Eimreiðin - 01.01.1906, Qupperneq 47

47
Seinna játaði hann fyrir húsbónda sínum, að sagan um þessar
50 kindur hefði auðvitað verið haugalygi. En hann hefði mátt til
að koma hinum leitarmönnum af sér, því hann var hræddur um,
að þeir mundu heimta hlut í dýrinu, ef þeir hjálpuðu sér með það
til bygða.
Um hinn hluta sögunnar var hann altaf sjálfum sér sam-
kvæmur. Hafi enginn annar trúað henni, þá hefir hann þó að
minsta kosti gert það sjálfur.
Dagur og nótt.
En hvað hann var langur þessi dagur; ekki sýnilegt að hann
myndi nokkurn tíma líða. Og þreytandi var hann líka; vellandi
hiti og brakandi töðuþurkur.
Enginn fann þó betur hvað dagurinn var langur, en Sigrún,
heimasætan á Hjalla, þar sem hún var að snúa í flekkjunum úti
á vellinum.
Hún var altaf að horfa á sólina, og hún gat engan mun séð
á því, að hún hreyfðist nokkuð. Öðruhvoru spurði hún hvað
klukkan væri, og það var eins — hún komst ekkert áfram, stóð
við í hverju spori.
Hún var eitthvað óróleg, að fólkið sagði, og jafnvel móðir
hennar hafði orð á því, að hún myndi ekki vera frísk! En hún
var ekki lasin. Hún hnepti frá sér léreftstreyjunni og lofaði svit-
anum að gufa út frá brjóstinu, svo tók hún skýluklútinn og fleygði
honum á eina þúfuna, en ljósguli haddurinn hennar féll í tveimur
löngum, þykkum fléttum niður um herðarnar og bakið. Og svo
keptist hún við að taka saman heyið, að orð féllu um það, að
hún hefði aldrei hamast eins mikið.
En alt kom fyrir sama; sólin var á sama stað og sendi
brennandi nóngeislana niður; klukkan þokaðist ekkert áfram og
dagurinn lá þar í flekknum og var auðsjáanlega ánægður yfir því,
að mega flatmaga sig þar. Hann hafði engar sýnilegar áhyggjur;
hafði komið hita sínum og þunga á þessi veikbygðu mannabörn.
Og hlæjandi og ertandi horfði dagurinn á þessa aumingja, þar