Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Blaðsíða 78

78
var sjálfsagt að halda þessu fram, þó að öll skin-
samleg rök sjeu á móti því!
Um Hyndluljóð skal jeg ekki fjölirða. FJ.
hefur ekki komið fram með neinar níjar ástæður, og
get jeg því skírskotað til þess, sem jeg sagði um
það kvæði í firra1.
Um Völuspá hef jeg bæði i firra og hjer að
framan sínt fram á ljós rök firir því, að kvæðið sje
islenskt. FJ. játar nú, að endir kvæðisins geti
verið kristilegur, jeg álit það vafalaust — það er
munurinn. FJ. finst það vera óhugsandi, að sami mað-
urinn hafi getað verið kristinn i anda og trúað á
sigur kristninnar og um leið borið djúpa lotningu
firir hinum gömlu goðum og goðasögnum. Þetta
held jeg komi af því, að FJ. hefur ekki skignst
nógu djúpt inn í hinn leindardómsfulla helgidóm
guðhræddrar mannlegrar sálar. Jeg held því fram,
að slíkur trúarblendingur eigi að eins hafi getað
verið til á íslandi um þessar mundir, heldur að
hann hafi verið til. Svo kveður Hallfreðr vand-
ræðaskáld íslendingur:
»en trauðr, því at vél Viðris
vald lwgnaðisk skaldi,
legg ek d frumver Friggjar
fjón, því at Kristi þjónum«.
Skáldið segist vera trauður til að leggja hatur á
Óðin, þvi að sjer hafi líkað vel vald hans. Ekki
ber þetta vott um neina »firirlitningu« firir hiu-
um gömlu goðum. Og hins vegar höfum vjer enga
ástæðu til að efast um, að Hallfreði hafi verið full
alvara þegar hann kvað:
Krist vil ek allrar ástar
1) Tímar. XV, 77.-79. bls.