Eimreiðin - 01.01.1906, Side 38

38
Friðrik var stór maður vexti, burðamaður mikill og heilsu-
góður, en alveg fram úr skarandi hægfara. Hann var hverjum
manni þægari og lundbetri og sérlega ánægður með lífið og til-
veruna, en alveg einstök liðleskja til allra verka, sem mest var
að kenna sérhlífni, því skrokkurinn á honum bar það með sér, að
hann var baggafær, ef því var að skifta. Fað var oft talið efamál,
hvort han hefði meðal-verksvit; en þegar greiða átti atkvæði um
það beinlínis eða óbeinlínis, vóru þeir þó ætíð fleiri, sem álitu
hann með fullu viti. Pess vegna var hann aldrei sendur heim úr
fjallgöngunum, þótt hann væri þar sjaldan til annars en vandræða.
Friðrik vissi það ofur vel, að hann var álitinn heimskur, en
hann kærði sig ekkert um það. Hann vissi líka, að hverjum ein-
asta manni í sveitinni var það fullkunnugt, að hann var hvorki
læs né skrifandi og hafði verið fermdur upp á Faðirvorið. En
honum lá það h'ka í léttu rúmi.
En athugulir menn, sem Friðrik vóru nauðakunnugir, höfðu
líka tekið eftir því, að Friðrik gat stöku sinnum komið laglega
fyrir sig orði, og eins hinu, að þegar hann hafði gert einhverja
heimskuna og verið var að setja ofan í við hann fyrir það, þá
setti hann upp svo sauðheimskulegt andlit og svaraði svo flóns-
lega, að varla var unt annað en fara að hlæja, og þá var oftast
áminningunni lokið.
Pó var víst enginn, sem áleit Friðrik greindan. t’að mesta,
sem menn gátu fengið af sér að segja, var það, að Friðrik vissi
sínu viti. En í því lá líka töluverð íbygni.
Friðrik var líka skrítinn í útliti. Hann gekk allajafna lotinn
og tautaði þá eitthvað fyrir munni sér, og agðaðist áfram svo
hægt og gætilega, að það var orðið að orðtæki, að það mætti
miða við hann sólina. Andlitið var brúnt og veðurtekið og æfin-
lega óhreint, því Friðrik áttundi þvoði sér aldrei nema á sunnu-
dögum, eða þegar hann átti að fara af stað í göngurnar. Hann
hafði kragaskegg og rakaði stundum alt hitt skeggið af sér, en
lét það vaxa þess á milli, svo andlitið var oftast nær alt jafn-
loðið upp undir augu, en loðnan mest á kjálkunum; því það lét
Friðrik sig aldrei henda, að nýja skeggið yrði jafn-vaxið því gamla;
það var forréttur þess að vera jafnan lengst. Að öðru leyti hirti
hann ekki mikið um útganginn á sér. Fað gerði vinnukonan, sem
þjónaði honum.
Pað var lítið gagn að Friðrik á heimilinu, því ef honum var