
Laugardag og sunnudag hjelt jeg kyrru fyrir og
kynti mjer þá Norðmenn, er þar voru að síldarveið-
um. Sunnudaginn 16. júlí. hjelt jeg tvær samkomur,
íslenska og norska, og voru þær vel sóttar, en
næsta dag riðum við Magnús út að Kolfreyjustað til
þess að heimsækja sóknarprestinn, sjera Jónas Hall-
grímsson, bróður Tómasar Hallgrímssonar læknaskóla-
kennara. Þar var mjer tekið með mestu virktum. Sjera
Jónas var þá tekinn mjög að reskjast, en var hinn
höfðinglegasti í sjón og hreyfingum, og ljúfmenni hið
mesta. — Það varð svo um talað, að jeg skyldi messa
þar næsta sunnudag bæði á íslensku og norsku. En
þangað til ætlaði jeg að heimsækja þá Norðmenn,
er höfðust við þar við fjörðinn. Þar út með firðin-
inum, að sunnanverðu, var hvalveiðistöð. Minnir mig
að hún væri í þýskum höndum, en hjer um bil allir
starfsmenn þar voru Norðmenn. Hugði jeg að fara
þangað og vildi helst fá lánaðan bát. Jeg heyrði að
maður einn í þorpinu ætti lítinn bát og gekk því til
hans, þar sem hann var að slætti uppi í brekkunum.
Jeg heilsaði honum og spurði, hvort hann vildi leigja
mjer bát sinn. Hann horfði, að mjer fanst, eitthvað