Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 55

ÓÐIN N
55
Dvergasteini, að heimsækja sjera Björn Þorláksson
og konu hans Björgu, frænku mína; hún var dóttir
Ingibjargar Stefánsdóttur frá Stakkahlíð. ]eg varð
mjög hrifinn, er jeg kom að lokuðu hliði og hitti þar
tvo drengi, Þorlák og Valgeir, frændar mína. Þeir
hlupu til og opnuðu hliðið og stóðu við hurðina keip-
rjettir eins og hermenn, meðan jeg reið inn. Jeg
dáðist að háttprýði drengjanna. Þegar heim var komið
var mjer tekið með mestu vinsemd og dvaldi jeg þar
til seinni hluta næsta dags. Vngsti sonur þeirra hjóna,
Steingrímur, var þá um átta mánaða gamall, einhver
sá stærsti og þyngsti drengur á þeim aldri, sem jeg
hef sjeð. Mjer þótti gaman að vera með hann og
var hann feikna góður við mig. Um morguninn vakn-
aði jeg mjög snemma og fór út. Það var mjög heið-
ríkur himinn og glaða sólskin. ]eg gekk upp í hlíðina
fyrir ofan bæinn og sat þar all-lengi, og var í hálf-
gerðri leiðslu vegna morgunfegurðarinnar. Fjörður-
inn lá spegilsljettur fyrir neðan og norðurhlíðin, mín
megin, lá glitrandi í dögginni, en djúpir skuggar í
giljum og dölum hinumegin, sem breyttust alla vega,
eftir því sem sói hækkaði á lofti. ]eg gat varla rifið
mig frá allri þeirri fegurð. — Er jeg fór frá Dverga-
steini, reið sjera Björn með mjer inn á Oldu.
]eg heimsótti ýmsa menn á Seyðisfirði og var mjer
vel tekið alstaðar. ]eg kom oft til Einars faktors
Hallgrímssonar á Vestdalseyri. Kona hans, Vilhelmína,
dóttir Páls Erlendssonar, ömmubróður míns, var mjer
ákaflega góð. Hún lá í rúminu veik árum saman en
var vel málhress, og var bæði greind og skemtileg í
tali. Jeg hafði áður kynst Hallgrími ljósmyndara,
syni þeirra hjóna. Hann átti heima á Akureyri. —
Jeg kom oft til Jóns frænda míns, Stefánssonar, sem
kallaður var Filipseyja-kappi, af því, að hann hafði
verið í her Bandaríkjamanna í viðureigninni um spönsku
nýlendurnar. Hann var sonur sjera Stefáns Pjeturs-
sonar og Ragnhildar Metúsalemsdóttur, en móðir
hennar var Kristbjörg Þórðardóttir frá Kjarna, lang-
afa míns. Við Jón vorum miklir mátar. Þannig varð
dvölin á Seyðisfirði mjer hin ánægjulegasta. —
Síðan tók jeg mjer ferð á hendur norður í Borgar-
fjörð, því að þar voru fjölda-margir Norðmenn að
fiskveiðum. Þangað fór jeg þannig, að jeg fjekk mjer
hest og reið til Loðmundarfjarðar, og gisti í Stakka-
hlíð hjá frændum mínum. Var þar góður fagnaður
og kyntist jeg þá þeim sonum Baldvins, Stefáni
og Sigurði; voru þeir hinir mannvænlegustu menn.
Næsta dag fylgdu þeir mjer báðir bræður upp í
Krækjuskörð, þar sem leið lá til Borgarfjarðar. Var
það um einkennileg og torsótt fjöll að fara. Veður
var bjart, en vegur slæmur. Var farið hægt og fræddu
þeir bræður mig á örnefnum, en jeg man nú fæst
af því. Er komið var yfir allar torfærur og villugjarna
vegi, sneri Stefán heim aftur eftir því, sem um hafði
verið talað, en Sigurður átti að fylgja mjer alla leið,
og koma með mjer aftur, að loknu erindi mínu. Nú
riðum við Sigurður niður í bygð og ljettum eigi fyrr
en við komum niður í þorpið. Þar var ekkja, sem
Hólmfríður hjet, sköruleg og góð kona. Hjá henni
var dóttir hennar, Guðný Vilhjálmsdóttir, sem trúlofuð
var Einari Sveini, frænda mínum, hálfbróður þeirra
Sigurðar og Stefáns í Stakkahlíð. Var okkur þar vel
tekið og þar höfðum við Sigurður náttstað. Einar
Sveinn var þar í þorpinu að smíðum. Jeg heimsótti
þar gamla vinkonu, frú Ingunni Loftsdóttur, konu
sóknarprestsins, sjera Einars Þórðarsonar; hann var
ekki heima, því hann var á alþingi og bráðlega vænt-
anlegur. Þau áttu mjög efnilegan son, Loft, 15 ára
gamlan. Var þar tekið vel á móti mjer og leyfði
prestsfrúin mjer kirkjuna fúslega. ]eg hitti Norðmenn
að máli og tilkynti þeim guðsþjónustuna. Sömuleiðis
tilkynti jeg það Færeyingum, sem þar höfðu útræði.
Kirkjan var troðful), og urðu þeir íslendingar, sem
við voru sfaddir, hrifnir af þátttöku þeirri, sem átti
sjer stað hjá útlendingunum. Þeir höfðu allir sálma-
bækur og sungu, nær hver maður, og allir svöruðu
prestinum og beygðu höfuð sín í lotningu, þegar
beðið var. — Norðmennirnir báðu mig að dvelja á
Borgarfirði næsta dag, og halda samkomu á mánu-
dagskvöldið, og varð jeg við því, enda þótt jeg hefði
ætlað til baka þann dag. Frú Ingunn vildi að jeg
væri nú gestur hennar og þáði jeg það, því að mig
langaði til að kynnast Lofti. Við sváfum saman frammi
í stofu og fann jeg að Loftur var mjög vel gefinn
piltur og vel hugsandi. Var mjer yndi að samtali
við hann. —
Mánudaginn var hið besta sjóveður og reru allir.
Komu allir bátar inn aftur um kvöldið hlaðnir; hafði
í heilan mánuð verið nær fiskilaust. í kringum kl. 8
kom jeg niður að víkinni, þar sem þeir lentu. Þar
lágu margir Lófótens bátar með siglutrjen uppi, og
þar að auki margir færeyskir og íslenskir bátar.
Víkin var þröng, svo að hún varla gat rúmað alla
þá bátamergð. Fiskurinn lá í dyngjum uppi á flötum
klettunum, og fjöldi kvenna og unglinga voru að gera
að. Sólin skein glatt og gleði og ánægja var yfir
öllum. Það var svo fagurt þarna, að mig langaði til
að eiga ljósmyndavjel, svo að jeg gæti tekið mynd
af þessu með mjer. Nokkrir af Norðmönnunum komu
til mín, þar sem jeg stóð, frá mjer numinn af hrifn-