Eimreiðin - 01.01.1912, Blaðsíða 72

7 2
fað, sem menn einna fyrst reka augun í, er að tvö síðustu boð-
orðin (9. og 10.) eru ný eða alt önnur en i fræðum Lúters. En margt
er þar fleira nýstárlegt. í'annig er 1. kafli í II. deild: heimurinn, á-
grip af myndunarsögu himinhnattanna, sérstaklega jarðarinnar og jurta
og dýralífs á henni. 1 4. kaflanum er stutt trúarbragðasaga, yfirlit yfir
uppruna og framþróun þeirra og einkenni hinna mismunandi trúar-
bragða. í 6. kaflanum er ágrip af sögu kirkjunnar frá elztu tímum og
alt til vorra daga, og margt er þar fleira fróðlegt.
Kverið er yfirleitt næsta fróðlegt og langtum meira mentandi en
önnur barnalærdómskver, sem vér þekkjum. Og skaðlegar kenningar
höfum vér engar f því fundið, ’neldur mjög svo hollar. y Q
íslenzk hringsjá.
JÓHANN SIGURJÓNSSON: BJÆRG-EJVIND OG HANS HUSTRU. Khöfn
1911.
Það er síigan af Fjalla-Eyvindi og Höllu, sem er efnið í þessu leikriti, en sag-
an er þó harla breytt í ýmsum greinum og klædd í ólíku fegurri hjúp en áður. Sér-
staklega er mikill munur á Höllu, sem í hinni íslenzku sögusögn er bæði ófreskja
og tírþvættisnorn, en í leikriti Jóhanns skínandi kona bæði að andlegri og líkamlegri
fegurð. Og yfirleitt er meðferðin á öllu efninu meistaraleg og hin skáldlegu tilþrif
svo yfirgnæfandi, að ekki er um að villast, að hér er upprisið það íslenzkt leikrita-
skáld, sem oss hefir lengi vantað. Og auk þess, sem þráðurinn er svo vel spunninn
og samtals-ívafið svo víða glitrandi af skáldlegu flogagulli, þá eru líka inn í þennan
vef ofnar svo margar smámyndir tír íslenzkum þjóðsagnaskáldskap, alþýðulífi og ís-
lenzkri nátttíru, að undrum sætir, hve miklu höf. hefir getað komið að af því tægi
í jafnstuttum setningum. Fyrir títlendinga hlýtur leikritið því að verða hreinasta gull-
náma í þessu efni og stórum auka þekkingu manna á íslenzkri nátttíru og þjóðlífi.
Að fara að rekja efnið í leikritinu eða tilfæra dæmi upp á hinar mörgu, snjöllu
samtalssetningar, álítum vér þýðingarlaust. Fyrst og fremst af því, að það rtímsins
vegna gæti ekki orðið annað en hrafl, og í öðru lagi af því, að vér teljum sjálfsagt,
að ritið birtist bráðlega á íslenzku, og þá hægra viðfangs að tilfæra tilvitnanir tír
því á höfundarins eigin máli, en í þýðingu annarra. Þeim, sem ekki hafa þolinmæði
að bíða þessa, verðum vér að vísa í frumtextann danska. En skora viljum vér á
höf. að koma ritinu sem fyrst á íslenzku, svo að íslenzku bóksalarnir fái tækifæri til
að keppa um að koma á markaðinn snjallasta leikritinu, sem enn hefir verið samið
af nokkrum íslendingi. y q
JÓNAS GUÐLAUGSSON: SANGE FRA NORDHAVET. Islandske Digte.
Khöfn 1911.
Höf. hefir í þessu kveri (84 bls.) þýtt 36 af sínum íslenzku kvæðum á dönsku,
eða öllu heldur dansk-norsku, og komist merkilega vel frá því. fví auðgert er það
enganveginn að þýða ljóð á títlenda tungu, svo að ekki verði braglýti eða hljóm-