Eimreiðin - 01.01.1912, Blaðsíða 58

58
yfirlætisleysi, þó hann legði svo drjúgan skerf til eflingar þjóð-
félagsins. Hann ávann sér aðdáun manna í hverri stétt og virð-
ingu allra, sem umgengust hann. En það var síður en svo, að
hann legði sig nokkuð í framkróka í því efni. Pað kom alveg af
sjálfu sér, af því menn sáu og viðurkendu, að þarna var maður
með stórri sál og mikilli skapfestu, og aðrir tápmenn urðu því til
að knýja hann og ota honum fram, af því þeir þóttust sannfærð-
ir um, að hann mundi framkvæma það, er aðrir mundu verða
hikandi við og bilast láta.
Magnús Brynjólfsson var ríkislögsóknari í Pembínahéraði. En
hann var annað og meira en það. Hann var þjóðfrægur lögmað-
ur. Vér sáum hann í Minot og heyrðum hann tala fyrir tilnefn-
ing John Burke’s til ríkisstjóra. IJað er sú snjallasta tilnefningar-
ræða, sem vér nokkru sinni höfum heyrt. Slík tilþrif höfðu aldrei
heyrst fyr í Norður-Dakóta. Eftir að John Burke hafði staðið á
leiksviði hljómleikahússins og mælt með því, að fundurinn tilnefndi
annan mann, þá reis Magnús Brynjólfsson úr sæti sínu í fulltrúa-
hópnum og mælti með tilnefning John Burke’s. Það var eins og
hann hefði slegið með töfrasprota, svo mikil vóru áhrifin af orð-
um hans. Pað fór hitasóttartitringur gegnum hina fjölmennu sam-
komu af eldmóðnum, sem ræða hans vakti, og hvert héraðið á
fætur öðru studdi tilne'fning John Burke’s. Ræða Magnúsar Brynjólfs-
sonar gerði John Burke að ríkisstjóra. Hún hleypti eldi í lýðvalds-
sinnana, sem áður höfðu látið alt afskiftalaust. Hún sendi menn
heim með þeim fasta ásetningi, að leggja af stað og berjast, og
í þeim langa bardaga þóttust menn vissir um, að Magnús Bryn-
jólfsson mundi koma á aðalherstöðvar lýðvaldssinna, hvenær sem
hann væri kallaður, og hjálpa til að leysa úr öllum vandaspurn-
ingum. Og hann gekk heldur ekki af hólmi, fyr en orustunni var
lokiö.
Magnús Brynjólfsson var hugaður sem ljón og ljúfur sem
kona. Ekkert starf var of hættulegt fyrir hann, og þó kom það
ávalt í ljós, hve víðtæka samúð hann bar í brjósti. Veikir og
volaðir áttu í honum vísan vin og ráðanaut, en óknyttamenn og
illgjarnir fengu að kenna á stálhnúum hans, því hann vildi upp-
ræta alt illgresi. Hann átti óðalsrétt í bræðrabandi mannkynsins,
enda skipaði hann sér þar jafnan í fylkingu. Aðrir menn urðu til
að ýta honum upp í foringjastöðu, þar sem hann gat gert svo
mikið gagn.