Eimreiðin - 01.01.1912, Qupperneq 12

12
erni þessara kvenna er nú myrkri hulið, að mestu leyti; því að
frásagnirnar af þeim eru fáar og litlar. Ofurlítið sér þó til þeirra
enn þá — glórir í þær aðeins, líkt og maurildi í myrkri.
Tveim völvunum er lýst nokkuð nákvæmlega í sögunum og
hátterni þeirra, annarri í Örvar-Oddssögu, en hinni í í’orfinns
sögu karlsefnis, úti í Grænlandi. Hér kemur nú frásögnin úr Örvar-
Oddssögu, orðrétt, og er hún harla merkileg. En hina frásögn-
ina hefir Jón sagnfræðingur tekið úr Porfinnssögu og ofið hana
inn í fyrirlestur sinn um galdra, í »Gullöld Islendinga«.
Kona er nefnd Heiðr, hún var völva, ok seiðkona ok vissi
fyrir úorðna hluti af fróðleik sínum. Hún fór á veizlur ok sagði
mönnum fyrir um vetrarfar ok forlög sín. Hún hafði með sér
fimtán sveina ok fimtán meyjar. Hún var á veizlu skamt í burt
frá Ingjaldi. Pat var einn morgin, at Ingjaldr var snemma á
fótum. Hann gekk þar at, sem þeir Oddr og Ásmundr hvíldu,
ok mælti: »Ek vil senda ykkr frá húsi í dag,« sagði hann. »Hvert
skulu vit fara?« sagði Oddr. »Pit skuluð bjóða hingat völvunni,
af því at hér er nú veizla stofnuð«, sagði Ingjaldr, »Pá för fer
ek eigi,« sagði Oddr, »ok kann ek mikla óþökk, ef hún kemr
hér. »f*ú skalt fara, Ásmundr«, sagði Ingjaldr, »því at þín á ek
ráð. »Gjöra skal ek þann hlut nökkurn«, sagði Oddr, »at þér þykki
eigi betr, en mér þykkir nú þetta«.— Ásmundr ferr nú, ok býður
þangat völvunni, ok hún hét ferðinni ok kom með alt sitt föru-
neyti; en Ingjaldr gekk í mót henni, með öllum sínum mönnum
ok bauð henni í skála. Pau bjuggust svá við, at seiðr skyldi
fram fara um nóttina eftir. Ok er menn váru mettir, fóru þeir at
sofa, en völva fór til náttfarsseiðs með sitt lið. En Ingjaldr kom
til hennar um morguninn, ok spurði, hversu at hefði borit um
seiðinn. »Pat ætla ek«, sagði hún, »at ek hafa vís orðit þess,
sem þér vilið vita«. »Pá skal vísa mönnum í sæti«, sagði Ingjaldr,
»ok hafa af þér fréttir«. Ingjaldr gekk fyrstur manna fyrir hana.
»Pat er vel, Ingjaldr«, sagði hún, »at þú ert hér kominn. Pat
kann ek þér at segja, at þú skalt búa hér til elli með mikilli
sæmd ok virðingu, ok má þat vera mikill fagnaðr öllum vinum
þínum.« Pá gekk Ingjaldr burt, en Ásmundr þangat. »Vel er þat«,
sagði Heiðr, at þú ert hér kominn, Ásmundr, því at þinn vegr ok
virðing ferr víða um heiminn; en ekki muntu við aldr togast, en
þykkja þar góðr drengr ok mikill kappi, sem þú ert.« Síðan gekk
Ásmundr til sætis síns, en alþýða fór til seiðkonunnar, ok sagði