Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 2

2
— Hann týndist ei við fár né víkings-ferðir —
Að kaupa’ ei frið við samvizkuna’ að selja!
Og sé um rétt og konungs-hylli’ að velja,
Að svara hátt, en hættuna ei telja:
»Eg ann þér, maður, met þig dreng og kappa!
F.n málstað þínum bið ég illra happa.«
III.
Hver Noregs höfn er bólgin undir-alda
Og uggvænust á Norðursænum kalda.
í lofti’ er far, þó engar bjarkir bogni,
Pví bylur svífur yfir dúna-logni
Á Prymsey, Jaðri, Sunnmæri og Sogni,
?ví sær og fjöll í fjörs-umbrotum standa
Við framtíð sína' — og allra Norðurlanda.
því nágrend spilt er nöpur óláns-rötun,
Og náfrænd-vígin ættarboga-glötun,
Og sjálfs manns veggur verst ei æ né stendur
Gegn voða-eld’, ef nágrannans er brendur —
En sveitum bjarga samtaksfljótar hendur.
IV.
Er tryltir Hjarmar hrakför halda’ að austan,
Ver hamingjan um vina-garðinn traustan!
?ó sokknum drekum draugar fleyti’ úr sænum
Og dráps-hring slái að ströndinni og bænum,
Sig vina sambjörg ver á fáum kænum!
Pví þá skal alt á eigin fingur telja,
Fyrst Englar, Saxar kaupa nú og selja.
Pó fjarða-mynnin blakkir barðar skýi,
Og birnir Rússlands skríði’ úr vetrar-hýi,
Og Ása-Pór.þó ekið hafi vagni
Að útför sinni og Jötunheimur fagni:
þeir erfðu hamar hans — þeir Móði’ og Magni,
Og vígin hlóðu skagi’ og skerja-tengsli
Og skugga-berg og jökuldala-þrengsli,