Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 40

40
hönd takmarkast af Jökulsá, en hina af háum fjallgarði, og liggur
æði langt fram af bygðinni. Hún er að vísu fjallalaus að mestu,
en full af smáhryggjum og ásum og flóum og mýrarsundum á
milli, svo það er fremur ógreiðfært um hana og þykir vandleitað.
Á miðri heiðinni gnæfir Búrfell hátt og hrikalegt. Pað er
fjallhryggur af svipaðri gerð eins og flest fjöll eru hér á landi,
með bröttum og nokkuð klettóttum hliðum, mikið sandrunnum,
en kollóttir melar hið efra, sem fara smálækkandi suður af því,
suður í óbygðir. Norðvesturendinn er hæstur og snarbrattur með
klettaeggjum efst, en mýrarflói neðan undir með rótleysis keldum.
Pað er þetta fell, sem heiðin dregur nafn af.----------
I’aö var síður en vistlegt í kofanum um nóttina. Leitarmennirnir
bjuggu þar um sig eftir föngum, borðuðu af nesti sínu og lögðu
sig svo fyrir. I’eir voru holdvotir og hraktir og skulfu nú af kulda,
því kofinn skýldi þeim hvorki við storminum tié regninu, svo til
hlítar væri. Peim varð því ekki svefnsamt — nema Friðrik. Hann
sofnaði strax og hraut svo hátt, að það eitt út af fyrir sig hefði
verið nóg til þess, að enginn hefði sofnað.
Veðrið versnaði með kvöldinu og þá fór að snjóa.
I lýsingu um morguninn vöknuðu þeir allir nema Friðrik.
Hann svaf enn þá svo fast, að þeir áttu fullerfitt- með að vekja
hann.
Pað var nú hætt að snjóa, en veðrið var hrákalt og jörðin
hvít af snjó. En það leit út fyrir gott veður með deginum.
þeir lögðu nú af stað fram eftir heiðinni og gengu hvatlega
til að hafa úr sér hrollinn. Friðrik átti bágt með að fylgjast með
þeim og varð stundum á eftir, en þeir þorðu ekki að fara svo
langt á undan honum, að þeir mistu sjónar af honum, því þeir
vissu, að hann var þá vís að snúa aftur.
þeir biðu því eftir honum við og við, að minsta kosti þangað
til þeir gætu sent honum tóninn. Friðrik gekk í hægðum sínum
smábrosandi, og skeytti því ekki vitund, þótt hottað væri á hann.
þessi dagur var einn af þeim undurfögru — mér liggur við
að segja — óviðjafnanlegu haustdögum, sem olt koma hér á landi,
einkum uppi á heiðum og í óbygðum. Loftið var rosalegt og
svipmikið og stórir skýjaklakkar sigldu fyrir morgunvindinum, sem
nú var stöðugt að lægja. þessir miklu flókar sveipuðust hver eftir
annan í ljómandi'gyllingu, þegar sólin kom upp; en undan sólu
voru þeir dimmbláir og ferlegir yfirlitum. En hve brúnamiklir