Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 72

72
hvert einstakt kvæði snertir, að kvæðið sje þaðan.
Meðan það er ógjört, er óhultast að halda sjer við
það, sem er vist, að kvæðin eru skráð á íslandi og
ekkert þeirra eignað Norðmönnum, eins og jeg oft
hef tekið fram.
Að því er snertir lifnaðarháttu Norðmanna og
íslendinga, þikir FJ. »sennilegt« að þeir hafi breitst
á einni svipstundu, undir eins og Norðmenn settust
að á íslandi. Það sje sennilegt, að sá siður að reisa
bautasteina eftir iátna frændur hafi lagst niður,
jafnskjótt sem Norðmenn komu hingað! Áður enn
Norðmenn fóru til íslands hafi þeir allir haft þann
sið að sitja hver á sínum haugi frá Gautelfi norður
til Finnmarkar, enn úr því þeir komu til Islands,
hafi engum manni framar dottið slikt í hug! Jeg
held nú, að gamlir siðir leggist ekki svona fijótt nið-
ur, og jeg hef bent á, að það sem Landnáma segir
um Geirríði á Eiri og Langaholts-Þóru, að þær hafi
»setið útiástóli og laðað gesti«, muni
vera vottur um sama siðinn (»að sitja á baugi«)
hjer á landi. FJ. finst það fjarstæða, að »stólseta«
sje sama og »haugseta«. Enn stendur það nokkurs
staðar í fornritum, þar sem talað er um, að menn
hafi setið á haugi, að þeir hafi setið flötum beinum
og ekki haft stól undir sjer? Ekki er það liklegt,
að Þrymr hafi setið flötum beinum, meðan hann var
að jafna mön á hestum sínum.1 FJ. segir sjálf-
ur, að menn muni liafa »setið á haugi« meðal ann-
ars til að sitja firir vegfarendum og hafa sagnir af
þeim2, og hjer við má bæta: til að taka á móti
þeim og sina þeim gestrisni, þvíað gest-
1) Þrymskv. 6. er.
2) Lit. hist. I, 11. bls.