Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 29

29
Það er satt, sem BMÓ segir, að jeg sje sam-
dóma Miillenhoff í öllum meginatriðum, og læt jeg
mjer það einga lægíngu þykja; Miillenhoff er sá
fysti, sem hefur kent oss að skilja þetta stórkost-
lega kvæði, svo að vel sje; hans skýríng er alloft-
ast eðlileg og einföld og eftir rjettri hugsunarað-
ferð; það er mjög sjaldan, sem annað er uppi á
baugi bjá honum. Þó er eitt meginatriðið (auk
margra smáatriða, sem sýnir, að jeg fylgi honum
ekki 1 blindni, eins og BMÓ er ekki lángt frá að
gefa í skyn, smbr. s. 34 og 39), sem jeg er á alt ann-
ari skoðun um, a 1 d u r kvæðisins; hann set jeg af
sjerstökum ástæðum til áranna um 935 (Miillenh.
hjelt að kvæðið væri frá 9. öld) og einn lærisveinn
Miillenhoffs, prót. Hoffory, setti aldurinn til c. 950.
af öðrum ástæðum en jeg; þegar 2 komast, hvor
með sínu móti, að hjer um bil sömu niðurstöðu, er
heldur ætlandi en ekki, að hún sje rjett eða að,
minsta kosti ekki fjarri sanni.
Annað eins kvæði og Völuspá er ekki til orðið
ástæðulaust eða svona aiveg upp úr þurru; það
segir sig sjálft; jeg hef því bjer, eins og endranær
r e y n t (jeg segi r e y n t) til þess að skilja kvæðið
sjálft í sambandi við timann, sem það er til orðið
á, eptir öllum iikindum. Vjer vitum ekki, h v e r
hefur ort það, og höfum eiugar frásagnir unl, hvers.
v e g n a það er ort. I þetta getum vjer að ein&
ráðið af kvæðinu sjálfu; en sú niðurstaða, sem mað
ur kemst að, verður aldrei s ö n n u ð til fulls; jeg
hef aidrei látið annað i ljósi um mína skoðun, en að.
hún væri tilgátuskoðun, en hefði við töluvert merki-
legt að styðjast.
Jeg álit kvæðið fullkomlega heiðið og finn —
eins og Mtillenhoff — ekkert þar í, sem ekki sje.