Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 55

55
brjóta þaö upp og þó brann hún í skinninu í hvert einasta skifti,
sem hún hugsaði um innihald þess.
Ef dagurinn fengist til þess að drattast áfram, svo að nóttin
næði öndvegissessinum, ætlaði hún, þegar allir væru sofnaðir, að
laumast fram í lækjargilið og lesa bréfið. Hún vildi helzt lesa
það þar; gilið geymdi allar hennar ljúfustu minningar.
En það leit ekki út fyrir það, að dagurinn ætlaði að víkja
fyrir nóttinni. Hann var enn þá að veltast í töðuflekkjunum og
sami gletnissvipurinn var á andliti hans í hvert skifti, sem Sigrún
gaf honum hornauga. það varð ekki annað séð, en hann hefði
ekki ánægju af öðru en veltast fyrir fótum hennar og stríða og
skaprauna henni sem mest.
Ætli hann hafi haft hugmynd um það, að hann gerði Sigrúnu
mikinn greiða, ef hann stykki nú burtu og gæfi nóttinni merki að
hún mætti koma? Paö vissi hann víst, og þess vegna var hann
svona þrár; hann var heldur ekki fæddur til þess að þjóna öðrum.
heldur til þess að láta aöra þjóna sér.
Hafði Sigrún nokkuð unnið til saka, að hann þyrfti að hefna
sín á henni? Pað hafði hún ekki beinlínis gert, en hann sá á
öllum heyfingum hennar, að hún biði þess óþreyjufull, að hann
lyki göngu sinni, og þá var ekki annað fyrir hann að gera, sem
var stríðinn að upplagi, en að erta hana svolítið.
Svo vissi hann líka um bréfið; það hafði hann fært henni, og
hann var hálf gramur yfir því, að fá ekki að heyra innihaldið; en
það ætlaði hún að geyma nóttinni, það var auðséð.
Annars var það undarlegt, hvað allir sneiddu hjá honum með
einkamál sín, einkum þó þeir, sem elskuðust í leyni. Hann hafði
þó marga yfirburði fram yfir nóttina, að honum fanst, en reyndin
hafði svo margoft sýnt það gagnstæða.
Hann var oft ergilegur á morgnana, þegar hann kom að há-
sæti næturinnar, og hún var að segja honum frá þeim fjölda
ungra elskenda, sem hefðu heimsótt hana í ríki hennar. Og það
var ekki aö tala um það, að það var næstum í hvert einasta
skifti sem hún sat að völdum, að það komu fleiri eða færri að
leita friðar hjá henni. Svo bætti hún stundum við um leið og
hún hvarf: ég ein er þess máttug að geyma svo leyndarmálin,
að þau spyrjist ekki út!
En undarlegt var það, hvað það vóru fáir, sem heimsóttu