Eimreiðin - 01.01.1912, Qupperneq 10

IO
konunum hátt. Pær skapa mönnum aldur, koma til barnanna i
vöggunum og rekja örlagaþræöi þeirra. Petta gera nornir og
völvur. Og konu einni er gefinn svo mikill máttur, að hún hefir
tæki til aö verja karlguðina fyrir elli og afturför. — Eigi er kyn,
þó að karlar gamlir æski sér ungra kvenna. Pá átti Freyja, kona
Óðins eða lagskona, heldur góðan grip í fórum sínum, þar sem
var fjaðrahamurinn.
Óðinn sá um allan heim, þegar hann settist í Hliðskjálf, og
hann var máttkastur allra Ása og vitrastur. En þó var hann lán-
þegi konu sinnar, þegar hann vildi geta flogið. Pá þurfti hann
að leita til hennar og fá hjá henni haminti.
Samkvæmt þessu töldu fornmenn svo til, að konurnar hefðu
í höndum sér örlög mannanna, flugfærin til að fljúga og yng-
ingaraflgjafann.
Peir gerðu kvenkyninu svona hátt undir höfði.
Mikill munur er á þessu og hinu, að láta konuna vera gerða
á þann hátt, að henni sé vöðlað saman, svo sem lítilsháttar rullu-
pylsu, úr þjóttum þeim, sem grónar eru um eitt auvirðilegt karl-
mannsrif.
Reyndar vóru þessar konur goðaættar, sem Norðurlanda-
þjóðirnar settu á þennan háhest. — En þó verður ekki séð, að
á þeim hafi verið stór munur og á konum höfðingja og her-
manna.
Valkyrjur riðu loft og lög, og vóru þær þó menskar, svo
að þær giftust ofurhugum. Pær gnæfðu svona hátt til jafns við
gyðjur og Ásynjur. Sumar áttu sér svanahami, sem þær gátu
farið í og flogið. fess er getið t. d. í Völundarkviðu.
Oft er konum líkt við álftir. En þær vóru taldar göfgastar
meðal fugla.
»Hún svaraði eins og álft af báru,« segir um eina hátigna,
en harmsjúka fornkonu.
þetta sýnir virðingu fornmanna, sem þeir höfðu á kvensóm-
anum.
Gyðingar trúðu því, að verur ósýnilegar fylgdu hverjum
manni og varðveittu hann. Englarnir höfðu þetta starf. Gyð-
ingar létu varðhalds- eða verndarveruna vera karlkyns.
En Norðurlandabúar létu hana vera kvenkyns; því að þeir
trúðu því, að þeir ættu sér ættarfylgjur og hamingjudísir,