Eimreiðin - 01.05.1908, Síða 47

127
fimtudaginn fór hann að hugsa um, hvort honum mundi þó ekki
verða batnað á laugardaginn; og á föstudaginn var hann kominn
á fætur. Hann mintist nú þess, sem faðir Áslaugar hafði sagt að
skilnaði: »Getir þú næsta laugardagskveldið sloppið fram hjá
Húsabæjarúlfinum og ungunum hans, þá skaltu fá stelpuna.« Hann
leit yfir að Húsabæ hvað eftir annað, »Pað verður þá ekki annað
en að ég verð barinn,« hugsaði Pórir.
Upp að Húsabæjarseli lá ekki nema ein leið, eins og fyr er
sagt. En dugandi maður ætti þó að geta komist þangað upp, þó
hann færi ekki einmitt þá leiðina, sem beinast lá við. Ef hann
reri út fyrir grandann og legði svo að hinumegin fjallsins, þá ætti
að mega klifrast þar upp, þó þar væri reyndar svo bratt, að
geiturnar ættu nóg með að hafa sig þar áfram; og þær væru þó
ekki vanar að láta sér alt fyrir brjósti brenna í fjallgöngum.
Laugardagurinn rann upp og Pórir var úti allan daginn. Pað
var nú ííka dagur, sem vert var um að tala; — sólin skein svo
glatt, að út þaut í runnunum, og sífelaar hóanir og seiðtónar
ofan úr fjallinu. Hann sat enn þá fyrir utan dyrnar, þegar farið
var að líða á kveldið, og gufukend þokuslæða sleikti sig upp eftir
hlíðunum; hann leit þangað upp og þar var svo kyrlátt; hann leit
yfir að Húsabæ, — og svo skaut hann bátnum á flot og reri út
fyrir grandann.
í selinn sat Áslaug og var búin að ljúka búverkum þann
daginn; hún var að hugsa um, að hann Pórir gæti ekki komið
það kveldið, en það kæmu þá líklega því fleiri í hans stað; svo
leysti hún búhundinn og sagði engum, hvert hún færi. Hún valdi
sér sæti, þar sem hún gæti séð út yfir dalinn; en þar dró upp
þoku, og henni veitti heldur ekki létt að horfa þangað niður.
Hún færði sig því um set, og án þess hún eiginlega hugleiddi
það, þá atvikaðist það svo, að hún flutti sig yfir á fjallsbrúnina
hinumegin, og þar settist hún niður til að horfa út á fjörðinn;
það veitti svo mikla fróun og frið, að geta horft svo langt út
á hafið.
Meðan hún sat þarna, langaði hana til að fara að syngja;
hún byrjaði þá á lagi með löngum tónum, og ómurinn barst
langar leiðir í næturkyrðinni. Henni þótti gaman að heyra sig
sjálfa syngja og byrjaði því aftur, þegar hún var búin með fyrsta
versið, En þegar hún hætti, heyrðist henni eins og einhver svar-
aði henni langt fyrir neðan hana. »Hvað getur þetta verið, góðin