Eimreiðin - 01.01.1912, Blaðsíða 41

41
huginn á glímunum smámsaman, er menn komu saman og reyndu
með sér á æíingum. Var þá oft skift liði og slegið í bændaglímu,
áður en æfingum var lokið. Pví sjaldan vóru menn svo þreyttir,
að þeir væru ekki til búnir í bændaglímu. En í bændaglímu eru,
sem kunnugt er, þeir kosnir bændur, sem beztir eru og jafnastir,.
og skifta þeir svo liði sínu til hvorrar handar eftir hlutkesti. Eru
menn svo látnir glíma saman, tveir og tveir, sinn af hvorum
flokki, unz annarhvor vinnur sigur. Pessar bændaglímur vöktu
hina mestu kepni meðal glímumanna, og stuðluðu að því, að
menn fóru að æfa sig af kappi. Fór áhuginn á glímulistinni þann-
ig sívaxandi í höfuðstaðnum, fyrst hjá glímumönnunum sjálfum,
og þvf næst hjá fólkinu, sem ekki glímdi sjálft, en talaði um
glímu. Og það hefir líka sína þýðingu; það heldur glímumann-
inum við efnið.
I febrúar 1906 vóru kappglímur háðar í Reykjavík, og fengu
færri en vildu að horfa á þær glímur. Urðu þær til að vekja enn
meiri áhuga á glímunum, enda fjölgaði nú glímumönnum óðum.
Ekki stuðlaði það síður að því, að glæða glímukappið, er Ármanns-
félagið gaf silfurskjöld, •>Ármannsskjöldinm<., til sigurlauna bezta
glímumanni Reykjavíkur. Skal um hann glímt einu sinni á ári
hverju, 1. febrúar, og fær sá skjöldinn til eignar, er hann vinnur
þrisvar í röð.
Hin fyrsta skjaldarglíma í Reykjavík var þó háð á öðrum
tíma, sem sé 1. apríl 1908. Fór glíman fram í Iðnaðarmannahús-
inu og var aðsóknin svo mikil, að margir urðu frá að hverfa
sökum rúmleysis. Rá vann Hallgrímur Benediktsson Ár-
mannsskjöldinn í fyrsta sinn með miklum dugnaði og snarræði.
En 12 ágætir glímumenn úr Reykjavík sóttu glímuna, og fór hún
hið bezta fram. Glímdu menn af mikilli lipurð og snarleik, og eng-
in misklíð eða ágreiningur reis upp um byltur eða óleyfileg brögð,
enda höfðu glímumenn tamið sér að neyta einskis, sem ekki væri
fyllilega samkvæmt gildum glímulögum.
Önnur skjaldarglíma var einnig háð í »Iðnó«, 1. febr. 1909.
og tóku 12. reykvískir glímumenn einnig þátt í henni, sem allir
vóru »Ármenningar«. Vann þá Hallgrímur Benediktsson enn
skjöldinn. Fór glíman vel fram að vanda og varð »Ármanni« til
mikils sóma og áhorfendum til stórrar ánægju. Mesta skemtun
vakti það, hve erfitt helztu glímuköppunum, þeim Hallgrími Bene-
diktssyni, Guðm. A. Stefánssyni og Sigurjóni Péturssyni, veitti að