Eimreiðin - 01.01.1912, Blaðsíða 56

56
geta séð sveit ungra manna, sem eytt hafa frístundum sínum á
götunum, veitingahúsum, kaffistofum og leikhúsum, en aldrei haft
mannrænu til að fá sér ærlegt sjóbað. Og nú liggja þeir milli
heims og helju, vona að sér batni, en vita þó, að vel getur svo
farið, að hinn illi gestur í brjóstum þeirra verði yfirsterkari og
leggi þá í gröfina í blóma lífsins. Og þá iðrast þeir þess sárt, að
hafa ekki notað æskuárin til að styrkja líkamann. En það er um
seinan. Oðrum ætti þetta að vera kenning, til þess að fara ekki
eins að, lifa ekki alveg eins öfugt við allar heilbrigðisreglur, held-
ur brynja sig snemma gegn tæringunni og vingast við skæðustu
fjandmenn hennar: sjóinn, loftið og sólina. Ef bæjarbúum
væri það fullljóst, hvílík óþrjótandi heilsulind sundskálinn mætti
verða fyrir þá, ef hann væri nógu mikið notaður, þá mundu þeir
streyma þangað hópum saman. Allir eiga sunnudagana fría, og
með því að nota þá vel, má mikið gera fyrir líkamann og heilsuna.
Eins og áður hefir verið á vikið, var sundskálinn vígður I.
ág. 1909 í sambandi við þjóðhátíð Reykvíkinga, og hélt fyrv. ráð-
herra Hannes Hafstein vígsluræðuna. Við sundskálann hafa mörg
kappsund þreytt verið, og hefir U. M. F. R. gengist fyrir þeim
öllum.
Magnús Brynjólfsson.
Fáir Islendingar hafa víst orðið samlöndum sínum jafn-harm-
dauða og Magnús lögmaður Brynjólfsson, sem lézt í Pembína
16. júlí 1910. Það var auðséð á blöðum Vestur-Islendinga, að
þeim þótti þar skarð fyrir skildi, og skáld þeirra tóku á því, sem
sem þau áttu til, til að halda minningu hans á lofti. Og það var
heldur ekki ófyrirsynju, því maðurinn var svo mikill afbragðs-
maður, að hann var sönn prýði fyrir Islendinga, bæði vestan hafs
og austan. Ritstjóri Eimr. hafði þá ánægju að kynnast honum
ofurlítið í Vesturheimsför sinni 1896 (sbr. Eimr. III, 68—70) og
þótti strax mikið til hans koma. Seinna flutti og Eimreiðin (XI,
67—69) mynd af honum og helztu æfiatriði hans, sem hér er
óþarft að endurtaka. Pví það er ekki tilgangur þessara lína að