Eimreiðin - 01.01.1906, Blaðsíða 51

5i
Ekki þurfti að bera kvíðboga fyrir því að þau fengi ekki að
ná saman; það myndi víst verða einlægur vilji beggja foreldranna,
að þau ráð tækjust. Peir vóru aldavinir og uppeldisbræður, feður
þeirra, og mæðurnar vinkonur, eins og allar nágrannakonur eru.
Svo spilti það ekki til, að Póra móðir Sveins skoðaði Sigrúnu
sem dóttur sína; hafði mesta dálæti á henni og kallaði hana aldrei
annað en »uppáhaldið sitt«. Sigrún kunni og vel að meta vinfengi
fóru og fékk oft að vera hjá henni viku og viku að vetrinum til,
þegar ekki var mikið að vinna og móðir hennar gat séð af henni.
En réttast fanst þeim að láta foreldrana ekkert vita um þessa
trúlofun, að minsta kosti ekki fyrst um sinn; þá varðaði ekki
beinlínis um hana fyr en þau sæktu um samþykki þeirra til
hennar. Og varlega þurftu þau að fara; máttu helzt ekki tala
saman þegar aðrir heyrðu til, svo þau vektu engan grun, — en
svo áttu þau að geta haft leynifundi þar á milli bæjanna, svo
það leit ekki illa út fyrir þeim.
Pau ætluðu að búa á Ási, það var með betri jörðum sveit-
arinnar, og hafa um 200 ær í kvíum, 8 kýr mjólkandi og sem
því svaraði af öðrum lifandi peningi; 8 vinnumenn og 6 eða 7
vinnukonur þurftu þau að hafa, því ekkert áttu þau að gera nema
segja fyrir verkum. Hann ætlaði að leggja niður til frálags 50
sauði þrévetra haust hvert, og svo eitthvað af rýrari skepnum.
Eað var gaman að búa svona, en líklega gátu þau ekki reist
þetta bú fyr en eftir þrjú ár. En hvað var að bíða í þrjú ár,
þau voru ekki gömul, aðeins 18 vetra.
þau ætluðu aldrei að gleyma hvort öðru, hugsa hvort um
annað alla dagana og dreyma hvort um annað á nóttunni.
En hvað þetta hlaut alt saman að verða skemtilegt og óum-
ræðilega gaman — næstum því ánægjulegra heldur en þau höfðu
nokkru sinni hugsað, og þó höfðu þau hvort í sínu lagi hugsað
mikið um það, hvað tilhugalífið hlyti að vera skemtilegt, Um
þetta fram og aftur höfðu þau verið að spjalla alla leiðina heim
að túngarðinum á Hjalla. En lengra þorðu þau ekki að Sveinn
færi, ef svo væri, að einhver væri á fótum og biði eftir henni.
Svo kystust þau mörgum kossum að skilnaði, og Sveinn hljóp af
stað í áttina heimleiðis. Hún var svo ánægð og léttstíg þegar
hún kom heim, eins og hún hefði himininn höndum tekið. Hún
hafði staðið á engjum allan daginn; þó var hún hvorki þreytt né
4'