Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 1

Ávarp til Norðmanna.
I.
»Hamingja kyns letrar lofstír á sinn:
Lýðveldið fætt, en konungurinn dáinn!«
Við kváðum svo og sungum, fyrir skemstu,
Er settum skorður einvöldunum fremstu:
í’jóðviljans braut að konungs-ríki kemstu!
Og við fluttum drápu’ um heygð og brotin helsi,
Og háttalykla’ um þjóð-jöfnuð og frelsi,
Og hugðum það satt — en vóðum samt í villu,
Sem vorfuglum gekk í einmánaðar-stillu.
Pví hvað mun heitið hlut-ræningja gera?
Og hvern mun smáþjóð kost úr skiftum bera,
Ef aflsmun þóknast þræleigandi’ að vera?
Pað var um blóðvöll Búa síðast sannað,
Ef svarið skiljum — það, að Bretinn vann það!
II.
I’ér Norðmenn, brutuð odd af einráðs-valdi
Með atfylgd Svía — en skirðust við því gjaldi:
I bróðerninu’ að lúta’ í lægra haldi,
Unz ójöfnuði sögðuð þér í sundur —
Og settuð hversu réðist næsti fundur
í friðar-traust, á auðnu’ ins frjálsa anda
Og allar heilla-dísir Norðurlanda.
þér Norðmenn, eigið grip, sem gekk í erfðir,
Til gengis, ef á manndóms-þrekið herðir:
1