Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 30

30
eða geti verið heiðið. Sú kenníng, sem birtist í lok
kvæðisins um lífið eptir Ragnarök, finst hvergi ella
nema hjer,1 og er þvi ómögulegt að færa s a n n-
anir fram fyrir því að hún sje heiðin, en það er
líka hins vegar ómöguiegt að sanna, að hún sje
eingaungu kristileg. Mjer dettur ekki í hug að neita
því, að þessi kenníng kunni að stafa frá kristninni,
þótt skýríng Múllenhoffs sje mjer fyrir mina persónu
einhlít — af því að mjer finst hún fullkomlega sam-
kvæm skynsamlegri skoðun —. En svo er líka lok-
ið því, sem jeg get látið eptir þeim, sem öðruvisi
hyggja um lok kvæðisins.
Mjer hefur þótt skiijanlegast, — smbr. BMÓ s.
79 —, að kvæðið væri ort af heiðnum manni til að
sýna, að heiðin trú væri eins góð og fyrirheitisrík,
eins og kristin trú, sem þegar var farin að gera
vart við sig um miðbik 10. aldarinnar; kvæðið sje
því orð til að styrkja menn í trúnni — heiðninni —
og hnekkja framförum kristninnar. Nú spyr BMO,
hvort þetta sje »sjálfu sjer samkvæmt«, að kristnin
hafi ekki haft nein áhrif á skoðanir skáldsins og þó
gefið tilefni til þess, að Völuspá var samin. Al-
varlega og ærlega talað — jeg sje ekki nje finn
neina sem helst ósamkvæmni í þessu. Hafi
það verið hugsun og tilgángur skáldsins, sem jeg
hygg að hafi verið, að »yrkja móti« eða »kveða
niður« kristnina, hlaut hann að gera það með því
að sýna ágæti heiðninnar, eins og hún v a r, en
ekki eins og hún gæti verið eða ætti að vera; ann-
ars hefði orð hans og framsetníng valla getað haft
nein veruleg áhrif, ef hann hefði farið að taka upp
1) Þó sýna Vafþrúðnismál, eins og BMÓ tekur rjetti-
lega fram, að trúin á 1 í f eftir Ragnarök sje h e i ð i n.