Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 16

16
á sama máli um, að sú mynd sje mjög nærri sanni.
Það er að minsta kosti eingin önnur til. Ef nú
þessi mynd er ekki þýðíngarlaus með öllu og ef
nokkuð má af henni ráða, get jeg með aungu móti
fundið þar neitt hvorki í orði nje verki, sem sýni,.
að það sje líklegt eða ekki ósennilegt, að
önnur eins kvæði og goðakvæðin hafi orðið þar til.
Slíkur skáldskapur verður ekki til af sjálfum sjer;
það verða að liggja drög til hans annaðhvort í
anda mannsins (trúnni) eða sögu þjóðarinnar; hvor-
ugt íinn jeg á íslandi, en hvortveggja í Norvegi.
BMO hefur skýrt frá mínum skoðunuin (s. 5—7) og
get jeg vísað til þess, þótt framsetníngin sje ærið
stutt. eins og nærri má geta. Það sem BMO telur
upp á bls. 7—11 er ærið þýðíngarlaust í þessu máli
og mart af því sem þar stendur hef jeg sjálfur sagt;
en það er rjett sem jeg segi, að höfðíngjakvæði,
h i r ð skáldskapur Íslendínga hefst ekki fyr en um
950; Egill var aldrei hirðskáld.1
BMÓ segir, að þjóðir, sem hafi verið »hneptar i
dróma«, sje ekki vanar að yrkja fögur ljóð, og á
hann við Norðmenn, eftir að Haraldur var búinn að
vinna Noreg og svifta bændur óðalsrjetti sínum,
auk þess sem »allir hinir bestu menn hafi verið
flúnir úr landi eða beygt sig undir ok Haralds«, og
að skáldin sjeu lik saungfuglunum osfrv. Öllu
þessu verð jeg alveg að mótmæla. Ok Haralds
1) í>ar sem BMÓ segir að »öll alþýða.. haíi feingist
vib skáldskap í viðlögumi (s. 10) og vill sanna það með
n í ð i n u um Harald blátönn, verður hann að gœta að því,
ab þar stendur, að yrkja skyldi niðvísu f y r i r nef hvert;
þar stendur ekki, að hver maður skyldi yrkja, heldur gat
einn ort fyrir marga. Það er óþarii að leiða meira út úr
orðunum en þau segja.