Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 60

6o
þeirra bar saman, eins og í þetta skifti. Hún var eitthvað utan
við sig og talaði ekki eitt einasta orð til hans um leið og hún
hvarf. Pað var þó nokkuð, sem hann átti ekki að venjast-
— Um hádegisbilið kom Póra, húsfreyjan á Ási, út að Hjalla.
Hún kvað erindið ekki vera annað en að segja »uppáhaldinu sínu«
frá því, að nú væri Sveinn sonur sinn búinn að höndla hamingju-
hnossið; það væri hvorki meira né minna, en að hann væri opin-
berlega trúlofaður einhverri ríkustu kaupmannsdótturinni í Reykja-
vík. Svo bætti hún við og leit til Sigríðar, móður Sigrúnar:
»Ef menn vilja skapa börnunum sínum góða og óhagganlega
framtíð, þá er ekki umtalsmál annað, en að senda þau til Reykja-
víkur. Við höfum þarna ótvírætt dæmi, þar sem Sveinn sonur
minn er. Hvað hefði svo sem orðið úr honum, hefði hann verið
heima? Hann hefði gifst einhverri sveitastelpudruslunni, sem
ekkert kann að vinna, og farið svo á hreppinn eftir fáein ár!
Nei, maður verður að líta á framtíð barnanna sinna fyrst og
fremst« Og Póra reri sér svo makindalega á búrkistunni og
ánægjan var sýnileg í öllum hennar hreyfingum, en hún tók ekk-
ert eftir því, hvernig »uppáhaldið hennar« skifti litum; hvernig
Sigrún fölnaði og roðnaði með litlu millibili.
Einar E. SæmuncLsen.
Stjórnin og embættisgjöldin.
»Hvaðan kennir þef þcnna?« —
»Pórðr andar nú handan.«
Sturlunga I, 17.
Svo virðist sem stjórninni okkar og nánustu skriðdýrum hennar
hafi orðið næsta bimbult af ritgerð minni um »embættisgjöld ís-
lands« í síðasta árg. Eimr. Pað er eins og komið hafi verið við
hjartað í þeim, þegar minst var á embættisgjöldin og sýnt fram á,
að þau væru óhæfilega mikil. I’eim hefir auðsjáanlega fundist, að
hér gæti verið hætta á ferðum fyrir matarpólitík þeirra, ef augu
kjósenda kynnu nú að opnast svo fyrir sannleika greinarinnar, að
þeir færu að krefjast umbóta í þessa átt. Pví ef embættunum