Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 49

49
Henni varð talsvert léttara, þegar hún sá manninn, svo hún
gat dregið andann eðlilega. Svo sá hún líka að þetta var Sveinn,
einkabarn hjónanna að Ási, og þótti henni það ekki verra. Pau
höfðu altaf verið mestu mátar, Sveinn og hún; jafngömul að aldri
og leikið iðuglega saman þegar þau vóru börn. Hún var líka
einkabarn hjónanna á Hjalla, og þar eð ekki var ýkja langt á
milli bæjanna, fundust þau oft, þó slíkar heimsóknir yrðu ekki eins
tíðar eftir að þau vóru fermd, eins og þær höfðu verið áður.
Henni var líka strítt á því, að þau Sveinn myndu verða hjón;
það væru svo sterkar líkur, sem bentu til þess, að þau ráð tækj-
ust. Fyrst fram eftir aldrinum stóð henni á sama hvað talað var,
og hló bara þegar á það var minst; en þegar hún eltist meira
og vitkaðist, hætti hún að hlæja og gat ekki ráðið við blóðið,
sem vildi helzt hlaupa út úr andliti hennar í hvert skifti, sem
hún.var nefnd í sambandi við Svein.
Einnig fanst henni hún vera farin að hugsa um Svein, meira
en góðu hófi gegndi, nú upp á síðkastið, því aldrei gat hún sofnað
svo á lcvöldin, að síðustu hugsanir hennar væru ekki eitthvað
bundnar við hann; svo dreymdi hana um hann á hverri nóttu,
og vóru margir þeir draumar skemtilegir — eftir óskum hennar
og skapi.
En ósjálfráðar voru hugsanir þessar og áttu rót sína að rekja
að einhverri von langt út í fjarska, sem eins mætti trúa að væri
hugarburður og vitleysa. En skemtilegur var Sveinn og altaf
hafði hún gaman af að tala við hann.
»Komdu sæl Rúna!« sagði Sveinn glaðlega og rétti henni
höndina
»komdu sæll!«
»Eg bjóst sízt við að mæta þér sem búsmala,* sagði Sveinn
og hló.
»Og því síður hafði ég hugsað, að þú værir að sama starfi
í kveld,« og svo hlógu bæði.
»En hvað eru þeir að gera þessir blessaðir vinnumenn, að
þú skulir fara að leita að kúnum?«
»Pað er ekki siður þeirra að vera í kúaleit; Jói greyið er
vanur að gera það, en ég vorkendi honum svo mikið í þetta
skifti, að ég bauðst til að fara.«
»Nú, því er svona varið, en ef þú hefir ekkert á móti því, að
ég fylgist með þér hér eitthvað út eftir, þá ætla ég að gera það.«
4