Eimreiðin - 01.01.1906, Qupperneq 18

i8
Pjófnaður er sjaldgæfur hér í sýslu — svo að uppvíst verði,
enda er enginn reki ger að þeim mönnum, sem grunaðir eru.
Sýslumenn þeir, sem hér hafa verið, hafa verið friðsemdarmenn
og óáleitnir og hafa víst ekki haft njósnir úti, þó fjárheimtur séu
illar á haustum. Pað sætir og engri furðu, þó að fé vanti af fjalli,
þar sem öll jörð er sprungin og sundurtætt af jarðeldum, svo að
tálgrafir eru gervar fyrir féð um allar afréttir og refir og skollar
í hverjum leyningi. Peir eru alveg ósigrandi og er þó eitrað
fyrir þá með þeim lyijum, sem sterkust eru og helzt bráðdrep-
andi hjá læknum, og legið er á hverju greni til þrautar, og oftast
með einhverjum árangri og stundum fullum sigri. Og víst hefir
tóunni fækkað í seinni tíð. — En ég var að tala um þjófana
aðallega, en síður um skolla. —
Til eru gamlir menn, einn og einn, sem grunaðir hafa verið
um fingralengd, en aldrei komist undir hinar stuttu hendur sýslu-
mannanna. Einn þeirra var kallaður N. N. »með hendurnar«,
Hann var vinsæll maður og greiðvikinn, allra manna góðlynd-
astur og beztur í tillögum sínum um náungann, en svo slyngur
(smámuna) þjófur, að yndi var og mun að hverju hans handtaki
í þeirri grein. Einu sinni 1 é k hann sér að því, að stela ullar-
kömbum, bundnum á bak manns, þrem sinnum á lítilli stund, og
vissi kambamaðurinn aldrei hvemig það gat orðið. Og nú er
þessi mannvinur til moldar hniginn og mun aldrei maki hans
fæðast hér um slóðir, svo ólíkur var hann öllum hinum. En
einn sýslumaður kemur að öðrum og eru þeir hver öðrum líkir
— allir leiguliðar. Og leiguliðinn flýr, þegar hann sér úlfinn
koma.
Móses bannar ljúgvitni að bera og er það vel gert; því þegar
sannsöglinni er ekki að treysta, þá er vandi að vita sannleikann.
Mér koma nú í huga friðunarlögin. Pað er opinber leyndardómur,
að þau eru brotin. Andir eru skotnar á vorin eftir þann tíma,
sem þær eru friðlýstar, en enginn klagar þessa skotvarga. Ég
get sagt hreint og beint hvað mér hefir hamlað: Ég hefi vitað
með vissu, að ómögulegt er að færa sönnur á sakirnar, af því að
»enginn veit neitt«, þegar vitna er leitað. Par kemur ekki til þess
eða hefir komið, að ljúgvitni séu borin. En þess eru dæmin, að
þau hafa verið á ferðinni.
Fyrir nokkrum árum var hér í sýslu svo kallað »æðarfugla-
mál«. Varpeigandi kærði skaða sinn, sem var í því fólginn, að