Eimreiðin - 01.01.1906, Síða 63

63
ekki þekkir þig því betur, mun detta í hug, að þú sért sjálfur að
fremja þá óknytti, sem þú með heilagri vandlæting og sakleysis-
svip ert að bregða öðrum um. Allra augu munu einblína á and-
stæðinginn, en þig grunar enginn, svo að þú getur í næði aðhafst
hvað sem þú vilt, án þess að noklcur taki eftir því.
í útlöndum hefir þetta lengi verið alkunnugt bófabragð. Pegar
t. d. þjófur hefir stolið og læðist burt með þýfið, þar sem margt
manna er á ferð, þá bendir hann á einhvern saklausan álengdar
og hrópar upp yfir sig: »Heftið þjófinn!« Fer þá vanalega svo,
að allir fara að elta þann, sem á var bent, en engum dettur í hug
að gruna þjófinn sjálfan, sem hrópar, og sleppur hann því burt og
er kominn veg allrar veraldar áður en menn átta sig á bragðinu.
Á íslandi hefir þetta bragð aftur víst sjaldan verið notað, fyr
en Heimastjórnarliðið tók það upp í öðru formi, er það innleiddi
það í hina pólitisku baráttu sína. En síðan það einu sinni komst
upp á að nota það, hefir því óspart verið beitt. Og ritgerð pró-
fessors Ólsens ber þess ljósan vott, að hann álítur, að það geti enn
komið að góðu haldi.
Prófessorinn byrjar sem sé ritgerð sína með því að staðhæfa,
að ég hafi í ritgerð minni »beinlínis reynt til að villa almenningi
sjónir um embættiskostnaðinn með þeim öfgum og ósannindum,
sem engu tali taki« og að ég »rangfæri mínum málstað í vil,
skrökvi og ýki«. Petta er auðsjáanlega aðeins gert til þess, að
leiða gruninn um rangfærslur og ýkjur frá sjálfum honum og yfir
á mig. Pví hver, sem mína grein les og ber hana saman við
fjárlög vor (1904—5) og þau önnur skjöl, sem ég vitna í, mun
skjótlega sannfærast um, að ég tilfæri allar tölur hárrétt úr þeim,
nema að ég hefi á einum stað af ógáti slept úr 500 kr. mér í
óhag, sem því varla munu geta kallast ýkjur. Aftur hefi ég al-
staðar, þar sem ég gat ekki beint stuðst við fjárlögin, verið svo
varkár að geta þess nákvæmlega, á hverju ég bygði, og taka
skýrt fram, þegar tölurnar voru áætlaðar. Sömuleiðis hefi ég skift
öllum embættisgjöldunum þannig niður í flokka, að hverjum les-
anda, sem ekki væri mér sammála um, hvað með ætti að teljast,
væri í lófa lagið að draga það frá. Pað er því svo langt frá, að
um nokkrar ýkjur eða rangfærslur geti verið að ræða í ritgerð
minni, að þar er alt gert, sem unt er, til þess að skýra svo rétt
og glögt frá, að enginn geti um vilst, hvað satt er og ótvírætt.
Aftur er ritgerð prófessorsins sjálfs full af hinum staðlausustu