Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 34

34
augun lítil og djúpsett í höfðinu, nefið stutt og breitt og munn-
urinn ákaflega stór, hörundsliturinn er fölur og vantar hinn rjóða
lit, sem einkennir skinn Skandínava«. Með öðrum orðum segir
höf., að útlit hinnar íslenzku kynslóðar sé mongólskt, og kemst
að þeirri niðurstöðu, að íslendingar að miklu leyti eigi ætt sína
að rekja til Lapplendinga; hann heldur, að landnámsmenn og
aðrir fornmenn í Noregi hafi gifst lapplenzkum konum, en á ís-
landi hafi Lappa-blóðið smátt og smátt við eðlisúrval náttúrunnar
komið upp á yfirborðið og fleiri og fleiri Islendingar hafi vegna
hentugra kringumstæðna breyzt í Lappa, af því lifnaðarháttur
þeirra í þessu afskekta landi varð meira og meira villimannslegur
(bls. 163, 219). Petta er nú aðal-þjóðlýsingin hjá Mr. Annandale,
en svo skal ég telja ýmislegt smávegis af því, er snertir land og
þjóð og dreift er hér og hvar um bókina.
Höf. segir, að Vestmanneyingar séu þrifnari en aðrir íslend-
ingar og þess vegna líka heilsubetri á sál og líkama; holdsveiki,
sem er algeng í mörgum héruðum á Islandi, er mjög sjaldgæf í
eyjunum. Rangvellingar eru ákaflega fátækir og nærast á vetrum
mestmegnis á þorskhausum, sem þeir sækja til Vestmannaeyja,
en eyjarskeggjar mundu aldrei leggja sér slíkt til munns; þeir gefa
hausana hestum og kúm. Höf. segir, að Vestmanneyingar séu
nærri allir aðkomnir, því til skamms tíma dó hvert barn úr gin-
klofa; hann segir, að Vestmanneyingar séu komnir af Norðurlandi;
það sjáist meðal annars af því, að þeir af gömlum vana segja
>suður í Reykjavík*, sem er nærri beint fyrir norðan þá. Mr.
Annandale talar um feitmetisát landa og segir að lýsisbragð sé
Islendingum hið mesta inndæli, þess vegna þyki þeim líka lauk-
urinn á kofu og fýlunga hinn bezti matur (bls. 94, 127—28). Höf.
getur um Eldeyjarferð Vestmanneyinga og segir að konungur hafi
lofað hverjum þeim, sem fyrst kæmist upp á Eldey, að hann
mætti eiga eyna. Höf. tekur það skýrt fram, að það megi óhætt
segja, að Reykjavík sé ljótasti bær í Norðurálfu: hann telur báru-
járnið, sem húsin eru klædd með, viðurstygð og hneyksli. »Lyfja-
búðin í Reykjavík er bezt dæmi þess, hve margt er öfugt á ís-
landi; uppi a henni standa grískir guðir úr gipsi, og er það lítt
sæmandi fyrir land, sem átti svo ágæta goðafræði og fyrir þjóð,
sem grobbar jafn mikið af þjóðrækni sinni«. Akureyri er ekki
eins herfilega ljót eins og Reykjavík, og ísafjörður og aðrir kaup-
staðir eru líka skárri, »af því þeir eru minni« (bls. 130, 137).