Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 3

3
Svo eins manns líf, með eldfjalls-magn í hendi.
Er opin Hel, þó stórfylkingar lendi —
Pví sökkvi-djúp er sær við strendur framan,
Er svelgir þúsund skeiða-flota raman,
Um megin-herdeild hrynja tjöllin saman.
V.
Er vonlaust heimskan hygnari sé orðin
Og hiki nú við skaðvæn þjóða-morðin,
Og skynji’ að margbreytt mál og hættir huga
Sé heimsmenningar líf, ef á að duga? —
Með fásinni mun ellin yfirbuga.
Að illum vinning eftir-köstin snúa,
Og ofmetnaður gekk með smán og lúa
Og skaðasár frá hræjum heygðra Búa;
Og síðan Japi’ og Rússi háðu rómur
Pig rak í stanz, þú hroka-kristindómur,
Að sigur-afl er sannur heiðindómur,
Sem bregzt ei lands síns liði, er geysar voði,
Pó líf á jörð og himni sé í boði
VI.
í sókn og vörn er frægðin inna fáu,
I framtíð lýðs — og sigurinn inna smáu.
Ið fáa og smáa fylgir æsku-merki,
Ið forna’ og stóra deyr af unnu verki,
Bví afturhald í fábygð er ei falið
Og framgirnin er ekki höfða-talið.
Né er þá horfin heill, ef bú manns stæði
Við hrjósturland og veðurbarið svæði,
Eví skynsemd fólksins skapar landsins gæði.
Að guðsgjöf tóm sé auður lands og yndi,
En ékki mannsverk — það er ósannindi.
Er hugurinn grípur lífsins vaxtar-vegi,
Er von að hann við þroska-skeiðin segi:
1*