Óðinn - 01.01.1933, Blaðsíða 51

ÓÐINN
51
að jeg engan dreng á þeim aldri hafi sjeð eins föngu-
legan og hann. En þrált fyrir stærðina var hann
barnslega bljúgur og skein barnsleg alvara úr augum
hans. Hann gekk með mjer all-langa stund og gerði
mig að andlegum trúnaðarmanni sínum. Ekki man
jeg, hvað hann hjet, en mynd hans og viðkynning
er mjer ljós og lifandi í minni. A sunnndagsmorgun,
þann 30., kvaddi jeg hin ágætu hjón, sem jeg hafði
dvalið hjá, og mátti jeg ekki nefna borgun á nafn.
Koma þau hjón og synir þeirra seinna við sögu mína.
]eg reið út að Hólmum og undirbjó mig til messu-
gerðar. Norðmenn fjölmentu mjög og höfðu þeir lít-
inn gufubát, er dró róðrarbátana eftir sjer. Það var
gaman að sjá þá siglingu út eftir firðinum. Það var
mikill og sterkur söngur, eins og títt er hjá Norð-
mönnum, en dálítið óheflaður. Að lokinni messu
kvöddu Norðmennirnir mig með mikilli vinsemd og
hafði jeg þar kynst mörgum ágætum drengjum. —
Jeg var svo næstu nótt á Hólmum í besta yfirlæti.
Þar kyntist jeg systur frúarinnar, Sigríði Torfadóttur.
Hún var trúuð stúlka, og fjell mjer vel að tala við
hana um andleg efni, enda þótt við værum ekki
sammála um öll einstök atriði. Það var eitthvað un-
aðslegt við þetta heimili, og átti jeg erfitt með að
rífa mig þaðan á mánudaginn. Presturinn reið með
mjer til Eskifjarðar og skildi mig þar eftir í góðum
höndum; en það var hjá þeim sýslumannshjónunum
Axel Tulinius og konu hans Guðrúnu, dóttur Hall-
gríms Sveinssonar biskups. Þegar við komum þar,
var fólkið að búa sig til skemtifarar inn í skóg og
tók sýslumaður mig með sjer og var mjer hinn ljúfasti.
Næsta dag hjelt jeg guðsþjónustugjörð í kirkjunni og
var sýslumannsfrúin organisti, en sýslumaður hringdi
klukkunum. Þetta var íslensk guðsþjónusta, því að
engir Norðmenn voru þá á Eskifirði. Á Eskifirði
hitti jeg kunningja og vin úr Reykjavík, Guðjón Jóns-
son, sem var fjelagi í K. F. U. M. Hann var kaupa-
maður á Karlsskála. Hann skildi mjer eftir hest sinn
rauðan með öllum týgjum, og skyldi jeg ríða honum
út að Karlsskála, er jeg færi frá Eskifirði. — Mið-
vikudaginn 2. ágúst fór jeg frá Eskifirði, ríðandi á
þeim rauða Guðjóns, og ætlaði jeg mjer að hafa
dvöl nokkra í Stóru-Breiðuvík, því þar hafði jeg fengið
að vita, að væru um 40 Lófótens fiskarar og hlakk-
aði jeg til að hitta þá, því mjer geðjaðist einna best
að þeim norðanmönnum af Norðmönnum þeim, er
jeg kyntist. Jeg kom þar um nónbilið og fann menn
að máli, skýrði frá erindi og spurði, hvort jeg mætti
hafa þar guðsþjónustu. Tóku þeir vel í það og sögðu
að jeg hefði hitt vel á, því nú væru þeir nýkomnir
af sjó og væru því allir heima. Það voru tvö báta-
lög þar, og höfðust við í timburskálum lveimur, sam-
bygðum, svo að sameiginlegur veggur var á milli. —
Um 20 sjómenn bygðu annan skálann, þann hinn
eystri, en í þeim vestari voru 18. Samkoman var
haldin í eystri skálanum, og voru allir viðstaddir.
Vjer sungum sálma og jeg hjelt ræðu og fjekk góð-
vildarsama athygli. í endalok ræðunnar fann jeg alt
í einu, að eitthvað var að. Það var eins og öll vel-
vild hyrfi. Jeg var hræddur um, að jeg hefði sagt
eitthvað, er hefði hneykslað þá, en jeg gat ekki fundið,
hvað það hefði verið. — Að samkomunni endaðri var
mjer boðið út í vestri skálann til matar og þáði jeg
það. Fyrir mig var sett kjötsúpa með smáskornum
bitum í. Jeg tók til að matast og þótti mjer súpan
góð. Roskinn maður gráskeggjaður hjelt uppi borð-
ræðum við mig. Jeg sat einn að máltíð; hinir höfðu
þegar matast áður en jeg kom. Samtalið var um
andleg mál og líkaði mjer vel tal mannsins, og fann
að hann mundi vera guðrækinn. Hvað við töluðum
saman man jeg ekki, en mjer brá í brún, er maður-
inn fór alt í einu að gráta. Jeg gat ekki skilið í þessu,
því samtalið var ekki neitt viðkvæmt að mjer fanst.
Mjer datt í hug, að maðurinn bæri eitthvað það á
hjarta, sem væri honum sálarraun. Jeg stóð því upp
og spurði, hvort hann vildi að jeg talaði við hann
einslega. Því svaraði sá, er jeg síðar fjekk að vita,
að væri formaður. Hann sagði: »Hjer þarf ekkert
einmæli, því vjer erum allir trúnaðarvinir hver ann-
ars og allir bræður*. Þá stóð upp sá er grjet og
gekk til formannsins og fjellust þeir í faðma og grjetu
báðir, og báðu hvor annan um fyrirgefningu og mælti
formaður fram margar huggunargreinar úr ritningunni;
allir sátu hljóðir og niðurlútir. Svo skildu þeir tveir
og gengu til tveggja annara og fjellust í faðma við
þá og grjetu hástöfum, og svo koll af kolli þar til
er jeg stóð einn á miðju gólfi, og í kringum mig allir
þessir 18 stæltu sjómenn í faðmlögum og hágráti og
ritningarorðin flugu um kring úr öllum áttum. Mjer
fanst jeg vera að verða að viðundri, og vissi ekki,
hvað jeg átti að hugsa. Var þessi frásjernumning
nokkurskonar hvítasunnuveður með vakningu í för
sjer, eða var jeg umkringdur af vitfirringum. Jeg
botnaði ekki í neinu. Loks höfðu þeir svalað sjer á
grátinum og sátu nú allir rólegir eins og ekkert hefði
í skorist. Enginn sagði neitt. Jeg vissi ekki hvað jeg
átti að segja og sagði svona til málamynda, að það
væri merkilegt, að finna 18 menn saman alla trúaða.
Þá sagði formaðurinn: »1 ræðunni yðar, sem oss
annars líkaði mæta vel, báðuð þjer að endingu, að