Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Blaðsíða 5

5
fram útdráttur úr því, sem segir við hvert kvæði
um aldur þess. Að það sje ekki alt »óyggjandi«,
sem jeg þykist geta sagt eðaráðið um aldur hvers
kvæðis, hef jeg aldregi lagt dul á; það er sumt af
þvi, eins og við er að búast, byggt á samanburði
við önnur kvæði og mart dregið til, sem BMO kann
að þykja lítils virði, en tóman handahófsreikning og
hugsmíð hefur einginn leyfi til að kalla það; þessi
tafla er annars eitthvað það s í ð a s t a, sem ritað
var af öllu fysta bindinu. Það var alt fullbúið til
prentunar, áður en fysta síðan var prentletruð.
Jeg er nú búinn með »persónulegheitin« og sný
mjer nú að því, sem er og á að vera mergurinn
málsins og meiningin orðanna.
í’yst af öllu verð jeg að geta þess, að jeg get
ekki hjer farið út i alt, sem BMÓ tekur fram,
það yrði of þreytandi fyrir lesendurna og of upp-
tuggulegt; enda þarf þess heldur ekki; jeg get falið
mjög mart í vörn minni með því blátt áfram að
skýra frá þeirri a ð f e r ð, sem jeg hef fyigt í rann-
sókn minni um heimili Eddukvæðanna.
Fyrir 20—30 árum var háð ailmikil rimma um
aldur og heimili Eddukvæðanna; það þekkir
BMÓ eins vel og jeg. Mönnum kom ekki saman;
bæði Danir og Norðmenn, Svíar og Þjóðværjar lögðu
orð í belg. Þvi verður ekki neitað, að sumir af
þeim, sem rituðu þá, fóru helsti mikið eftir t i 1-
finningum sínum og þvi, sem þeir vildu að
væri eða hefði verið; þeir komu því ekki fram sem
úhlutdrægir dómarar, og málið hafði eiginlega ekki
mikið gagn af þvi. Það var fyst nokkru seinna
(um 1880), að málfræðin var komin svo lángt